Τα Μυαλά που Κουβαλάς (Inside Out) – 2015

Μπορεί Χριστούγεννα να μην έχουν έρθει ακόμα και έξω να έχει 20 βαθμούς Νοέμβρη μήνα, ήδη όμως μπορείς να δεις τα πρώτα στολίδια στα μπαλκόνια και τα πρώτα δέντρα πίσω από τα παράθυρα. Εκτός λοιπόν από το Love Actually ή/και τα Home Alone που θα δεις σύντομα, τα Χριστούγεννα είναι ιδανικά και για animation. Όταν βέβαια τα σχόλια για ένα animation είναι διθυραμβικά, έχεις ένα ακόμα κίνητρο το δεις. Και όταν επίσης μαθαίνεις ότι δεν πρόκειται για τόσο παιδική ταινία, όπως το Frozen ή τα Cars, και ότι τα παιδιά μπορεί να το βαρεθούν, τότε αρχίζει και έχει και ενδιαφέρον.

Η Ταινία

Η ζωή της μικρής Ράιλυ αλλάζει, αφού μετακομίζει με τους γονείς της στο Σαν Φρανσίσκο. Στην προσπάθεια τους να ανταπεξέλθουν και αυτά στις νέες συνθήκες και να κάνουν την Ράιλυ να δεχτεί τις αλλαγές όσο πιο ομαλά γίνεται, τα συναισθήματα που ελέγχουν τη ζωή της, η Χαρά, η Λύπη, ο Φόβος, ο Θυμός και η Αηδία, συγκρούονται μεταξύ τους με καταστροφικά αποτελέσματα.

Έτσι όπως το διαβάζεις μόνο σαν παιδική ταινία δεν ακούγεται. Μπορεί να έχει πολλά και έντονα χρώματα, κάτι που είναι κοινώς αποδεκτό ότι κάνει τα πιτσιρίκια να τρελαίνονται, το γενικότερο concept όμως με την προσωποποίηση των συναισθημάτων είναι δύσκολο να το πιάσουν. Και για αυτόν τον λόγο θα τους είναι δύσκολο να ταυτιστούν με τους ήρωες της ταινίας, όπως έκαναν τα κοριτσάκια με τις πριγκήπισσες στο Frozen ή τα αγοράκια με αυτοκίνητα που μιλάνε(;) στο Cars. Αντίθετα, ένας ενήλικας μάλλον θα εντυπωσιαστεί με την ευρηματικότητα των ανθρώπων της Pixar να απεικονίσουν με τέτοιο τρόπο τον εσωτερικό κόσμο ενός παιδιού. Και μάλλον θα προσπαθήσει να σκεφτεί πως μπορεί να ήταν τα δικά του συναισθήματα, οι θεματικοί κόσμοι της δικής του Disneyland στο υποσυνείδητο του και οι αναμνήσεις του, κυρίως όταν ήταν παιδί.

Σε γενικές γραμμές υπάρχουν σκηνές που βγάζουν πολύ γέλιο, αυτό όμως που κρατάει κάποιος στο τέλος είναι ότι όλα τα συναισθήματα, ακόμα και τα δυσάρεστα, παίζουν τον δικό τους σημαντικό ρόλο στη ζωή μας. Όλα αυτά βέβαια με το ανάλογο ανάλαφρο στυλ μιας animation ταινίας, η οποία τελειώνοντας σε αφήνει με μια ευχάριστη αίσθηση. Ψάχνοντας τους ανθρώπους που έδωσαν φωνή στους πρωταγωνιστές, θα δεις ότι δεν θα βρεις κάποιον μεγάλο αστέρα του Hollywood, με εξαίρεση ίσως την Diane Lane (Μαμά). Από τους υπόλοιπους, που είναι κυρίως τηλεοπτικοί ηθοποιοί, θα βρούμε την Phyllis Smith (Λύπη) και Mindy Kaling (Αηδία) για τους φαν του The Office, και τον Kyle MacLachlan (Μπαμπάς) από το Twin Peaks και το How I Met Your Mother, όπου έκανε τον Captain – οι κυρίες μπορεί να τον έχετε δει και στα Sex and the City και Desperate Housewives.

Να τη δω;

Είτε για κάποιον απροσδιόριστο λόγο σου αρέσουν τα μεταγλωτισμένα και πας σινεμά όσο ακόμα παίζεται, είτε την κρατήσεις κάβα για τις γιορτές με υπότιτλους, είναι εξαιρετική επιλογή. Πολύ δυνατή ιδέα, το Όσκαρ μοιάζει σιγουράκι. Αν έχεις και μικρά παιδιά, ίσως σε αγγίξει περισσότερο.