Oppenheimer – 2023

Ας το παραδεχτούμε, δεν είναι ντροπή. Κανείς δεν είναι υποχρεωμένος να γνωρίζει εξαρχής ότι ο Oppenheimer δεν είναι ούτε γνωστός Αυστριακός μουσικοσυνθέτης, ούτε ομάδα της Β Κατηγορίας Γερμανίας. Εξάλλου όταν ακούει κάποιος ‘ατομική βόμβα’ το πρώτο που θα σκεφτεί είναι τα ολέθρια αποτελέσματα από την ρίψη της στη Χιροσίμα και στο Ναγκασάκι, και όχι ποιος ήταν εκείνος που την δημιούργησε.

Αν όμως είσαι χομπίστας στον χώρο των επιτραπέζιων παιχνιδιών, θα ξέρεις ότι πολλά από αυτά έχουν και κάποιο ιστορικό υπόβαθρο ή έστω θα σου δίνουν κάποιες πληροφορίες για να σε βάζουν στο κλίμα του παιχνιδιού. Μια τέτοια περίπτωση είναι και το καταπληκτικό Manhattan Project του φίλου Κώστα, τίτλος που θα μπορούσε κάλλιστα να έχει η ταινία αντί για Oppenheimer.

Η Ταινία

Κακούλης και καχύποπτος πρόεδρος της Επιτροπής Ατομικής Ενέργειας (Robert Downey Jr.) κρατάει μούτρα σε σούπερ σταρ της φυσικής (Cillian Murphy) και κινεί τα νήματα της γραφειοκρατίας για να τον εμποδίσει να εξελιχθεί.

Ξεχάστε ότι ξέρατε για τον Christopher Nolan. Το Oppenheimer είναι μάλλον η λιγότερο νολανική ταινία του σπουδαιότερου ίσως σκηνοθέτη της εποχής μας. Δεν έχει ούτε το σενάριο του Interstellar, ούτε τα plot twist του Inception και του Prestige, ούτε την δράση της Δουνκέρκης. Έχει όμως κάτι, που το έχουν μεν όλες οι προηγούμενες του ταινίες, αλλά εδώ το τερματίζει: character development.

Το Oppenheimer λοιπόν το έφτιαξε με άλλη οπτική από ότι είχαμε συνηθίσει ως τώρα, καθώς έχει πολλούς, πάρα πολλούς διαλόγους, που η αλήθεια είναι ότι στο πρώτο μισό της ταινίας κουράζουν. Διαλόγους κυρίως επιστημονικής φύσεως από πολλούς, πάρα πολλούς επιστήμονες. Σε έναν μέσο θεατή είναι κάπως αχρείαστο όλο αυτό, όχι λόγω της ιδιάζουσας πληροφορίας που λαμβάνει, αλλά κυρίως λόγω του μεγάλου όγκου της πληροφορίας που καλείται να διαχειριστεί.

Και σε αυτήν του την ταινία βέβαια, ο Nolan δεν ακολουθεί την πεπατημένη στην ροή των γεγονότων. Η είδηση θα ήταν να το έκανε. Χρησιμοποιεί το κλασικό μπρος πίσω σε παρόν και παρελθόν, με το παρόν μάλιστα να είναι ασπρόμαυρο και το παρελθόν έγχρωμο. Και όταν φτάνει στο δεύτερο μισό της ταινίας, η ένταση που άρχισε να χτίζει νωρίτερα, σιγά σιγά κορυφώνεται.

Όχι όμως λόγω δράσης – το Oppenheimer είναι κατά βάθος πολιτική ταινία, πολιτικό θρίλερ θα έλεγαν κάποιοι. Η ένταση κορυφώνεται σταδιακά όταν ο Oppenheimer προσπαθεί να συγκροτήσει το Manhattan Project από την αρχή στην μέση της ερήμου, όταν προσπαθεί να προλάβει να το κάνει πρώτος πριν τους Ναζί. Με κερασάκι στην τούρτα την πρώτη και μοναδική δοκιμή της βόμβας λίγες ώρες μόλις πριν το μοιραίο, χωρίς καν να δείξει τίποτα από την στιγμή της ρίψης, που θα ήταν και πιο πιασάρικο. Ειδικά η σκηνή της δοκιμής είναι άρτια απ’ όλες τις απόψεις, τόσο τεχνικά όσο και ερμηνευτικά.

Και όλα αυτά στο παρελθόν. Γιατί στο παρόν, έχουμε τον καταπληκτικό Jason Clark (Zero Dark Thirty, Ο Πρώτος Άνθρωπος) στον ρόλο του εισαγγελέα που ανακρίνει τον Oppenheimer για το αν θα πρέπει να ανανεωθεί η διαπίστευση του. Ο τύπος απλά τα σπάει, έχει απίστευτη εξέλιξη στον χαρακτήρα του, και ας μοιάζει λίγο με τον Τσάντλερ από τα Φιλαράκια.

Οι ερμηνείες των υπόλοιπων όμως δεν είναι κάτι το συγκλονιστικό. Ο Cillian Murphy (Inception, Peaky Blinders) έχει αυτό το παγωμένο βλέμμα, στο οποίο εδώ ο Nolan ποντάρει περισσότερο από κάθε άλλη φορά, και δικαιώνεται. Η  Emily Blunt (Sicario) είναι καλύτερη απ’ ότι συνήθως, ενώ ο καθήμενος για τρεις ώρες σε μια πολυθρόνα/καναπέ/καρέκλα Robert Downey Jr. (Τσάπλιν, Zodiac) είναι μάλλον αδιάφορος. Ο Matt Damon (Ο Ξεχωριστός Γουίλ Χάντινγκ, Ο Ταλαντούχος Κύριος Ρίπλεΐ) είναι απλά ο Matt Damon. Εντάξει, εδώ δεν είναι κακός, όχι όμως ότι αξίζει και ειδική μνεία, μην τρελαθούμε κιόλας.

Πλήθος αστέρων συμμετέχουν επίσης σε μικρότερους ρόλους, πολλοί από τους οποίους μάλιστα είναι καθοριστικοί για την εξέλιξη της ταινίας. Έχουμε και λέμε: Rami Malek (Bohemian Rhapsody), Kenneth Branagh (Δουνκέρκη), Florence Pugh (Μικρές Κυρίες), Casey Affleck (Manchester by the Sea), Benny Sadfie (Πίτσα Γλυκόριζα), Alden Ehrenreich (Blue Jasmine). Και βέβαια ο απίθανος Gary Oldman, που μετά από τον Τσώρτσιλ στην Πιο Σκοτεινή Ώρα, εδώ υποδύεται και τον Αμερικανό πρόεδρο Τρούμαν.

Να τη δω;

Λέγεται ότι μπορεί να χτυπήσει σε οσκαρικές υποψηφιότητες, δεκατέσσερις στον αριθμό, Τιτανικό και La La Land. Παρά τις αδιάφορες συνολικά ερμηνείες, λόγω hype έχει όλα τα φόντα. Δεν είναι εύκολη ταινία, ειδικά στην αρχή, αλλά είναι Nolan διάολε.