Η Φάλαινα (The Whale) – 2022

Δεν καταλαβαίνω γιατί πρέπει να υπάρχει τέτοια αντιπαράθεση όταν βγαίνει μια ταινία που πραγματεύεται ένα πιο ιδιαίτερο θέμα. Ξεσηκώθηκαν λέει οι ηθοποιοί που είναι παχύσαρκοι, γιατί ο σκηνοθέτης της ταινίας δεν προτίμησε για πρωταγωνιστή κάποιον από αυτούς, αλλά διάλεξε ένα ηθοποιό βάζοντας του προσθετικά.

Ο Darren Aronofsky, ο σκηνοθέτης της Φάλαινας, κατηγορήθηκε για πολλοστή φορά ότι προσπαθεί ντε και καλά να εκβιάσει το συναίσθημα του κοινού. Επίσης κατακρίθηκε γιατί ήθελε λέει να θίξει μέσα σε δύο ώρες την παχυσαρκία, την ομοφυλοφιλία, και ένα σωρό άλλα ζητήματα που υποτίθεται ότι ταλανίζουν την κοινωνία.

Η απεικόνιση των παχύσαρκων δεν ήταν λέει η σωστή. Στο καταπληκτικό Ο Πατέρας πριν από δύο χρόνια, μια ταινία με παρόμοια χαρακτηριστικά με αυτά της Φάλαινας, δεν θυμάμαι να υπήρχε τέτοιος ξεσηκωμός ως προς την ευαισθητοποίηση για την άνοια. Έχει καταντήσει κουραστικό να πρέπει όλα να μπαίνουν στο πλαίσιο της πολιτικής ορθότητας και να μην κρίνουμε μια ταινία μόνο για τα καλλιτεχνικά χαρακτηριστικά της.

Η Ταινία

Παχύσαρκος καθηγητής φιλολογίας (Brendan Fraser) έρχεται αντιμέτωπος με σοβαρά προβλήματα υγείας λόγω της κατάστασης του, ενώ προσπαθεί να έρθει κοντά με την κόρη του (Sadie Sink) που ζει με την πρώην σύζυγό του (Samantha Morton).

Εντάξει, η Φάλαινα δεν είναι αριστούργημα, σίγουρα όμως δεν αξίζει τόσο hate. Και δεν είναι ο Aronofsky που προσπαθεί με κάποιο σκηνοθετικό τρικ να προκαλέσει την λύπηση για τον πρωταγωνιστή – αυτό το κάνει με επιτυχία η ίδια η ταινία.

Δεν θα μπορούσε να είναι αλλιώς βέβαια, καθώς μια ταινία που εκτυλίσσεται μόνο σε ένα κλειστό χώρο, το πιο πιθανό είναι να προκαλέσει έντονα συναισθήματα στο κοινό. Είτε πρόκειται για μεταφορά θεατρικού έργου, όπως η Φάλαινα και ο Πατέρας, είτε για κλασικά αριστουργήματα όπως η Θηλιά και ο Σιωπηλός Μάρτυρας του μετρ του είδους Άλφρεντ Χίτσκοκ, ή το αξεπέραστο Οι 12 Ένορκοι.

Στην Φάλαινα, η αίσθηση που έχεις είναι λες και είσαι και εσύ σε μια γωνιά του σπιτιού και παρακολουθείς τις εξελίξεις από απόσταση αναπνοής. Και να θέλεις να φύγεις, το σκέφτεσαι διπλά, καθώς κάθε φορά που κάποιος προσπαθεί να βγει από το σπίτι, πάντα κοντοστέκεται στην πόρτα πριν τελικά φύγει. Αυτό είναι ίσως και η μεγαλύτερη νίκη του Aronofsky σκηνοθετικά. Ακόμα μεγαλύτερη και από το ότι κατάφερε να μας δώσει ένα αποτέλεσμα που συνδυάζει στοιχεία της Καινής Διαθήκης και αρχαίας τραγωδίας μαζί.

Έτσι το αίσθημα λύπης και συμπόνοιας που νοιώθεις για τον πρωταγωνιστή γίνεται ακόμα πιο έντονο. Αυτό γιγαντώνεται όταν εκείνος σε προκαλεί να μην τον λυπάσαι έχοντας αποδεχτεί την μοίρα του, και ακόμα πιο πολύ όταν σηκώνεται όρθιος και γεμίζει το σκηνικό με την πληθωρική παρουσία του. Όλα αυτά δεν θα γίνονταν στην Φάλαινα, αν δεν υπήρχε και η καταλυτική μουσική σε καίρια σημεία της ταινίας.

Όσο για τις ερμηνείες, ο Brendan Fraser (Η Μούμια) είναι καθηλωτικός και πάει ολοταχώς για το Όσκαρ. Από κοντά ακολουθεί και η Hong Chau (Μικρόκοσμος) που είναι και αυτή υποψήφια για Όσκαρ Β Γυναικείου Ρόλου. Εξίσου καλή είναι και η Samantha Morton (Minority Report, In America) όπως και η Sadie Sink του Stranger Things, χωρίς ωστόσο καμία από τις τρεις να ξεχωρίζει ιδιαίτερα.

Να τη δω;

Η ταινία έχει άπειρους συμβολισμούς και παραλληλισμούς. Παρόλα αυτά δεν χρειάζεται να κάτσεις να ψάξεις, τι και πως και γιατί. Καλός ο προβληματισμός, αλλά ακόμα καλύτερη η εμπειρία, και η Φάλαινα τα προσφέρει και τα δύο απλόχερα. Οπότε ναι, σε όποια μεριά και να είσαι, αξίζει να τη δεις.