Birdman: ή (Η απρόσμενη αρετή της αφέλειας) (Birdman: Or (The Unexpected Virtue of Ignorance)) – 2014
Background: Αν και η πλάστιγγα έγερνε στο να δούμε την Θεωρία των Πάντων (που τελικά ευτυχώς είδαμε αργότερα) και να θαυμάσουμε τον Eddie Redmayne στον ρόλο του Stephen Hawking, τελικά πήγαμε και είδαμε το Birdman. Λίγο πριν τα Όσκαρ, τρεις ήταν οι βασικότεροι λόγοι για τους οποίους ήθελα να δω και είδα το Birdman: η ανακήρυξη του ως φαβορί καλύτερης ταινίας, το trailer και ο Batman (δηλαδή ο Michael Keaton). Λίγο μετά τα Όσκαρ, διαπίστωσα ότι τελικά η ταινία προσφέρεται κυρίως ως μια καλή ευκαιρία για μια μικρή ανάλυση των βραβείων που απονεμήθηκαν.
Η ταινία: Ηθοποιός που είχε γίνει στο παρελθόν γνωστός στο Hollywood σε ρόλο σούπερ ήρωα (Michael Keaton) προσπαθεί να ξαναβρεί τον εαυτό του και την παλιά του αίγλη στο ντεμπούτο του σε θεατρική σκηνή του Broadway. Σαφώς και υπάρχουν και άλλοι χαρακτήρες που τον πλαισιώνουν, όπως ο καλύτερος του φίλος και παραγωγός του (Zach Galifianakis), η αυτοκαταστροφική κόρη του (Emma Stone) και το alter ego του (Edward Norton), όμως απλά τον…πλαισιώνουν. Η ταινία είναι βασισμένη πάνω στον Keaton και οι υπόλοιποι καθορίζουν την εσωτερική του κυρίως ισορροπία. Θα μπορούσε να χαρακτηριστεί ως μια σύγχρονη τραγωδία: ο ήρωας αναζητά την καταξίωση, παλεύει με τους δαίμονες του, φτάνει στην στιγμή της κορύφωσης, και στο τέλος έρχεται η κάθαρση. Από μια άλλη σκοπιά, η ταινία κατά μία έννοια ίσως και να έχει χαρακτήρα βιογραφίας, καθώς τον Keaton, κακά τα ψέματα, θα τον θυμόμαστε πάντα λόγω του Batman (εντάξει, και του Σκαθαροζούμη), παρόλο που εδώ ο ρόλος του ήταν πιο σοβαρός και η ερμηνεία του δεν ήταν κακή. Το trailer βέβαια δεν είχε καμία σχέση με την ταινία. Για να το πω πιο σωστά, το trailer σε προϊδέαζε για κάτι διαφορετικό από αυτό που ήταν στην πραγματικότητα. Αυτό βέβαια δεν είναι κάτι καινούριο, καθώς πολλές είναι οι ταινίες που προσπαθούν να κερδίσουν τις εντυπώσεις με το trailer.
Το αποτέλεσμα δικαίωσε τον τίτλο του φαβορί, καθώς το Birdman πήρε 4 «σημαντικά» Όσκαρ, μεταξύ των οποίων και καλύτερης ταινίας. Το συγκεκριμένο βραβείο φαίνεται να το κέρδισε η ταινία κυρίως λόγω του σκηνοθέτη της, Alejandro Iñárritu, που πήρε και αυτός Όσκαρ σκηνοθεσίας. Πρωτότυπη η σκηνοθεσία του και πολύ αξιόλογη η προσπάθεια του, ο υπέρμετρος σουρεαλισμός του όμως κούρασε σε ορισμένα σημεία και απογοήτευσε το μέσο κοινό. Αυτά τα δυο βραβεία, μαζί με το Όσκαρ πρωτότυπου σεναρίου, φαίνεται να απονεμήθηκαν καθαρά χάρη στην διαφορετικότητα της ταινίας (και στην γκάμα του ανεξάρτητου σινεμά που υποτίθεται ότι ανήκει). Ο Wes Anderson με το «Ξενοδοχείο Grand Budapest» στην σκηνοθεσία, και η ίδια η ταινία μαζί με το «Χωρίς Μέτρο» ίσως να άξιζαν μια ευκαιρία παραπάνω. Όσο για το Όσκαρ φωτογραφίας, ακόμα αναρωτιέμαι με ποιο σκεπτικό απονεμήθηκε, με το – κατά τ’ άλλα ξενόγλωσσο – «Ida» στις υποψηφιότητες. Τα υπόλοιπα βραβεία, ευτυχώς ή δυστυχώς, μοιράστηκαν στις υπόλοιπες ταινίες, τα περισσότερα από τα οποία ήταν ευτυχώς πιο δίκαια.
Να τη δω; Θα πω το ίδιο που είχα πει για την περσινή καλύτερη ταινία, το «12 Χρόνια Σκλάβος»: αν θέλεις να έχεις γνώμη για την καλύτερη ταινία της χρονιάς, δες το. Έχει κάποια ενδιαφέροντα στοιχεία, όπως η ομολογουμένως πρωτότυπη σκηνοθεσία και η ευχάριστη ένταση που σου προκαλεί ενίοτε ο ήχος των ντραμς. Κατά τ’ άλλα ένας μέσος θεατής θα το θεωρήσει χάσιμο χρόνου, και θα του προκαλέσει πονοκέφαλο για το πώς θα πρέπει τελικά να ερμηνεύσει την ταινία. Θα ξεχαστεί μάλλον γρήγορα, όπως και όλη η κινηματογραφική χρονιά, που σε αντίθεση με την προηγούμενη, δεν έχει να επιδείξει αρκετές σημαντικές στιγμές.
