Η Διάσωση (The Martian) – 2015

Η εξόρμηση σε multiplex σινεμά το βράδυ οποιουδήποτε Σαββάτου δεν είναι και η καλύτερη ιδέα για όσους θέλουν να απολαύσουν μια ταινία. Και αυτό, μόνο και μόνο επειδή υπάρχουν περισσότερες πιθανότητες να κάθονται πίσω σου παιδιά που δεν βάζουν γλώσσα μέσα: είτε μικρά ώστε να φαντάζεις ώριμος κύριος μπροστά τους είτε μεγάλα που αποφάσισαν να λύσουν τα οικογενειακά τους την ώρα της ταινίας. Δεδομένου ότι σε σχέση με την προηγούμενη χρονιά, η φετινή σεζόν είναι πιο εμπορική, οι πιθανότητες αυξάνονται ραγδαία. Γι’ αυτό και αποφάσισα να δω την Διάσωση σε λίγο πιο περασμένη ώρα, αλλά δυστυχώς την δεύτερη κατηγορία παιδιών δεν την απέφυγα. Δεν το μετάνιωσα όμως, καθώς με εξέπληξε ευχάριστα το ότι ακόμα και στις 11 το βράδυ, υπήρχε τόσο πολύ κόσμος που βγήκε για να πάει στον κινηματογράφο, που υπήρχε ουρά ακόμα και για να μπεις στην αίθουσα. Αυτή ήταν και η μόνη ευχάριστη έκπληξη της βραδιάς.

Η Ταινία

Μετά από μια σφοδρή καταιγίδα, μέλος της αποστολής στον Άρη (Matt Damon) τραυματίζεται, και όταν χάνεται από το υπόλοιπο πλήρωμα, θεωρείται νεκρός. Εκείνος όμως συνέρχεται και, αφού το πλήρωμα έχει ήδη εγκαταλείψει τον Άρη, προσπαθεί να βρει τρόπους να επιβιώσει και να κερδίσει χρόνο μέχρι να τον σώσουν οι Γήινοι.

Όσο και να θέλει να εθελοτυφλεί κάποιος, η Διάσωση είναι κάτι σαν τον Ναυαγό με τον Tom Hanks. Είναι δύσκολο να μην τα συγκρίνει κανείς: η κεντρική ιδέα είναι η ίδια – αυτό που αλλάζει είναι το φυσικό τοπίο. Στην Διάσωση εξάλλου το μεγαλύτερο μέρος της ταινίας έχει να κάνει με την επιβίωση του Matt Damon στον Άρη και λιγότερο με αυτό που μας λέει ο ελληνικός τίτλος, την διάσωση του δηλαδή. Και εκεί που φαντάζεσαι ότι η επιβίωση σε έναν άγνωστο πλανήτη θα είναι κάπως πιο challenging απ’ ότι σε ένα ερημονήσι, έρχεται ο Matt και τα απλουστεύει όλα, κάνοντας σε να πιστεύεις ότι αν ήταν αυτός στο νησί, θα είχε φτιάξει ολόκληρο κρουαζιερόπλοιο από κορμούς δέντρων μέσα σε μια εβδομάδα και θα είχε φύγει. Η απουσία του δραματικού στοιχείου είναι κάτι παραπάνω από ηχηρή, κάτι στο οποίο συμβάλλει και η συμπαθέστατη κατα τ’ άλλα μουσική υπόκρουση.

Εκτός του ότι η ταινία δεν προσφέρει ιδιαίτερες συγκινήσεις, δεν έχει να προσφέρει κάτι και από άποψη ερμηνειών. Ο Matt Damon μετατρέπει τον ρόλο του σε κάτι πιο light, κάτι το οποίο βέβαια είναι αποτέλεσμα των σκηνοθετικών οδηγιών του Ridley Scott. Σε αυτό το κομμάτι ο Ridley μας τα χαλάει κάπως, έχει όμως στήσει ένα άψογο σκηνικό, όπως συνηθίζει να κάνει. Και δεν είναι μόνο το τοπίο που έχει διαμορφώσει ώστε να μοιάζει σαν έναν μακρυνό πλανήτη, αλλά και οι εσωτερικοί χώροι τους οποίους αποδίδει με μεγάλη λεπτομέρεια. Σε μικρότερους ρόλους συναντάμε μεταξύ άλλων τον Jeff Daniels (Καληνύχτα και Καλή Τύχη), την Jessica Chastain (Zero Dark Thirty, The Help) και τον Sean Bean ( βλ. Νεντ Σταρκ από Game of Thrones).

Να τη δω;

Η αλήθεια είναι ότι δεν χάνεις και πολλά αν δεν την δεις. Βλέπεται μεν ευχάριστα και δεν είναι κουραστική παρά την διάρκεια της (2,5 ώρες σχεδόν), αλλά δεν έχει κάτι που θα σε συναρπάσει. Μάλλον θα ξεχαστεί γρήγορα σαν μια ακόμα «αμερικανιά».