Hugo – 2011
Για να είμαι ειλικρινής, το Hugo είναι μία από τις ταινίες που σνόμπαρα πριν την δω (και ας είμαστε ειλικρινείς, όλοι έχουμε τέτοιες ταινίες). Δεν ξέρω πως είχε τύχει, αλλά ακόμα και τότε που είχε βγει στις αίθουσες, δεν είχα δει ούτε καν το trailer. Το μόνο που είχα δει ήταν το πόστερ της ταινίας, βάσει του οποίου μου είχε καρφωθεί η εντύπωση ότι πρόκειται για μια ταινία σαν και αυτή με τον Tom Hanks και το τρένο, το Πολικό Εξπρές, όπου οι ηθοποιοί είχαν animated μορφή, το οποίο επίσης (ίσως και λανθασμένα) σνόμπαρα και συνεχίζω να σνομπάρω. Τελικά σκέφτηκα ότι τόσα Όσκαρ έχει πάρει, έστω και πιο τεχνικά, δεν μπορεί, κάτι θα λέει.
Η ταινία
Ένα ορφανό αγόρι (Asa Butterfield) που ζει σε σιδηροδρομικό σταθμό και συντηρεί τους μηχανισμούς των ρολογιών του σταθμού, προσπαθεί να συνεχίσει το έργο του πατέρα του και να επισκευάσει ένα μηχανικό ρομπότ με την βοήθεια των σημειώσεων του. Για να το πετύχει αυτό κλέβει γρανάζια και οτιδήποτε άλλο χρειάζεται από ένα μαγαζάκι παιχνιδιών που βρίσκεται μέσα στον σταθμό. Όταν ο ιδιοκτήτης του (Ben Kingsley) τον κάνει τσακωτό και του παίρνει τις σημειώσεις, το αγόρι τον ακολουθεί στο σπίτι του για να τις πάρει πίσω.
Το μεστό σενάριο, η ομολογουμένως πολύ καλή φωτογραφία και η πληθώρα των δεύτερων ρόλων είναι τα στοιχεία που συνθέτουν ένα μαγικό και παραμυθένιο σκηνικό και μια πολύ ευχάριστη ταινία στο σύνολο της. Ίσως είναι και το στοιχείο της νοσταλγίας – που είναι διάχυτη σε αρκετά μέρη της ταινίας – που σου αφήνει αυτή την ευχάριστη αίσθηση. Ίσως επίσης να μην είναι τυχαίο που την ίδια χρονιά που βγήκε η ταινία, είχαμε και το The Artist, μια επίσης ρετρό ταινία που διαδραματίζεται την ίδια περίπου χρονική περίοδο (τέλη των 20’s με αρχές των 30’s) και πραγματεύεται την πιο σημαντική περίοδο στην ιστορία του κινηματογράφου. Ενδεικτικό είναι ότι και οι δυο ταινίες μαζί σάρωσαν στα Όσκαρ: πέντε για την μια και πέντε για την άλλη.
Στο Hugo, παρόλο που οι ερμηνείες των ηθοποιών δεν ήταν για βραβείο, το καστ ήταν πολύ πλούσιο και ο καθένας άφησε την πινελιά του. Ο Ben Kingsley, που ενσάρκωσε με απόλυτη επιτυχία τον Γκάντι πριν από σχεδόν 25 χρόνια, είναι πειστικότατος στον ρόλο του γεροπαράξενου, και ο Sacha Baron Cohen, μετά τις αμφιλεγόμενες παρουσίες του στο Borat και το Bruno, είναι απολαυστικός στον ρόλο του κάπως ψυχαναγκαστικού φύλακα. Από κει και πέρα, εκτός από τα παιδιά που πρωταγωνιστούν, τον Asa Butterfield και Chloe Grace Moretz (η οποία αν και 18 χρονών έχει ήδη πλούσιο βιογραφικό – Kick-ass, The Equalizer), βλέπουμε σε μικρούς ρόλους τον Jude Law και τον αείμνηστο Christopher Lee, καθώς και τους λιγότερο γνωστούς αλλά-τους-έχεις-ξαναδεί-κάπου Emily Mortimer (Match Point) και τον επίσης αείμνηστο και σπουδαίο Richard Griffiths (Harry Potter, Τρελές Σφαίρες) ως μέρη της καθημερινότητας του σταθμού.
Να τη δω;
Ναι, είναι μια πολύ καλή επιλογή. Είναι ότι πρέπει για μια Κυριακή βράδυ, ώστε να ξεφύγεις και να ξεχαστείς πριν από μια δύσκολη εβδομάδα που έρχεται.