Το Πράσινο Βιβλίο (Green Book) – 2018

Λίγες μέρες πριν δω το Πράσινο Βιβλίο, είχα δει και το Bohemian Rhapsody. Παρόλο που ήξερα εκ των προτέρων ότι η ταινία είχε να κάνει με την ζωή του Freddie Mercury, και όχι τόσο με την πορεία των Queen, περίμενα τουλάχιστον να είναι ωραία και αρμονικά ‘ντυμένη’ με την μουσική ενός εκ των κορυφαίων συγκροτημάτων που υπήρξαν.

Σαφώς και ήταν ενδιαφέρον που είδαμε την σύλληψη μερικών από τα πιο γνωστά τραγούδια τους, θα ήταν ωραία όμως σε ορισμένες σκηνές να υπάρχουν κάπου στο background κάποια από αυτα. Αυτό που έλειψε λοιπόν από το Bohemian Rhapsody, υπήρχε και με το παραπάνω στο Πράσινο Βιβλίο.

Η Ταινία

Διάσημος ιντελεκτουέλ μαύρος πιανίστας (Mahershala Ali) βρίσκει οξύθυμο λαικό Ιταλό μεροκαματιάρη (Viggo Mortensen) και τον προσλαμβάνει ως οδηγό του για την περιοδεία που ετοιμάζει στον Αμερικανικό Νότο.

Ο ρατσισμός που βίωναν οι μαύροι στις νότιες πολιτείες τις δεκαετίες του ’50 και του ’60 έχει αποτυπωθεί με επιτυχία σε πολλές άλλες ταινίες, όπως οι Υπηρέτριες και το Hidden Figures. Η μεγαλύτερη έκπληξη στο Πράσινο Βιβλίο ήρθε στους τίτλους τέλους, όταν ένα από τα ονόματα των executive producers ήταν αυτό της Octavia Spencer. Η οποία, πριν πάρει την τρίτη οσκαρική της υποψηφιότητα για την Μορφή του Νερού πέρυσι, είχε άλλες δύο υποψηφιότητες σε αυτές τις ταινίες, κερδίζοντας μάλιστα αυτό για την ερμηνεία της στις Υπηρέτριες.

Το Πράσινο Βιβλίο λοιπόν δεν έχει να προσφέρει κάτι καινούργιο σε αυτό το κομμάτι. Είναι όμως υποψήφιο για Πρωτότυπο Σενάριο, αποτέλεσμα κυρίως του ότι βλέπεται πολύ ευχάριστα λόγω του εμπλουτισμού ενός θέματος με ειδικό βάρος με κωμικές σκηνές που προκύπτουν από την διαφορετικότητα των χαρακτήρων των πρωταγωνιστών.

Ο σκηνοθέτης Peter Farrelly, του οποίου τα σημαντικότερα επιτεύγματα είναι ο Ηλίθιος και ο Πανηλίθιος και το Κάτι Τρέχει με την Μαίρη, δεν δίνει και κανένα ρεσιτάλ. Έχει την τύχη όμως να σκηνοθετήσει ένα road movie, ταινίες που εξ’ ορισμού κυλάνε εύκολα από μόνες τους, και κάπου το πάνε χωρίς ιδιαίτερες παρεμβάσεις. Προκειμένου βέβαια να φανεί στον θεατή ότι όλα κυλάνε εύκολα, τέτοιου είδους ταινίες χρειάζονται υποδειγματικό μοντάζ, κάτι το οποίο εδώ αναγνωρίστηκε με μία ακόμα οσκαρική υποψηφιότητα.

Αυτό που κυρίως όμως έχει να προσφέρει το Πράσινο Βιβλίο είναι δύο πολύ καλές ερμηνείες, που αμφότερες προτάθηκαν για Όσκαρ. Αν υπήρχε αυτή η έρμη η μονάδα μέτρησης, το τσικ, θα λέγαμε ότι ο Mortensen, που έγινε ευρέως γνωστός από τον Άρχοντα των Δαχτυλιδιών, και για τις ανάγκες του ρόλου έπρεπε να πάρει αρκετά κιλά, ήταν ένα τσικ καλύτερος. Ο Mahershala Ali (Moonlight) από την άλλη είναι πιο πιθανό να σηκώσει το αγαλματάκι, αφού και η ερμηνεία του ήταν καλή, και ο συνωστισμός στην κατηγορία Β’ Ανδρικού Ρόλου είναι μικρότερος.

Να τη δω;

Πέρα για πέρα προβλέψιμη, αλλά είναι ωραία και εύπεπτη επιλογή. Αν δεν είσαι μεμψίμοιρος και σου αρέσει να βλέπεις και κάτι άλλο εκτός από το Roma, με το Πράσινο Βιβλίο θα περάσεις δύο ευχάριστες ώρες.