Η Πιο Σκοτεινή Ώρα (Darkest Hour) – 2017

Αν θα στοιχημάτιζε κάποιος να μην πάρει φέτος το Όσκαρ Α’ Αντρικού Ρόλου ο Gary Oldman για την Πιο Σκοτεινή Ώρα, θα ήταν σαν να στοιχημάτιζε στην αρχή της σεζόν να πάρει το Τσάμπιονς Λιγκ η Καραμπάγκ. Συνήθως τέτοιου είδους μεταμορφώσεις δίνουν και το βραβείο, όπως συνέβη πρόσφατα με τον Eddie Redmayne στην Θεωρία των Πάντων που υποδύθηκε τον Stephen Hawking ή λίγο παλαιότερα με τον Daniel Day-Lewis που ήταν φτυστός ο Lincoln στην ομώνυμη ταινία. Παίζει ρόλο βέβαια και ο χαρακτήρας, γύρω από τον οποίο στήνεται η ταινία. Άλλη βαρύτητα και ιστορικότητα είχε η Μάργκαρετ Θάτσερ της Meryl Streep στο Iron Lady και η Βασίλισσα Ελισάβετ της Helen Mirren στο Queen που κέρδισαν τα Όσκαρ Α’ Γυναικείου Ρόλου με κλειστά τα μάτια, και άλλη ο Ντάλτον Τράμπο του Bryan Cranston παύλα Heisenberg, που έφτασε μέχρι την υποψηφιότητα πριν δύο χρόνια. Και αυτό ακριβώς ήταν όλο το ζουμί στην Πιο Σκοτεινή Ώρα: η μεταμόρφωση.

Η Ταινία

Λίγο μετά την εμπλοκή της Αγγλίας στον Β’ Παγκόσμιο Πόλεμο, ο Ουίνστον Τσώρτσιλ (Gary Oldman) διορίζεται πρωθυπουργός. Εν μέσω πιέσεων καλείται να πάρει κρίσιμες αποφάσεις, τόσο για την τύχη του Αγγλικού Στρατού στη Δουνκέρκη, όσο και για την πιθανότητα συνθηκολόγησης με τον Χίτλερ.

Σε αυτές τις δυο τρεις γραμμές που μόλις διάβασες ως περίληψη, θα είδες μόνο το όνομα του Gary Oldman. Αν είσαι τακτικός αναγνώστης του Filmbox, θα παρατήρησες ότι κάτι τέτοιο γίνετια σπάνια έως ποτέ, αφού συνήθως περιλαμβάνονται και άλλοι ρόλοι κλειδιά. Η Πιο Σκοτεινή Ώρα όμως, είναι one man show. Πολλοί μιλάνε για την καλύτερη μεταφορά του Τσώρτσιλ σε τηλεόραση και κινηματογράφο, και μάλλον έχουν δίκιο. Δεν είναι μόνο η καταπληκτική δουλειά στο μακιγιάζ που έφερε μια πολύ πιστή αντιγραφή, και που θα δώσει το δεύτερο και τελευταίο Όσκαρ στην ταινία. Είναι και η μελέτη του Oldman πάνω στον Άγγλο πρωθυπουργό. Το μόνο που ίσως έλειπε ήταν ένας βαθμός βλοσυρότητας παραπάνω, αλλά τόσο η φωνή, όσο και ο τρόπος με τον οποίο κινούταν και στεκόταν άγγιζε το τέλειο.

Ο Gary Oldman (Ο Κλήρος Έπεσε στον Σμάιλι, Harry Potter) είναι από τους πιο συμπαθείς χαρακτήρες στην τριλογία του Batman από τον Nolan ως επιθεωρητής Γκόρντον. Ακόμα και στο Πέμπτο Στοιχείο ήταν συμπαθέστατος, παρόλο που δεν είναι ένας από τους λόγους για να θυμάσαι αυτήν την ταινία. Στην Πιο Σκοτεινή Ώρα όμως επισκιάζει, με την καλή έννοια, όλους τους υπόλοπους. Οι γυναικείοι ρόλοι είναι ελάχιστοι, έτσι η Kristin Scott Thomas (Ο Άγγλος Ασθενής, Τέσσερις Γάμοι και Μία Κηδεία) και η Lily James (Cinderella) περνούν σε δεύτερη μοίρα, πόσο μάλλον σε μια ταινία τέτοιου περιεχομένου. Ο μόνος που τράβηξε κάποια προσοχή ήταν ο Stephen Dillane (ο Stannis Baratheon του Game of Thrones) που υποδύεται τον υποκόμη Χάλιφαξ, ενώ η παρουσία του Ben Mendelsohn (Rogue One: A Star Wars Story) ως Βασιλιάς Γεώργιος ήταν καλή. Στα ψιλά πέρασε και η σκηνοθεσία του Joe Wright (Περηφάνεια και Προκατάληψη, Εξιλέωση), του οποίου το ατού φαίνεται να είναι οι ταινίες εποχής.

Να τη δω;

Σίγουρα όχι η ταινία της χρονιάς. Αυτή είπαμε ότι είναι οι Τρεις Πινακίδες Έξω από το Έμπινγκ, στο Μιζούρι. Το μόνο που θα κερδίσεις είναι η ερμηνεία του Gary Oldman, που δεν το λες και λίγο, αλλά η ταινία δεν έχει να προσφέρει κάτι άλλο. Ένα ενδιαφέρον στοιχείο που αξίζει αναφοράς είναι μια ενσυνείδητη σύνδεση με την Δουνκέρκη του Nolan και μια υποσυνείδητη σύνδεση με τον Λόγο του Βασιλιά όταν ακούς τον Mendelsohn να μιλάει.