Τα Μυθικά Πλάσματα του Νότου (Beasts of the Southern Wild) – 2012
Τα Μυθικά Πλάσματα του Νότου δεν θα τα έβλεπα αν δεν μου το ζητούσε ο Άγιος Βασίλης. Πιο συγκεκριμένα μου ζήτησε να διαλέξω τουλάχιστον μία από τρεις ταινίες που πρότεινε, και να γράψω για αυτήν.
Μία από αυτές ήταν το Locke με τον Tom Hardy, η οποία όμως έχασε στο νήμα, καθώς, είναι μεν ιδιαίτερη ταινία, αλλά δεν είμαι και ο μεγαλύτερος φαν του Hardy, χωρίς να τον αντιπαθώ και ιδιαίτερα. Η δεύτερη ήταν το Όσα Κάνουμε στις Σκιές. Παρά το κίνητρο που έδωσε προς στιγμήν η παρουσία του Jermaine Clement, νομίζοντας στην αρχή λανθασμένα ότι είναι ο Maurice από το θρυλικό IT Crowd, δεν υπήρχε κάτι άλλο που λειτούργησε υπέρ αυτής της επιλογής. Τα Μυθικά Πλάσματα του Νότου αποδείχθηκε τελικά λίρα εκατό.
Η Ταινία
Μεγαλειώδης καταιγίδα ξεσπά με πρωτοφανή οργή στον Αμερικάνικο νότο. Αλκοολικός πατέρας (Dwight Henry) και η εξάχρονη κόρη του (Quvenzhané Wallis), μέλη μιας μικρής αποκομμένης από τον υπόλοιπο κόσμο κοινότητας, κάνουν ότι μπορούν για να επιβιώσουν στο πλημμυρισμένο τοπίο.
Αυτό που προσέχεις σε μια ταινία σαν τα Μυθικά Πλάσματα του Νότου δεν είναι πόσο καλή είναι η σκηνοθεσία ή οι ερμηνείες. Αυτό που προσέχεις είναι κάποιες λεπτομέρειες για τις οποίες αναρωτιέσαι αν θα μπορούσαν να αποτελούν μέρος της πραγματικότητας ή είναι απλά σεναριακές υπερβολές.
Πόσο πιθανό είναι να υπάρχουν χωριά και λιμάνια που βρίσκονται ουσιαστικά στην μέση μιας λιμνοθάλασσας; Και όμως, υπάρχουν στην πραγματικότητα τέτοια κομμάτια γης και θάλασσας, τα bayou, στις νότιες πολιτείες των ΗΠΑ. Πόσο πιθανό είναι να χωρίζονται από τον πολιτισμό με ένα φράγμα; Και όμως, με τον φόβο της υπερχείλισης των ποταμών, χτίστηκαν φράγματα προκειμένου να προφυλαχτούν μεγάλες κατοικημένες περιοχές, χωρίς ωστόσο να υπάρχει μέριμνα για κοινότητες που ζούσαν τόσο κοντά και όμως τόσο μακρυά από αυτές. Αυτός είναι ίσως και ο λόγος που στα Μυθικά Πλάσματα του Νότου οι κάτοικοι του Bathtub ζουν μέσα στην αναρχία με μοναδικό νόμο το ποτό.
Η ταινία είναι γεμάτη συμβολισμούς, ταυτόχρονα όμως σου επιτρέπει να την δεις χωρίς να χρειαστεί να σπάσεις το κεφάλι σου για το τι σημαίνει το κάθε τι που βλέπεις. Μάλλον γι’ αυτό εκτιμήθηκε και στα βραβεία Όσκαρ εκείνης της χρονιάς, κερδίζοντας τέσσερις υποψηφιότητες. Δεν θα μπορούσε να κέρδιζε αυτό της Καλύτερης Ταινίας απέναντι στο Argo, αν όμως ήταν υποψήφια το 2015 που αναδείχτηκε ο ανεξάρτητος κινηματογράφος με το Birdman, το Grand Budapest Hotel και το Χωρίς Μέτρο, ίσως να τύχαινε μεγαλύτερης αποδοχής.
Οι πρωταγωνιστές Quvenzhané Wallis και Dwight Henry, στην πρώτη τους κινηματογραφική εμφάνιση ήταν καταπληκτικοί, με την μικρή μάλιστα να κερδίζει και την διάκριση για την νεότερη υποψήφια Α’ Γυναικείου Ρόλου ever. Εμφανίστηκαν ξανά αμφότεροι στο 12 Χρόνια Σκλάβος, και έκτοτε έχουν μια συμπαθητική παρουσία στα κινηματογραφικά δρώμενα. Σε αντίθεση με τον σκηνοθέτη και σεναριογράφο Benh Zeitlin και την έταιρη σεναριογράφο Lucy Alibar, που αν και προτάθηκαν και αυτοί για Όσκαρ, δεν ακολούθησαν ανάλογη πορεία. Fun fact, όλοι, μα όλοι οι ηθοποιοί που υποδύθηκαν τους κατοίκους του Bathtub, εμφανίστηκαν για πρώτη, και οι περισσότεροι και για μοναδική, φορά σε κινηματογραφική ταινία.
Να τη δω;
Τα Μυθικά Πλάσματα του Νότου δεν είναι εύκολη ταινία. Οι σκηνές με τα ‘τέρατα’ των θρύλων μπορεί να ξενίσουν πολλούς, είναι όμως ενδιαφέρουσα επιλογή για κάτι πέρα από τα συνηθισμένα, που σε ορισμένα σημεία αγγίζει και τα όρια του σουρεαλισμού. Σίγουρα πάντως είναι ταινία που παρόμοια δεν πρόκειται να ξαναδείς.
