Το Βιβλίο της Ζούγκλας (The Jungle Book) – 2016

Jungle-book-poster-600x857Oh, oobee doo, I wanna be like you, εδώ και μέρες δεν λέει να μου βγει από το μυαλό. Μπορεί το Βιβλίο της Ζούγκλας να είναι ένα remake του animation της Disney του 1967, όμως ο Μόγλι που όλοι οι 30κάτι αγαπήσαμε είναι αυτός από το καταπληκτικό ιαπωνικό anime που έδειχνε κάποτε η κρατική τηλεόραση. Και ας διέφερε από την κλασική ιστορία του Kipling, τότε εξάλλου δεν το ξέραμε. Τότε που στο χωριό τα καλοκαίρια έπαιζε μόνο η ΕΡΤ και όταν πιάναμε και κάποιο ιδιωτικό κανάλι ήταν τεχνολογικό θαύμα. Τότε που μετά το μπάνιο στη θάλασσα και το μεσημεριανό, οι γονείς κοιμόνταν και εμείς οι μικροί περιμέναμε πως και πώς να δούμε μεταξύ άλλων το Art Attack και την συνέχεια του Μόγλι, που πάντα κοβόταν στο πιο επίμαχο σημείο, όπως κάθε anime που σέβεται τον εαυτό του.

Η Ταινία

Ένα παιδί, ο Μόγλι (Neel Sethi), που έχει υιοθετηθεί και μεγαλώνει από μια αγέλη λύκων, νοιώθει να απειλείται από τον τίγρη Σιρ Καν (ή Σερ Χαν) όταν αυτός τον διώχνει από την ζούγκλα λέγοντας του ότι η θέση του είναι μαζί με τους ανθρώπους.

Το Βιβλίο της Ζούγκλας είναι ένα διαμάντι απ’ όλες τις απόψεις. Η συνύπαρξη ενός ανθρώπου και ζώων που μιλάνε μπορεί να ξενίσει στην αρχή έναν ενήλικα θεατή, αυτό όμως ξεπερνιέται μόλις στα δύο πρώτα λεπτά και η ταινία κερδίζει σταδιακά και τον πιο απαιτητικό γκρινιάρη. Το τεχνικό κομμάτι είναι άξιο θαυμασμού, καθώς όλα τα φυσικά τοπία, και τα ζώα βέβαια, είναι αποτέλεσμα ψηφιακής επεξεργασίας. Η λεπτομέρεια στις κινήσεις των ζώων είναι ακριβέστατη, αλλά και ο συγχρονισμός της φωνής κάθε ηθοποιού με το άνοιγμα του στόματος του αντίστοιχου ζώου είναι άρτιος.

Όλα αυτά βέβαια δεν θα γίνονταν χωρίς την απαραίτητη μελέτη από τον σκηνοθέτη Jon Favreau, που από γκόμενος της Μόνικα στα Φιλαράκια (αυτός ο πλούσιος που ήθελε να γίνει μαχητής του δρόμου), έχει γίνει ένα από τα πιο hot ονόματα τελευταία, καθώς τόσο σκηνοθετικά όσο και σε επίπεδο παραγωγής είναι πίσω τα Iron Man και τα Avengers. Ο μικρούλης που υποδύεται τον Μόγλι δεν συγκίνησε ιδιαίτερα, οι περισσότεροι ηθοποιοί όμως έδωσαν ρέστα δανείζοντας τις φωνές τους. Ο Giancarlo Esposito ως Ακύλα και η κάπως υπερτιμημένη κατά τη γνώμη μου Lupita Nyong’o ως Ράκσα είναι κάπως αδιάφοροι, ενώ αντίθετα ο Ben Kingsley του Μπαγκίρα και ο Idris Elba του Σιρ Καν είναι πολύ καλοί. Η σαγηνευτική φωνή της Scarlett Johansson ως Κάα είναι τόσο πειστική που μπορεί εύκολα να σε υπνωτίσει, ο Christopher Walken είναι απλά υπέροχος ως Βασιλιάς Λούι, και last but not least δεν θα μπορούσαν να βρουν καλύτερη φωνή από αυτή του απολαυστικού Bill Murray για τον Μπαλού.

Να τη δω;

Oh, oobee doo, ναι, είναι μια πολύ ευχάριστη έκπληξη που σε κρατάει μέχρι το τελευταίο λεπτό. Για να διαβάζεις αυτό το post είσαι μάλλον άνω των 12, οπότε προς Θεού, όχι μεταγλωττισμένο. Ειδικά με τέτοιο λαμπερό, όπως λένε, cast δεν αξίζει να χάσεις τις αυθεντικές φωνές.

Ίσως σας ενδιαφέρουν…

Αφήστε μια απάντηση

Η ηλ. διεύθυνση σας δεν δημοσιεύεται. Τα υποχρεωτικά πεδία σημειώνονται με *