La La Land – 2016

Η αλήθεια είναι ότι είχαμε καιρό να δούμε μια ταινία με τόσο μαζική απήχηση και τόσο θετική διάθεση, έστω και εν μέρει. Ίσως από το The Artist, που ήταν και η τελευταία καλή dramedy και που είχε σαρώσει και τα πάντα. Κάπως έτσι πάει να γίνει και τώρα με το La La Land, που έκανε ρεκόρ στις Χρυσές Σφαίρες με 7 βραβεία στα 7, ήδη έχει και 11 υποψηφιότητες στα BAFTA και είναι και φαβορί για πολλά Όσκαρ. Είναι λοιπόν η ταινία της χρονιάς, ακόμα και χωρίς τις περιττές συγκρίσεις που γίνονται με πιο κλασικά μιούζικαλ, κάτι για το οποίο δεν υπάρχει λόγος, καθώς το La La Land έχει εμφανώς περισσότερο acting σε σχέση με εκείνα.

Η Ταινία

Πιανίστας νοσταλγός της παλιάς καλής τζαζ μουσικής (Ryan Gosling) ερωτεύεται επίδοξη ηθοποιό και wannabe πρωταγωνίστρια (Emma Stone) κάπου στα στούντιο του Hollywood. Μαζί θα προσπαθήσουν να πραγματοποιήσουν τα όνειρα που έχουν.

Το La La Land χαρακτηρίστηκε ένα αθεράπευτα ρομαντικό μιούζικαλ και ιδανικό για αυτούς που ακόμα ονειρεύονται. Συγνώμη, αλλά αυτό αφορά μόνο το πρώτο μισό της ταινίας, καθώς το υπόλοιπο – και αυτό που τελικά σου μένει – είναι η επιτομή του ωμού ρεαλισμού και του σκληρού εγωισμού. Χώρια που δεν το λες και μιούζικαλ, αφού από την μέση και μετά πρέπει να φτάσουμε προς το τέλος για να δούμε τους πρωταγωνιστές να τραγουδούν. Και οι ενστάσεις σταματάνε εδώ.

Το La La Land είναι πραγματικά φαντασμαγορικό. Ξεκινάει με ένα καταπληκτικό χορευτικό στους αυτοκινητόδρομους του Λος Άντζελες, και για την επόμενη μία ώρα βλέπεις παντού χρώματα, χαρούμενα πρόσωπα και μαγευτικές σκηνές με τους Gosling – Stone να χορεύουν στα άστρα. Νομίζω πως η επιτυχία εδώ και η ευχάριστη αίσθηση που σου αφήνει η ταινία μέχρι αυτό το σημείο, δεν έγκειται τόσο στο γεγονός ότι όλο αυτό που βλέπουμε μοιάζει με παραμύθι, αλλά στο ότι βλέπεις δυο νέους και ιδιαίτερα αγαπητούς ηθοποιούς να τραγουδούν και να χορεύουν. Το ότι δεν το κάνουν με ιδιαίτερη μαεστρία και συγχρονισμό, είναι το κερασάκι στην τούρτα και συμβάλλει ακόμα περισσότερο σε αυτή την ευθυμία που νοιώθεις.

Όπως ακριβώς είχε κάνει με το Χωρίς Μέτρο, έτσι και εδώ ο σκηνοθέτης Damien Chazelle, επικεντρώνεται σχεδόν αποκλειστικά στους πρωταγωνιστές, δίνοντας ελάχιστες πληροφορίες για την ζωή τους πέρα από την ιστορία αγάπης που βιώνουν. Το σενάριο, που έχει γράψει ο ίδιος, δεν έχει καμία έκπληξη και θεωρώ πως είναι αρκετά υπερτιμημένο. Σκηνοθετικά τα πάει σαφώς καλύτερα, αφού καταφέρνει να δώσει μικρές δόσεις πολλών αντικρουόντων συναισθημάτων, το ένα καπάκι μετά το άλλο. Αυτά που πραγματικά ξεχωρίζουν είναι βέβαια το soundtrack και η Emma Stone. Ο Gosling (Blue Valentine, Drive) προσπαθεί πολύ είναι η αλήθεια, αλλά η Stone (Birdman, Υπηρέτριες) κλέβει δικαιωματικά την παράσταση, αποδεικνύοντας εκτός των άλλων πόσο καλή κωμική ηθοποιός είναι.

Να τη δω;

Σαφώς, είπαμε είναι η ταινία της χρονιάς. ‘Ισως πάρει και Όσκαρ που να μην τα αξίζει, όπως αυτό του σεναρίου, είναι όμως αυτό που λέμε υπερπαραγωγή, και όντως δύσκολα βλέπεις τέτοια ταινία σήμερα. Δες το και για την Emma Stone, που είναι τόσο cool τυπάκι που πολύ θα ήθελες να έχεις στην παρέα σου.

Μπορεί επίσης να σας αρέσει...

2 Απαντήσεις

  1. Ο/Η Ε.Μ λέει:

    Οπως παντα στις κριτικες σου εισαι αψογος.

  2. Ο/Η Χαμαλέλη Βάσω λέει:

    Μου άρεσε πολύ η ταινία, ίσως επειδή εδώ και …αιώνες παραμένω αθεράπευτα ρομαντική. Μου άρεσαν οι πρωταγωνιστές, η ιστορία, η σκηνοθεσία, απόλαυσα τα πάντα! Βέβαια με χάλασε λίγο το τέλος… Νομίζω όμως ότι απηχεί τη σημερινή σκληρή πραγματικότητα, παρόλο που δεν αναφέρεται στο σήμερα. Ευχαρίστως θα την ξανάβλεπα, για ν απολαύσω τη μουσική, και ό,τι μου ξέφυγε…

Αφήστε μια απάντηση

Η ηλ. διεύθυνση σας δεν δημοσιεύεται. Τα υποχρεωτικά πεδία σημειώνονται με *