Η Κλέφτρα των Βιβλίων (The Book Thief) – 2013
Πριν λίγο καιρό προβλήθηκε στην ΕΡΤ η μίνι σειρά Το Βραχιόλι της Φωτιάς, που αφορούσε τις ζωές των μελών μιας οικογένειας Εβραίων της Θεσσαλονίκης κατά τον Β Παγκόσμιο πόλεμο. Παρόλο που επρόκειτο για μεταφορά από βιβλίο, η σειρά έβγαλε πολύ δυνατά συναισθήματα, ειδικά στα τελευταία επεισόδια.
Πριν λίγα χρόνια προβλήθηκε στις αίθουσες και το Jojo Rabbit. Παρόμοια θεματολογία, Β Παγκόσμιος πόλεμος, διωγμός Εβραίων, αλλά στην Γερμανία αυτήν την φορά. Η ταινία ήταν υβρίδιο δράματος με κωμωδία, και παρόλα αυτά έρχεται μια σκηνή και σε διαλύει. Ε αυτό το συναίσθημα που βγήκε και στις δύο περιπτώσεις, δεν το βγάζει ούτε στο ελάχιστο η Κλέφτρα των Βιβλίων.
Η Ταινία
Αγράμματη μεν φιλομαθής δε νεαρή (Sophie Nélisse) υιοθετείται από δήθεν αυταρχική μαμά (Emilie Watson) και λούμπεν καλοκάγαθο μπαμπά (Geoffrey Rush), ενώ προσπαθεί στη ναζιστική Γερμανία εν μέσω πολέμου να μάθει γραφή και ανάγνωση.
Λοιπόν, βλέποντας την Κλέφτρα των Βιβλίων ήταν σαν να βλέπω το Τέλειο Χτύπημα, που παρεμπιπτόντως γυρίστηκε την ίδια χρονιά. Παρόλο που και οι δύο ταινίες είχαν μια ωραία ιστορία να πουν, φάνηκαν πως να το πω, πρόχειρες. Σαν δηλαδή να βασίστηκαν στον Geoffrey Rush για να αναδειχτούν όσο μπορούσαν, και όλα τα άλλα τα άφησαν στην τύχη τους.
Το Τέλειο Χτύπημα είχε βέβαια και το στοιχείο της ανατροπής και του μυστηρίου. Η Κλέφτρα των Βιβλίων ήταν απόλυτα προβλέψιμη σαν ταινία. Η σκηνοθεσία του Brian Percival ήταν τηλεοπτικού επιπέδου, κάτι που δεν προκαλεί εντύπωση, αφού ο άνθρωπος το Downton Abbey γύριζε, για το οποίο βραβεύτηκε μάλιστα.
Γεγονός είναι ότι ακόμα και σε μια τέτοια ταινία, την μουσική του John Williams δεν γίνεται να μην την προσέξει κανείς. Αυτή ήταν και η μοναδική υποψηφιότητα της Κλέφτρας των Βιβλίων σε Όσκαρ, Χρυσές Σφαίρες και BAFTA. Το άλλο μεγάλο ατού της ταινίας ήταν η φωτογραφία, χωρίς ωστόσο να σώζουν την συνολική εικόνα.
Από ερμηνείες τίποτα το αξιοσημείωτο. Ο Geoffrey Rush (Shine, Ο Λόγος του Βασιλιά) και η Emily Watson (Chernobyl, Νεκρή Νύφη) ήταν απλά διεκπεραιωτικοί, ενώ φάνηκε ότι η διαφορά τους με τους υπόλοιπους ήταν χαώδης. Fun fact, κάπου εκεί πρέπει να είδα και 1-2 ηθοποιούς από την σειρά Dark. Fun fact νούμερο 2, η βιολογική μητέρα της μικρής βιβλιοκλέφτρας που εμφανίζεται στην αρχή της ταινίας, είναι η Heike Makatsch. Η αλλιώς η Mia, η πέτρα του σκανδάλου στον γάμο του Alan Rickman και της Emma Thomson στο Love Actually.
Να τη δω;
Όχι. Δεν είναι μεν κακή και βλέπεται αβίαστα, αλλά δεν κερδίζεις καμία νέα εμπειρία θέασης βλέποντας την. Άσε που ο τίτλος είναι και λίγο παραπλανητικός. Το κλέψιμο των βιβλίων δηλαδή αποτέλεσε το ένα δέκατο της ταινίας, να τα λέμε και αυτά.
