Εγώ, ο Ντάνιελ Μπλέικ (I, Daniel Blake) – 2016

Δεν είμαι από τους ανθρώπους που θα τρέξουν να δουν κάποιο trailer όταν πρωτοβγεί. Όποτε δω κάποιο, τις περισσότερες φορές θα το κάνω σε κάποια ανύποπτη στιγμή. Γενικά τα θεωρώ λίγο υπερτιμημένα – σου δίνουν μεν κάποια γενική εικόνα για μια ταινία, αλλά πολλές φορές  θα είναι είτε παραπλανητική είτε θα είναι όλη η ταινία. Το κακό είναι ότι μέχρι να δεις την ταινία δεν θα το ξέρεις.

Το trailer του Εγώ, ο Ντάνιελ Μπλέικ είναι μια κατηγορία μόνο του. Χωρίς να είναι εντυπωσιακό, σε καθηλώνει τόσο, που ακόμα και αυτά τα δυο λεπτά, σε κάνουν να αναρωτιέσαι “…σε τι κόσμο θα φέρουμε τα παιδιά μας Νίκο Τσιαμτσίκα;”

Η Ταινία

Μεσήλικας ξυλουργός (Dave Johns) αναγκάζεται να διακόψει την δουλειά του ύστερα από σοβαρό καρδιακό επεισόδιο. Έκτοτε, προσπαθώντας να πάρει κάποιο επίδομα που θα του παρέχει τα προς το ζην, μπλέκει στον κυκεώνα της γραφειοκρατίας και της τυπολατρίας. Παράλληλα γνωρίζεται και με μια ανύπαντρη μητέρα με δύο παιδιά (Hayley Squires) η οποία ανεβαίνει τον δικό της Γολγοθά.

Που γίνονται όλα αυτά; Όχι, δεν πρόκειται για την Ελλάδα του πάντοτε (που μόνο τυπολάτρες δεν είμαστε βέβαια), αλλά για την Μεγάλη Βρετανία του 2016. Το Εγώ, ο Ντάνιελ Μπλέικ κυριολεκτικά σε αφοπλίζει με την ωμή πραγματικότητα που προβάλει και ταυτόχρονα σε θλίβει με την καταπάτηση των ορίων της ανθρώπινης αξιοπρέπειας.

Καθώς είναι έντονα πολιτικοποιημένη, έγινε μεγάλη κουβέντα για το αν όλα αυτά μπορεί να συμβαίνουν αληθινά. Ο σκηνοθέτης Ken Loach και ο σεναριογράφος Paul Laverty κρίθηκαν ότι οδηγούν τον λαό σε πλάνη. Παρόλα αυτά έγινε ενδελεχής έρευνα για να είναι η ταινία όσο πιο αληθοφανής γίνεται, και παρόλο που δεν βασίζεται σε πραγματικά γεγονότα, κάποιες σκηνές, όπως το περιστατικό στην τράπεζα τροφίμων, είναι πραγματικό γεγονός που εκτυλίχθηκε μπροστά στα μάτια του Laverty. Όπως και να ‘χει, όσα εκτυλίσσονται στο Εγώ, ο Ντάνιελ Μπλέικ ίσως να θεωρηθούν υπερβολικά, αγγίζουν όμως σίγουρα τα όρια της πραγματικότητας.

Το μικρό καστ βοηθάει τον Ken Loach να σκηνοθετήσει υποδειγματικά την ταινία. Καταφέρνει να συμπυκνώσει όσα συναισθήματα μπορεί να νοιώσει κάποιος από το πρώτο κιόλας λεπτό, που μόνο και μόνο από τον διάλογο καταλαβαίνεις τι πρόκειται να ακολουθήσει.

Ο πρωταγωνιστής Dave Johns είναι απλά καταπληκτικός. Έχει τόσο χαρακτηριστική κοψιά, που είναι λες και βγήκε από κάποιο σοκάκι του Trainspotting ή από το μπαρ του Sting στις Δυο Καπνισμένες Κάννες. Την παράσταση όμως κλέβει η Hayley Squires, η οποία χωρίς πλούσια κινηματογραφική παρουσία (όπως και ο Johns), συσσωρεύει στο αυστηρό βρετανικό βλέμμα της και στην ερμηνεία της χαρακτηριστικά που πολλοί θα ζήλευαν.

Να τη δω;

Αν και πολλές φορές η κατάκτηση του Χρυσού Φοίνικα στις Κάννες δεν αποτελεί κριτήριο για να δεις μια ταινία, το Εγώ, ο Ντάνιελ Μπλέικ είναι η φωτεινή εξαίρεση. Εξαιρετική ταινία που δεν πρέπει να χάσεις. Το σίγουρο είναι ότι θα δεις με άλλο μάτι τον ΟΑΕΔ και θα τρέχεις να τους πεις και ευχαριστώ για τις υπηρεσίες τους.