Ιστορίες για Αγρίους (Relatos salvajes) – 2014
Background: Η αλήθεια είναι ότι κινηματογραφικά, η σεζόν δεν έχει να επιδείξει και πολλά. Όταν όμως ακούς τα καλύτερα για αυτήν την ταινία από δυο τρεις διαφορετικές πηγές που δεν έχουν καμία σχέση μεταξύ τους, έχοντας μάλιστα υπ’ όψιν ότι δεν σου λένε και για καμιά πολυδιαφημισμένη υπερπαραγωγή όπως το Χόμπιτ, αλλά για μια αργεντίνικη ταινία, τότε κάποιο καμπανάκι χτυπάει. Δεν μπορεί παρά η ταινία να παρουσιάζει κάποιο ενδιαφέρον.
Η ταινία: Αποτελείται από αυτό ακριβώς που περιγράφει ο τίτλος – έξι ιστορίες που έχουν ένα και μόνο σκοπό: να προκαλέσουν τα πιο άγρια (συν)αισθήματα στον θεατή. Οργή και αποτροπιασμός, δικαίωση και κοινωνική δικαιοσύνη είναι μερικές από τις έννοιες που συναντάμε. Και δεν τις συναντάμε απλά, αλλά μας κατακλύζουν κυριολεκτικά τόσο πολύ, που όταν η ταινία τελειώνει, τα αρνητικά κυρίως συναισθήματα που μας αφήνει, τελικά θα υπάρχουν για πολύ ακόμα μέσα μας. Σε αυτό συμβάλλει τα μέγιστα και η μικρή διάρκεια των ιστοριών, που φαίνεται να είναι και το μυστικό της επιτυχίας. Καμία ιστορία δεν πλατειάζει και όλες συσσωρεύουν σε μόλις λίγα λεπτά αυτό που θέλουν να περάσουν.
Από όποια οπτική και να το δούμε, πρόκειται για μια πρωτότυπη προσπάθεια από τον αργεντινό σκηνοθέτη, που μετά από την υποψηφιότητα για Χρυσό Φοίνικα στις Κάννες τελικά θα οδηγήσει μάλλον την ταινία και στις υποψηφιότητες για το Όσκαρ καλύτερης ξενόγλωσσης ταινίας. Δεν είναι ταινία ερμηνειών, με εξαίρεση ίσως την τελευταία ιστορία που οι πρωταγωνιστές δείχνουν να μπαίνουν για τα καλά στο πετσί του ρόλου.
Να τη δω; Αν σου αρέσει μόνο το πολύπλοκο σενάριο, τα εφέ ή/και ο φρενήρης ρυθμός, δεν είναι ιδανικό για σένα. Αν θες να δεις κάτι πιο ψαγμένο, ναι. Μια ταινία δεν χρειάζεται να έχει ειδικά εφέ για να είναι πρωτότυπη. Η σκηνοθετική δεινότητα που μπορεί να προκαλέσει τόσα πολλά αρνητικά συναισθήματα σε ένα μέσο θεατή μπορεί να αποτελέσει επίσης ένα καλό λόγο για να δεις μια ταινία. Αυτή η πικρία βέβαια γιγαντώνεται πολύ περισσότερο σε μια αίθουσα κινηματογράφου, όποτε αν τα καταφέρεις και το δεις σε σινεμά, ακόμα καλύτερα. Πριν το δεις, δυο παρατηρήσεις: α) η ταινία ΔΕΝ είναι κωμωδία. Θεωρείται μαύρη κωμωδία, και πάλι όμως οι στιγμές χιούμορ είναι ίσως λιγότερες από όσες περιμένεις. Το αντίθετο μάλιστα, υπάρχουν ακόμα και σκηνές υπερβολικής βίας και β) Οι ιστορίες είναι αυτοτελείς και δεν συνδέονται με κανένα τρόπο μεταξύ τους.
ΥΓ: Γιορτές έχουμε ακόμα, μην ξεχάσεις το Love Actually!
