The Fabelmans – 2022

Πριν λίγο καιρό παρακολούθησα την θεατρική παράσταση ‘Η Μηχανή του Τούρινγκ’, και είχα την τύχη να απολαύσω τον Ορφέα Αυγουστίδη στον πρωταγωνιστικό ρόλο. Το έργο είναι μονόλογος, και θα μπορούσε κάλλιστα να είναι ένας μονόλογος που ο ηθοποιός κάθεται σε μια καρέκλα και μιλάει. Δεν ήταν όμως. Και ο λόγος είναι ένας: η μαεστρία του σκηνοθέτη, ο οποίος αξιοποίησε το πηγαίο ταλέντο του πρωταγωνιστή στο έπακρο.

Πες τώρα πόσες φορές έχεις προσπεράσει την σκηνοθεσία σε μια ταινία που βλέπεις. Πόσες φορές έχεις σκεφτεί μόνο τις τρομερές ερμηνείες ή το καλογραμμένο σενάριο, και δεν έχεις σκεφτεί ότι για το αποτέλεσμα που βλέπεις υπεύθυνος είναι ο σκηνοθέτης. Η δουλειά του σκηνοθέτη ίσως είναι από τις πιο υποτιμημένες στον χώρο του κινηματογράφου. Την παρεξήγηση αυτή έρχεται να λύσει το The Fabelmans.

Η Ταινία

Θαυματουργός πιτσιρικάς (Mateo Zoryan/Gabriel LaBelle) ανακαλύπτει την τέχνη του κινηματογράφου, κάνοντας παπάδες με την μηχανή του πατέρα του (Paul Dano) και την ενθάρρυνση της μητέρας του (Michelle Williams).

Το Fabelmans διηγείται το πώς ο Spielberg απέκτησε τα ερεθίσματα που τον έκαναν αυτό που είναι σήμερα. Μην περιμένεις να δεις πως γύρισε το ΕΤ ο Εξωγήινος, τα Ιντιάνα Τζόουνς ή την Γέφυρα των Κατασκόπων. Θα δεις όμως ένα παιδί θαύμα που η φαντασία του και η ικανότητα του να στήσει μια σκηνή από το πουθενά ή να βγάλει στην επιφάνεια τα συναισθήματα των ηθοποιών, είναι αξιοθαύμαστη.

Η ταινία δεν έχει να κάνει λοιπόν με την πορεία ενός σπουδαίου σκηνοθέτη, αλλά είναι περισσότερο ένας φόρος τιμής στους γονείς του, και γενικότερα στην οικογένεια του. Υπάρχουν πολύ δυνατές σκηνές-ορόσημα, όχι τόσο λόγω της σκηνοθετικής ή ερμηνευτικής τέχνης, αλλά του περιεχομένου τους και του κατά πόσο δένουν τα διάφορα κομμάτια του Fabelmans μεταξύ τους, όπως το αυτοσχέδιο πανί του μικρού στην αρχή της ταινίας ή η συζήτηση με τον θείο Μπόρις.

Σε αυτό βέβαια έχει βάλει το χεράκι του και ο John Williams με την μουσικάρα του. Το δίδυμο του οποίου με τον Spielberg πρέπει να είναι από αυτά που συναντάς πιο συχνά στις συνεργασίες στο Hollywood, ξεκινώντας με τα Σαγόνια του Καρχαρία και φτάνοντας πιο πρόσφατα στα Πιάσε Με Αν Μπορείς και το Λίνκολν.

Οι ερμηνείες στο Fabelmans ήταν πολύ καλές, δύο όμως είναι αυτές που ξεχώρισαν. Η πρώτη είναι εκείνη του Judd Hirsch (Ordinary People, Ένας Υπέροχος Άνθρωπος) στον ρόλο του θείου Μπόρις, που έπαιξε 5-10 λεπτά όλα κι όλα, η παρουσία του όμως ήταν καταλυτική.

Η δεύτερη ανήκει σε εκείνη, που αν διαβάζεις Filmbox, θα έχει καταλάβει ότι μπαίνει στο ίδιο τσουβάλι με τον Matt Damon. Εδώ βέβαια η Michelle Williams (Μια Πόλη Δίπλα στην Θάλασσα, The Greatest Showman) είναι ομολογουμένως καθηλωτική και ερμηνευτικά κρατάει την ταινία πάνω της. Δεν θα μου έκανε εντύπωση αν τους βλέπαμε και τους δύο, και κυρίως την Williams, στις υποψηφιότητες των Όσκαρ.

Από τους υπόλοιπους, ο Gabriel LaBellle που υποδύεται τον Spielberg, ουσιαστικά τώρα ξεκινάει και μένει να δούμε τι συνέχεια θα έχει στον χώρο. Ο Seth Rogen πέρασε και δεν ακούμπησε, ενώ θετικές εντυπώσεις άφησε και ο αγνώριστος Paul Dano (Little Miss Sunshine, Prisoners), ο μπαμπάς της οικογένειας. Του οποίου ο χαρακτήρας είναι το άκρως αντίθετο από ότι έχει συνηθίσει να παίζει, καθώς έχει βαρύ βιογραφικό σε κακούς ρόλους, μεταξύ άλλων και στο 12 Χρόνια Σκλάβος.

Δεν θα μπορούσαμε όμως να μην κάνουμε και μια αναφορά στο τέλος του Fabelmans. Η παρουσία του σκηνοθέτη David Lynch (Twin Peaks) στον ρόλο του εμβληματικού σκηνοθέτη John Ford, και η ‘διόρθωση’ της κάμερας στο τελευταίο πλάνο, είναι το κερασάκι στην τούρτα.

Να τη δω;

Ειλικρινά δεν μπορώ να θυμηθώ ταινία του Spielberg που δεν είναι καλή και το Fabelmans, που θα είναι ανάμεσα στις υποψηφιότητες για Καλύτερη Ταινία, δεν αποτελεί εξαίρεση. Μιλάμε για έναν άνθρωπο που έχει καθορίσει το σινεμά τα τελευταία 50 χρόνια. Επίσης είναι απίστευτο που δεν καταλαβαίνεις πότε περνάνε οι 2,5 ώρες, οπότε όλα συνηγορούν υπέρ του ναι.