Ο Αστακός (The Lobster) – 2015

Ήρθε λοιπόν και η ώρα του Αστακού, που καλώς ή κακώς είναι από τα κινηματογραφικά γεγονότα της χρονιάς, και πολλοί το περίμεναν είτε για να το εκθειάσουν είτε για να το χαντακώσουν. Σε αυτές τις περιπτώσεις η αλήθεια, αν υπάρχει, βρίσκεται σχεδόν πάντα κάπου στην μέση. Το μόνο σίγουρο είναι ότι θα συζητηθεί πολύ και θα συγκριθεί με τον Κυνόδοντα. Και μόνο το ότι δεν προβάλλεται σε multiplex του δίνει ήδη λίγο πιο underground χαρακτήρα, αλλά ρε παιδιά όταν φτιάχνετε κινηματογράφους ας έχουν μια υποτυπώδη κατηφορική κλίση! Και δυο μέτρα άνθρωπος να είσαι, αν κάτσει μπροστά σου κυρία με ελαφρώς φουσκωμένο μαλλί, την έκατσες.

Η Ταινία

Πρόσφατα χωρισμένος (Colin Farrell) μεταφέρεται στο Ξενοδοχείο, εκεί όπου σύμφωνα με τους κανόνες μεταφέρονται όσοι, για οποιονδήποτε λόγο, μένουν μόνοι. Σε μια κοινωνία που το να μένεις μόνος είναι αδίκημα και μόνο τα ζευγάρια είναι νόμιμα, όλοι οι ένοικοι πρέπει να βρουν στο Ξενοδοχείο το ταίρι τους μέσα σε 45 μέρες. Όποιος δεν τα καταφέρνει, μεταμορφώνεται στο ζώο της επιλογής του και αφήνεται στο δάσος. Οι ένοικοι έχουν την δυνατότητα να παρατείνουν την διαμονή τους, τόσες μέρες όσοι και οι Μοναχικοί που εξουδετερώνουν κάθε φορά που βγαίνουν για κυνήγι στο δάσος. Οι Μοναχικοί είναι μια ομάδα ανθρώπων που έχουν αποστατήσει και προτιμούν να ζουν μόνοι τους στο δάσος αντί να είναι ζευγάρι με κάποιον, έχουν όμως το ίδιο αυστηρούς, αν όχι αυστηρότερους, κανόνες για την διατήρηση της μοναχικότητας τους.

Μαζί με τον Αστακό ήρθε και μια καινούρια λέξη στη ζωή μας, η δυστοπία. Ή έστω μια λέξη που δεν είχαμε χρησιμοποιήσει ποτέ ως τώρα. Δεν υπάρχει καμία πρόθεση να συγκριθεί ο Αστακός με άλλες δυστοπικές ταινίες όπου παρουσιάζεται μια διαφορετική και ζοφερή συνήθως πραγματικότητα, αλλά και μόνο που όλος αυτός ο κόσμος που έχει στήσει ο Λάνθιμος σου φέρνει παρόμοιες σκέψεις με αυτές που έχεις όταν βλέπεις τον κόσμο του Blade Runner, αποτελεί μεγάλο επίτευγμα για τον σκηνοθέτη. Και πάλι, δεν γίνεται καμία σύγκριση – πως θα μπορούσε άλλωστε με μια από τις καλύτερες ταινίες ever, απλά επισημαίνεται το γεγονός ότι ο Λάνθιμος καταφέρνει να φτιάξει ένα παράξενα ενδιαφέρον σύμπαν. Παράλληλα με την σκηνοθεσία, πολύ δυνατό και πρωτότυπο είναι και το σενάριο, όσον αφορά πιο πολύ την κεντρική ιδέα της ταινίας, βάσει του ότι είναι σύμφωνο με τις αρχές που μπορεί να διέπουν μια δυστοπική κοινωνία. Από την άλλη, έχει ωραία ανάπτυξη μόνο στο πρώτο μέρος, καθώς το δεύτερο χάνει την ενέργεια και την εκρηκτικότητα του πρώτου.

Οι ερμηνείες των ηθοποιών δεν σε κερδίζουν, αυτό όμως δεν σε ενοχλεί ιδιαίτερα, καθώς είναι πραγματικά ενδιαφέρον να δεις πιο πολύ τα πλαίσια μέσα στα οποία εξελίσσεται η ιστορία. Το καστ είναι βέβαια εντυπωσιακό, με τον Colin Farrell εμφανώς αλλαγμένο για τις ανάγκες του ρόλου και κάπως κόντρα σε ότι έχει παίξει μέχρι τώρα. Τον πλαισιώνουν η μυωπική εδώ Rachel Weisz, που ήταν εκπληκτική στον Επίμονο Κηπουρό και πήρε τελικά το Όσκαρ, η αρχηγός των Μοναχικών Léa Seydoux, που μεταξύ άλλων την είδαμε πιο πρόσφατα στο Grand Budapest Hotel και σύντομα θα δούμε και στο Spectre, το νέο James Bond, καθώς και η πολύ καλή Αγγελική Παπούλια, η οποία ήταν εκ των πρωταγωνιστών στον Κυνόδοντα και εδώ υποδύεται την Άκαρδη Γυναίκα. Bonus εμφάνιση και για την σύζυγο του Λάνθιμου, Ariane Labed, που εδώ υποδύεται την Υπηρέτρια.

Να τη δω;

Είναι μεν ιδιαίτερη και ιδιότροπη ταινία, αλλά άκρως ενδιαφέρουσα. Όταν θα βγεις από την αίθουσα του κινηματογράφου, θα σκεφτείς για λίγο αν τελικά σου άρεσε ή όχι. Αν δεν είσαι από αυτούς που θα θεωρήσουν αστείο να βλέπουν ζώα που κάποτε ήταν άνθρωποι, ή έχουν διάθεση να χλευάσουν όλο αυτό το concept με τις ρομποτικές ερμηνείες, είναι μια καλή πρόταση.