Ο Σημαδεμένος (Scarface) – 1983

Σχέσεις Στοργής, Τρυφερές Σχέσεις, Φάννυ και Αλέξανδρος, Εκπαιδεύοντας την Ρίτα, Ο Αμπιγιέρ. Αυτοί είναι οι ελληνικοί τίτλοι των ταινιών που πρωταγωνίστησαν στα Όσκαρ του 1984. Δεν θέλω να τις υποτιμήσω, καθώς δεν έχω δει καμία από αυτές. Οι Σχέσεις Στοργής μάλιστα σάρωσε με 5 βαρβάτα βραβεία, οπότε κάτι καλό θα είχε.

Πραγματικά όμως δεν ξέρω τι σκέφτονταν τότε τα μέλη της Ακαδημίας και δεν συμπεριέλαβαν μια ταινία όπως Ο Σημαδεμένος. Σίγουρα έχει ατέλειες. Σίγουρα ένα μεγάλο μέρος της επιτυχίας του το οφείλει στην υστεροφημία του ως cult. Το ίδιο σίγουρα όμως δεν άξιζε να μην έχει ούτε μία υποψηφιότητα στα Όσκαρ εκείνης της χρονιάς.

Η Ταινία

Πρώην κατάδικος Κουβανός πρόσφυγας (Al Pacino) καταφτάνει στην Αμερική και προσπαθεί να ορθοποδήσει, φτιάχνοντας μια φτωχή πλην τίμια αυτοκρατορία κοκαΐνης.

Ο Σημαδεμένος είναι ίσως μια από τις πιο αδικημένες ταινίες στην ιστορία του κινηματογράφου. Σε όλη την διάρκεια της, αλλά κυρίως στην αρχή, που γίνεται μια μικρή ιστορική αναφορά στην μετακίνηση των Κουβανών στην Αμερική, η μουσική του Giorgio Moroder είναι μαγική.

Ο ίδιος πήγε βέβαια στα Όσκαρ την ίδια χρονιά με το Flashdance, για το οποίο κέρδισε και Όσκαρ Καλύτερου Τραγουδιού. Θα μπορούσε όμως κάλλιστα να έχει υποψηφιότητα για Καλύτερη Μουσική και για τις δύο ταινίες, όπως έγινε στις Χρυσές Σφαίρες, όπου και πάλι το σήκωσε με το Flashdance.

Η σκηνοθεσία του Brian De Palma (Υπόθεση Καρλίτο, Οι Αδιάφθοροι, Dressed to Kill) δεν ήταν κακή. Με τον Σημαδεμένο, έμεινε πιστός στο δόγμα του σχετικά με το σασπένς που θέλει να δημιουργεί στις ταινίες του. ‘Ισως όμως αυτό και να του έχει στοιχίσει μέχρι και σήμερα την απουσία του από τις υποψηφιότητες στα μεγάλα βραβεία.

Από την άλλη, το σενάριο του Oliver Stone (Platoon, Το Εξπρές του Μεσονυχτίου, Γεννημένος την 4η Ιουλίου) ήταν πολύ καλό. Αν και διασκευασμένο, καθώς ο Σημαδεμένος πρωτοκυκλοφόρησε το 1932, ήταν μεστό παρά την διάρκεια της ταινίας.

Και βέβαια είναι και η πηγή μερικών από τις πιο διάσημες ατάκες που έχουν ακουστεί ποτέ. Say hello to my little friend. The eyes, chico, they never lie. I always tell the truth, even when I lie. Η υστεροφημία του Σημαδεμένου που αναφέρθηκε παραπάνω, οφείλεται κατά συντριπτικό ποσοστό σε αυτές.

Και βέβαια ανήκουν όλες στον Tony Montana, δηλαδή στον Al Pacino. Ο Pacino (Ο Νονός, Serpico, Ο Ιρλανδός) είναι φωνακλάς. Δεν τον θυμάμαι να έχει παίξει σε μία ταινία που να μην φωνάζει, ενίοτε και να ουρλιάζει. Ακόμα και στο Άρωμα Γυναίκας, ταινία που του χάρισε το Όσκαρ για την ομολογουμένως καλύτερη ερμηνεία της καριέρας του, φωνάζει.

Ως Tony Montana όμως δεν γίνεται να είναι ήρεμος. Αν και ο χαρακτήρας του μοιάζει σαν να βγήκε από κάποια b-movie, είναι απολαυστικός και ουσιαστικά είναι αυτός που σηκώνει όλη την ταινία.

Οι υπόλοιποι πλάι του είναι όλοι δευτερεύοντες ρόλοι. Η Michelle Pfeiffer (Οι Μάγισσες του Ίστγουικ, Τ’ Όνομα μου Είναι Σαμ, Ένοχο Μυστικό) μετρούσε μόλις λίγα χρόνια καριέρας στο Hollywood και πέρασε απαρατήρητη. Ο Steven Bauer πήρε μια ανέλπιστη υποψηφιότητα για Χρυσή Σφαίρα Β’ Αντρικού Ρόλου (!), αλλά εκτός από έναν ρόλο στο Traffic και ένα guest πέρασμα ως Ντον Ελάδιο στα Breaking Bad και Better Call Saul, δεν έκανε κάτι αξιοσημείωτο τα χρόνια που ακολούθησαν. Τέλος, η Mary Elizabeth Mastrantonio, παρόλο που στον Σημαδεμένο έκανε το κινηματογραφικό της ντεμπούτο, ήταν πολύ καλή.

Να τη δω;

Μόλις πρόσφατα ανακοινώθηκε ότι θα γυριστεί remake του Σημαδεμένου. Δεν είναι ακόμα γνωστό ποιος θα υποδυθεί τον Tony Montana, οι αδελφοί Κοέν στο σενάριο θα είναι σίγουρα ένα βαρύ χαρτί, είναι όμως σχεδόν απίθανο το remake να ξεπεράσει ένα ακατέργαστο διαμάντι σαν και αυτό της παρέας του Al Pacino.