Barton Fink – 1991
Στο τελευταίο πόνημα του Aronofsky, την Φάλαινα, κατά κάποιον τρόπο ‘αναγκάζεσαι’ να ανακαλύψεις συμβολισμούς και υποβόσκοντα νοήματα καθ’ όλη την διάρκεια της ταινίας. Προσωπικά δεν μου αρέσει και γενικά δεν το κάνω, στην συγκεκριμένη περίπτωση όμως δύσκολα το απέφευγες, χωρίς ωστόσο να χάνεις κάτι από την ουσία, την απόλαυση της θέασης δηλαδή.
Την απόλαυση αυτή οι αδερφοί Κοέν την πήγαν σε άλλο επίπεδο με το Barton Fink. Δεν ξέφυγαν μεν από την συνήθεια να αφήνουν τον θεατή να ερμηνεύσει το τέλος μιας ταινίας τους, αλλά εδώ ο προβληματισμός έρχεται στο τέλος, από εκεί που δεν το περιμένεις μάλιστα.
Η Ταινία
Συνεσταλμέμος θεατρικός συγγραφέας (John Turturro) κάνει στροφή στην…ποιότητα και φεύγει από την Νέα Υόρκη για να πάει στο Hollywood να γράφει σενάρια για ταινίες. Ξένος μεταξύ ξένων, βρίσκει αποκούμπι στον γείτονα περιπλανώμενο ασφαλιστή (John Goodman) στο χρέπι που μένει για ξενοδοχείο.
Οι ταινίες των αδερφών Κοέν είναι ο ορισμός του ότι να ‘ναι. Και οι ίδιοι δυσκολεύονται να τις τοποθετήσουν σε μια συγκεκριμένη κατηγορία. Και για αυτόν τον λόγο έχουν και αρκετούς haters. Από αλλού ξεκινάνε, αλλού καταλήγουν, και γενικά δείχνουν να μην έχουν κάποιο πλάνο ρε παιδί μου.
Εξάλλου αυτό το χαρακτηριστικό, μαζί με την προσωπικότητα του Jeff Bridges, ήταν που έκανε τον Μεγάλο Λεμπόφσκι τόσο καλτ, αλλά και το Fargo τόσο πρωτοποριακό. Και μέχρι να μπει στην ζωή μας το No Country for Old Men, είναι ηλίου φαεινότερο ότι δεν έδιναν και πολύ σημασία στις ερμηνείες, με αποκορύφωμα ίσως το Ω Αδελφέ, Που Είσαι; που οι χαρακτήρες κοντράρονταν σε σοβαροφάνεια με την Μάσα και τον Αρκούδο.
Σε όλα αυτά, το Barton Fink είναι η φωτεινή εξαίρεση. Είναι ίσως η πιο εύπεπτη ταινία των Κοέν, με την έννοια ότι παρακολουθείς ένα πολύ συγκεκριμένο στόρυ ενός τύπου που του λείπει η έμπνευση, με όλες τις πτυχές γύρω από αυτό. Δεν έχει τρομερή εξέλιξη σαν σενάριο, αλλά το βλέπεις πολύ ευχάριστα.
Επειδή μιλάμε για Κοέν, όλα αυτά αλλάζουν άρδην στο τελευταίο 15λεπτο. Τότε είναι που αρχίζεις και καταλαβαίνεις τί έβλεπες τόση ώρα. Και μετά το τέλος της ταινίας, αρχίζεις και συνδέεις όλα τα σουρεαλιστικά κομμάτια του Barton Fink μεταξύ τους. Και ακριβώς λόγω του ότι είναι τόσο ‘εύκολη’ ταινία, είναι από αυτές που θέλεις να ξαναδείς για να ανακαλύψεις και άλλα Easter eggs.
Μια και μιλάμε για σουρεάλ καταστάσεις, να πούμε ότι κατά τα γυρίσματα την έπεσαν στους Κοέν κάτι φιλοζωικές για να μην κακομεταχειρίζονται τα κουνούπια! Καθώς επίσης ότι η ιστορία του Barton Fink που δεν κατεβάζει η γκλάβα του, βασίζεται στο πραγματικό κόλλημα των ίδιων των Κοέν όταν προσπαθούσαν να γράψουν την προηγούμενη ταινία τους, το Miller’s Crossing.
Το Barton Fink ήταν η αιτία να αλλάξει ο κανονισμός σχετικά με τις βραβεύσεις στο φεστιβάλ Καννών. Από τότε και έπειτα ο μέγιστος αριθμός βραβείων που θα μπορούσε να πάρει μία ταινία είναι τα δύο. Το Barton Fink ήταν η τελευταία ταινία που απέσπασε τρία βραβεία: Ταινίας, Σκηνοθεσίας και Καλύτερου Ηθοποιού για τον John Turturro (Ο Μεγάλος Λεμπόφσκι, Ω Αδελφέ, Που Είσαι;).
Τόσο ο Turturro, όσο και ο John Goodman (Argo, The Artist) ήταν πολύ καλοί, την παράσταση όμως έκλεψαν δύο δευτερεύοντες ρόλοι. Ο ένας ήταν ο ατζέντης Tony Shalhoub (ο τηλεοπτικός Monk) και ο άλλος ο παραγωγός Michael Lerner (A Serious Man), που κέρδισε μάλιστα και υποψηφιότητα για Όσκαρ Β’ Αντρικού Ρόλου. Μικρά περάσματα έχουν η Judy Davis (Πέρασμα στην Ινδία, Husbands and Wives), αλλά και άλλοι regulars των Κοέν, όπως ο Steve Buscemi και ο Jon Polito.
Να τη δω;
Δείτε το πριν το κατεβάσουν! Ως είθισται πάντα σπεύδουμε να κάνουμε διάφορα όταν πρόκειται να χάσουμε κάποια προθεσμία. Το Barton Fink θα παίζει στο Netflix μέχρι τις 15 Φεβρουαρίου, οπότε προλαβαίνεις δεν προλαβαίνεις.
