Το Μεγάλο Σορτάρισμα (The Big Short) – 2015
Χωρίς να υπάρχει κάποια συγκεκριμένη προκατάληψη, το είδος των ταινιών με περιεχόμενο οικονομικής φύσεως δεν είναι το φόρτε μου. Για να το θέσω πιο καθαρά, τέτοιες ταινίες με συγκινούν τόσο, όσο και ένας μαραθώνιος ταινιών με τον Van Damme. Δεν πολυήθελα λοιπόν να δω το Μεγάλο Σορτάρισμα, κατά κάποιο τρόπο όμως, όφειλα να το δω, δεδομένου ότι είναι υποψήφιο σε αρκετές μεγάλες κατηγορίες για τα φετινά Όσκαρ και έπρεπε να έχω μια πιο σαφή εικόνα για έναν εκ των βασικών ανταγωνιστών. Αυτό που διαπίστωσα, είναι ότι μάλλον θα έχει την τύχη των σαφώς καλύτερων Wolf of Wall Street και American Hustle (0/5 και 0/10 αντίστοιχα).
Η Ταινία
Το Μεγάλο Σορτάρισμα περιγράφει τον τρόπο με τον οποίο η κτηματομεσιτική κρίση στην αμερικάνικη αγορά πριν από 10 περίπου χρόνια οδήγησε στην κατάρρευση της παγκόσμιας οικονομίας, και πως κάποιοι επενδυτές επωφελήθηκαν από αυτή τη κατάσταση, έχοντας προβλέψει την καταστροφή πριν καν αρχίσει.
Ακριβώς. Το Μεγάλο Σορτάρισμα περιγράφει. Κάτι, που στα δικά μου τουλάχιστον μάτια, δεν το κάνει ταινία, αλλά μάλλον ντοκιμαντέρ, και που θα διαπιστώσεις από το πρώτο λεπτό. Αφενός οι εμβόλιμες σκηνές με τον Ryan Gosling και κάποιους guest να προσπαθούν να εξηγήσουν με απλά λόγια δυσνόητους οικονομικούς όρους, αφετέρου τόσο η σκηνοθετική άποψη με παγώματα της οθόνης, όσο και η παντελής έλλειψη πλοκής, συνθέτουν μια προσπάθεια, που μοιάζει περισσότερο με μάθημα παρά με αφήγηση μιας ιστορίας. Όσο και αν προσπαθήσει η Margot Robbie, δυστυχώς αυτό καταντάει γρήγορα κουραστικό, ειδικά αν δεν ξέρεις από οικονομικά, αφού και οι γρήγοροι διάλογοι δεν βοηθούν. Γίνεται μεν κατανοητή η κεντρική ιδέα, αλλά το όλο εγχείρημα μοιάζει απελπιστικά ρηχό, χωρίς ξεσπάσματα.
Οι μόνοι που σώζουν κάπως τα προσχήματα είναι ο Christian Bale, η ερμηνεία του οποίου δεν είναι κάτι το ιδιαίτερο (πόσο μάλλον για υποψηφιότητα Β’ Αντρικού ρόλου) δίνει όμως ένα δραματικό τόνο, και ο καταπληκτικός Steve Carell, του οποίου κάθε έκφραση του προσώπου και κάθε ατάκα είναι μια φαντασμαγορική πινελιά. Μικρό ρόλο έχει και ο συμπαραγωγός Brad Pitt. Το Μοντάζ, για το οποίο το Μεγάλο Σορτάρισμα είναι επίσης υποψήφιο, παρουσιάζει κάποιο ενδιαφέρον, αλλά τόσο αυτό όσο και οι άλλες τρεις υποψηφιότητες για Όσκαρ Καλύτερης Ταινίας, Σκηνοθεσίας και Σεναρίου μάλλον δεν θα έχουν τύχη απέναντι σε Revenant και (ελπίζω) Room.
Να τη δω;
Αν είσαι ο μέσος θεατής, όχι. Παρόλο που το θέμα είναι ενδιαφέρον και θα καταλάβεις τι γίνεται σε πολύ γενικές γραμμές, είναι αρκετά δυσνόητο και στο σύνολο του βαρετό και καθόλου ψυχαγωγικό, όπως πρέπει να είναι κάθε ταινία οποιουδήποτε είδους. Αν είσαι γνώστης της οικονομικής επιστήμης, μάλλον θα ενθουσιαστείς.