Νυκτόβια Πλάσματα (Nocturnal Animals) – 2016

Το 2015 ήταν η χρονιά της Alicia Vikander. Και να μην ήθελες, κάπου θα την πετύχαινες: είτε στην αρχή της χρονιάς στο Ex Machina, είτε προς το τέλος στο Κωδικό Όνομα: U.N.C.L.E. και ακόμα περισσότερο στο Κορίτσι από τη Δανία, που της έδωσε και το Όσκαρ Β’ Γυναικείου ρόλου. Όσο για το 2016, το πρώτο του μισό ανήκει στην Margot Robbie, με τα περάσματα της από το Suicide Squad και τον Θρύλο του Ταρζάν, και το δεύτερο λένε ότι ανήκει στην Amy Adams. Και αυτό κυρίως λόγω του Arrival, για το οποίο ακούγεται έντονα ότι μπορεί να τσιμπήσει άλλη μια υποψηφιότητα για Όσκαρ στο ενεργητικό της (όπως έγινε για τις Χρυσές Σφαίρες). Γιατί αν περίμενε από τα Νυκτόβια Πλάσματα…

Η Ταινία

Εξαιρετικά ευκατάστατη γκαλερίστα (Amy Adams) λαμβάνει στο φτωχαδάκι της ένα βιβλίο που έχει γράψει ο πρώην σύζυγος (Jake Gyllenhaal). Καθώς το διαβάζει, ανακαλύπτει ότι η υπόθεση του βιβλίου είναι εμπνευσμένη από την ίδια της τη ζωή.

Τα Νυκτόβια Πλάσματα είναι από τις ταινίες που πρέπει να σπάσεις το κεφάλι σου για να βρεις τι θέλει να πει ο ποιητής. Όταν τελειώσει η ταινία θα πρέπει να αφιερώσεις κάποια ώρα για να βάλεις τα γεγονότα κάτω και να δώσεις στον εαυτό σου μια εξήγηση για αυτά που είδες, καθώς υπάρχουν πολλά κρυφά μηνύματα. Τόσο κρυφά, που κινδυνεύεις να χαρακτηριστείς πεζός από κάποιον που θεωρεί τέτοιου είδους ταινίες αριστουργήματα.

Αναμφίβολα η ταινία δεν ήταν κακή. Είχε αρκετά ενδιαφέροντα στοιχεία. Ποιος μπορεί να αρνηθεί ότι η σκηνοθεσία του Tom Ford ήταν πολύ καλή; Χειρίστηκε με αξιοθαύμαστη μαεστρία τις παράλληλες ιστορίες, δίνοντας μάλιστα και μια δεύτερη διάσταση στην ιστορία που εκτυλίσσεται στο παρόν, με εμβόλιμες σκηνές που αναφέρονται στο παρελθόν. Η μουσική ήταν το λιγότερο υποβλητική, αφού έκανε το ούτως ή άλλως τεράστιο σπίτι της Adams να φαίνεται απελπιστικά άδειο, ενώ δεν αποκλείεται να δούμε και το μοντάζ να παίρνει κάποια υποψηφιότητα στα Όσκαρ. Πολλά λοιπόν τα καλά σημεία στα Νυκτόβια Πλάσματα, σου δίνουν όμως την εντύπωση ότι είναι απομονωμένα το ένα από το άλλο και δεν δρουν σαν σύνολο, ώστε να απογειώσουν την ταινία.

Όσο για τις ερμηνείες, η Adams (Οδηγός Διαπλοκής, Arrival), που έχει πέντε παρακαλώ υποψηφιότητες για Όσκαρ μέχρι τώρα, ήταν δυστυχώς αρκετά άνευρη, σε ένα ρόλο που θα μπορούσε να του δώσει άλλη διάσταση ακόμα και με τις εκφράσεις του προσώπου της. Από την άλλη, ο Gyllenhaal (Ξανά από την Αρχή, Prisoners), του οποίου το ταλέντο φαίνεται να είναι αστείρευτο, ήταν συγκλονιστικός. Θα ήταν πραγματικά εκπληκτικό να τον βλέπαμε με μια άλλη υποψηφιότητα για Όσκαρ, μετά την διθυραμβική ερμηνεία του στο Nightcrawler. Πολύ καλός επίσης και ο Michael Shannon, που υποδύεται τον σερίφη, και που είχε κάνει ντεμπούτο με έναν μικρό ρόλο στην Μέρα της Μαρμότας, όπως και ο Aaron Taylor-Johnson (ο Quicksilver στο Avengers: Age of Ultron), που υποδύεται τον αρχηγό της συμμορίας, και που τιμήθηκε με την Χρυσή Σφαίρα Β’ Αντρικού ρόλου. Σε μικρότερο ρόλο συμμετέχει και η Laura Linney (Sully, Truman Show) για την οποία φαίνεται πως έφτασε το πλήρωμα του χρόνου ώστε να υποδυθεί την μάνα της Adams.

Να τη δω;

Αν δεν θες να πονοκεφαλιάσεις, δεν είναι η κατάλληλη ταινία για σένα, εκτός και αν είσαι φαν των πρωταγωνιστών. Σε κρατάει σε εγρήγορση, και σε γενικές γραμμές είναι ενδιαφέρουσα επιλογή. Όχι όμως αυτό που λέμε safe για έναν μέσο θεατή, αφού δημιουργεί προσδοκίες και στο τέλος μένεις μετέωρος και με πολλά ερωτηματικά.