Ο Μεγάλος Λεμπόφσκι (The Big Lebowski) – 1998

Ένα φεγγάρι που βρισκόμουν στο εξωτερικό είχα για συγκάτοικο ένα παιδί από την Θεσσαλονίκη, που είχε δύο μεγάλες αγάπες. Η μία ήταν ο Άρης. Αυτό που έγινε όταν νίκησε την Ατλέτικο μέσα στην Μαδρίτη δεν μπορεί να περιγραφεί εδώ, θα πλακώσουν εισαγγελείς, το ΕΣΡ, όλοι.

Η άλλη ήταν ένα κίτρινο (τι άλλο;) μπλουζάκι που φορούσε συχνά, έδειχνε έναν τύπο με ένα όπλο και έγραφε από κάτω MARK IT ZERO. Εγώ δεν καταλάβαινα την παραπομπή, και έκατσε και μου τα εξήγησε όλα. Θα έπαιρνα όρκο ότι κάποιες στιγμές προσπαθούσε να με μυήσει στον Dudeism. Είχαν περάσει κάτι παραπάνω από 10 χρόνια από την κυκλοφορία του, αλλά ο Μεγάλος Λεμπόφσκι παρέμενε σημείο αναφοράς και βέβαια η αγαπημένη του ταινία.

Η Ταινία

Σεσημασμένος άεργος (Jeff Bridges) αναλαμβάνει να παραδώσει τα λύτρα μιας απαγωγής, όταν ο ψυχάκιας βετεράνος του Βιετνάμ κολλητός του (John Goodman) τον προτρέπει να τα κρατήσουν για την πάρτη τους.

Πριν οι αδερφοί Κοέν ξεκινήσουν την νέα χιλιετία να έχουν παρτίδες με τον George Clooney στο Ω, Αδελφέ Που Είσαι;, στα 90s είχαν άλλο παρεάκι, που αποτελούνταν από τους John Goodman, Steve Buscemi και John Turturro. Αυτό που δεν έχει αλλάξει στο πέρασμα των χρόνων και παραμένει σήμα κατατεθέν τους, είναι το στοιχείο της μαύρης κωμωδίας στις ταινίες τους.

Ο Μεγάλος Λεμπόφσκι είναι ένα χαρακτηριστικό παράδειγμα, τόσο του εναλλακτικού στυλ τους, όσο και της κωμωδίας των 90s σαν είδος (για το τελευταίο, μπορείς να τσεκάρεις επίσης και το In & Out). Εδώ όλα ξεκινούν από ένα κατουρημένο χαλί. Πραγματικά όμως δεν ξέρεις τι μπορεί να ακολουθεί, που θέλουν να καταλήξουν σεναριακά, και γιατί θέλουν να καταλήξουν εκεί (εσάς κοιτάζω τελευταίες αχρείαστες σκηνές). Κοινώς, ένας ενίοτε ευχάριστος αχταρμάς, που στο τέλος της ημέρας, άλλους τους γεμίζει και άλλους τους κουράζει.

Μπορεί να μην θάμπωσε όταν βγήκε για πρώτη φορά στις αίθουσες, όμως ο Μεγάλος Λεμπόφκσι άφησε κληρονομιά. Γρήγορα έγινε cult, κυρίως λόγω του Dude, του κεντρικού χαρακτήρα που υποδύθηκε ο Jeff Bridges (Αληθινό Θράσος, Crazy Heart). Αν και έχει στο βιογραφικό του πολύ καλύτερες ερμηνείες από αυτήν, η συγκεκριμένη είναι μάλλον η πιο αναγνωρίσιμη, αφού ανέδειξε έναν πιο χίπικο τρόπο ζωής και παράλληλα ένα κίνημα που εμπνέεται από αυτόν, το Dudeism.

Παρόλα αυτά, ο απόλυτος σταρ στον Μεγάλο Λεμπόφκσι ήταν ο John Goodman (The Artist, Επιχείρηση: Argo). Το αξιοσημείωτο με τον χαρακτήρα του Goodman, είναι ότι αντίθετα με αυτόν του Bridges, θα μπορούσες εύκολα να τον τοποθετήσεις ακόμα και στην σημερινή αμερικανική κοινωνία. Σίγουρα πάντως θα ήταν αρνητής σε κάτι.

Εκτός από τους Turturro και Buscemi, βλέπουμε σε συμπληρωματικούς ρόλους την Julianne Moore (Οι Ώρες, Still Alice) σε μια μάλλον αδιάφορη ερμηνεία, αλλά και τον πρόωρα χαμένο Philip Seymour Hoffman (Truman Capote, Ξέφρενες Νύχτες) με συνολικά συμπαθητική παρουσία.

Να τη δω;

Δες την μόνο αν θες να έχεις άποψη για μια από τις λίγες ταινίες που στο καλτόμετρο χτυπάνε ταβάνι. Οκ, ναι, έχει κάποιους ενδιαφέροντες διαλόγους και ο Goodman τα σπάει. Αν δεν την δεις, μπορεί να σε παρεξηγήσουν κάποιοι, αλλά δεν χάνεις και πάρα πολλά.