Florence: Φάλτσο Σοπράνο (Florence Foster Jenkins) – 2016
Οι βιογραφικές ταινίες χωρίζονται κατά βάση σε δύο κατηγορίες. Η πρώτη περιλαμβάνει αυτές που εξιστορείται η ζωή μιας πολύ μεγάλης προσωπικότητας, αλλά οι ηθοποιοί που παίζουν δεν τους λες και τα πιο πρωτοκλασάτα ονόματα. Από τα πιο πρόσφατα παραδείγματα είναι η Θεωρία των Πάντων που αναφέρεται στη ζωή του Stephen Hawking, μέχρι την οποία ο Eddie Redmayne δεν ήταν ιδιαίτερα γνωστός, αλλά η καριέρα του έκτοτε απογειώθηκε. Η δεύτερη κατηγορία έχει τις ταινίες που η προσωπικότητα δεν είναι πολύ γνωστή στο ευρύ κοινό, αλλά πας και τις βλέπεις λόγω των ονομάτων-κραχτών. Το Florence: Φάλτσο Σοπράνο, όπως αποδόθηκε το Florence Foster Jenkins – για μια ακόμα φορά ατυχώς, είναι το πιο χαρακτηριστικό παράδειγμα.
Η Ταινία
Κοσμοπολίτισσα της Νέας Υόρκης με χαρακτηριστική παραφωνία (Meryl Streep) κάνει καριέρα ως σοπράνο με την βοήθεια του συζύγου και μάνατζερ της (Hugh Grant). Όταν αποφασίζει να δώσει ένα μεγάλο κονσέρτο στο Carnegie Hall, προσλαμβάνει έναν πιανίστα (Simon Helberg) για να τη συνοδεύει.
Δεν χωράει αμφιβολία ότι η Meryl Streep (Kramer vs. Kramer, Doubt, Iron Lady) είναι με διαφορά η μεγαλύτερη ηθοποιός τα τελευταία 40 χρόνια. Μια ματιά να ρίξει κανείς στις υποψηφιότητες που έχει για Όσκαρ, αρκεί: έχει πάρει 3 Όσκαρ και έχει άλλες 16 υποψηφιότητες! Το Florence: Φάλτσο Σοπράνο δεν είναι από τις καλύτερες ταινίες της και σίγουρα μας έχει χαρίσει πολύ καλύτερες ερμηνείες, κι όμως…η ίδια έχει άλλον αέρα. Όχι τόσο για τις τσιρίδες της όπως απαιτεί ο ρόλος, καταλαβαίνεις όμως από τις πιο απλές εκφράσεις της ότι η συνολική παρουσία της είναι αξιοπρεπέστατη και δίνει στην ταινία το όποιο επίπεδο έχει. Όπως κάνει και ο βασιλιάς της κομεντί Hugh Grant (Noting Hill, Love Actually), ο οποίος όσες ρυτίδες και αν βγάλει θα είναι πάντα για μένα η συμπαθέστερη μορφή του σύγχρονου κινηματογράφου, βρετανικού και μη.
Μπορεί λοιπόν η Meryl Streep και ο Hugh Grant να έκαναν ότι μπορούσαν, η ταινία όμως στο σύνολο της κινείται σε ρηχά νερά. Το πρώτο μέρος δικαιολογεί τον χαρακτηρισμό της ταινίας ως κωμωδία, μετά όμως κάνει κοιλιά και δεν υπάρχει κάτι να σε κρατήσει, καθώς ως γνήσια ταινία του Stephen Frears, βασίζεται σε πρόσωπα και όχι σε σενάριο και πλοκή. Ο Simon Helberg, ο Wolowitz του τηλεοπτικού Big Bang Theory, χαρίζει κάποιες στιγμές γέλιου, αλλά μέχρι εκεί, ίσως και να ήταν και υπερβολικός κάπου κάπου. Εκτός από το δίδυμο Streep- Grant αξίζει να αναφέρουμε στα θετικά και την λεπτομερή αναπαράσταση της Νέας Υόρκης της δεκαετίας του ’40.
Να τη δω;
Δεν χάνεις τίποτα αν τη χάσεις. Ίσως η συνύπαρξη δυο τόσο μεγάλων ηθοποιών σε πρωταγωνιστικούς ρόλους να ήταν ένα κίνητρο, και πάλι όμως αυτό δεν είναι αρκετά ισχυρός λόγος.
