Trainspotting – 1996

Αν είσαι τακτικός αναγνώστης του Filmbox, θα έχεις παρατηρήσει μια συμπάθεια στον αγγλικό κινηματογράφο, είτε είναι animation (Γουάλας και Γκρόμιτ) είτε πρωταγωνιστούν απλά βρετανοί ηθοποιοί (π.χ. Love Actually – ναι, δεν είναι τυχαία η αναφορά τώρα που έχουμε Χριστούγεννα). Επίσης θα έχεις ίσως παρατηρήσει ότι ποτέ δεν έχεις διαβάσει κάτι για κάποια ταινία που αποτελεί μέρος κάποιας τριλογίας ή να έχει sequel / prequel, εκτός και αν όταν γραφόταν το review δεν (μου) ήταν γνωστό ότι θα υπάρχουν και άλλα μέρη (π.χ. Blade Runner – ω ναι, ετοιμάζεται και άλλη ταινία το 2017). Ας προσποιηθούμε λοιπόν ότι δεν ξέρουμε τίποτα για την επικείμενη συνέχεια του Trainspotting, που θα δούμε στις αρχές του νέου έτους.

Η Ταινία

Νεαρός εθισμένος στα ναρκωτικά (Ewan McGregor) προσπαθεί να απεξαρτηθεί από την ηρωίνη, κάτι που αποδεικνύεται πρόκληση, καθώς η παρέα του αποτελείται από δύο ακόμα χρήστες (Ewen Bremner, Jonny Lee Miller) και έναν ψυχοπαθή (Robert Carlyle).

Ο Danny Boyle καταφέρνει να συγκεντρώσει όλη την underground Βρετανία της δεκαετίας του ’90 μαζεμένη σε 94 λεπτά. Δεν είναι μόνο οι σκηνές με τους πρωταγωνιστές να κυνηγούν τον εθισμό τους και να κάνουν χρήση ναρκωτικών, με ότι αυτό συνεπάγεται. Ούτε αυτές με τους θανατηφόρους καβγάδες στις παμπ, ή την διασκέδαση στο νυχτερινό Εδιμβούργο και την απελευθέρωση των ηθών σε οποιαδήποτε ηλικία. Αν απομονώσεις κάθε ιστορία του Trainspotting, θα διαπιστώσεις πόσο δυνατή είναι κάθε σκηνή της ταινίας, και πόσο ωμά αληθινές είναι κάποιες από αυτές. Παράλληλα, το περίφημο βρετανικό φλέγμα, που τελικά προκύπτει εκ φύσεως σε κάθε βρετανική ταινία, δίνει μια νότα μαύρης κωμωδίας, δημιουργώντας έναν εκρηκτικό συνδυασμό.

Αν και όλοι οι πρωταγωνιστές ήταν πολύ καλοί, δεν είναι η ταινία που θα ξεχωρίσεις κάποια καταπληκτική ερμηνεία – το σενάριο, το οποίο προτάθηκε και για Όσκαρ, και ο ρυθμός είναι αυτά που σε καθηλώνουν. Ο Ewan McGregor (Star Wars, The Impossible) είναι αυτός που αναδείχτηκε ουσιαστικά από το Trainspotting, την παράσταση όμως κλέβει ο ψυχοπαθής της παρέας, ο Robert Carlyle. Το γεγονός ότι όλοι οι ηθοποιοί συμφώνησαν με τον Boyle να γεράσουν φυσικά και να πρωταγωνιστήσουν 20 χρόνια αργότερα στην πολυαναμενόμενη συνέχεια, δίνει από μόνο του ξεχωριστή αξία στην πρώτη ταινία του 1996. Σε μια τέτοια ταινία βέβαια θα ήταν μισή η επιτυχία χωρίς το κατάλληλο soundtrack. Το Born Slippy των Underworld (που ήταν από τα αγαπημένα μου κομμάτια στο Now 34, το πρώτο CD που αγόρασα ever από το Metropolis), απλά απογειώνει την ταινία.

Να τη δω;

Περιέχει μεν κάποιες σκληρές σκηνές, το Trainspotting όμως είναι μια από τις must ταινίες που πρέπει να δεις. Με το μότο της “Choose Life…But why would anyone want to do a thing like that?” κατηγορήθηκε ότι ωθεί τους νέους στα ναρκωτικά, στην πραγματικότητα όμως κάνει ακριβώς το αντίθετο.