Σικάγο (Chicago) – 2002

Στην τελετή απονομής των Όσκαρ το 2017 έγινε η επικότερη ίσως γκάφα στην ιστορία του θεσμού. Ήταν τότε που το La La Land θα γινόταν η τελευταία ταινία μιούζικαλ που έχει πάρει βραβείο Καλύτερης Ταινίας. Τελικά ουπς λάθος, το αγαλματάκι σας το παίρνουμε μέσα από τα χέρια, πρέπει να το δώσουμε στο Moonlight.

Έτσι, η ιστορία θέλει, το τελευταίο μιούζικαλ που έχει κερδίσει σε αυτήν την κατηγορία να είναι το Σικάγο, και η κατάρα να μην έχει σπάσει εδώ και 20 χρόνια. Φέτος ο Spielberg έκανε το ριμέικ του West Side Story, πολύ πιθανόν η ταινία να είναι υποψήφια για Καλύτερη Ταινία, και όλα είναι ανοιχτά. Ποιος εξάλλου περίμενε ότι το Σικάγο θα κατατρόπωνε έτσι τον Πιανίστα;

Η Ταινία

Σουλουλού ονειροπόλα (Renée Zellweger) σκοτώνει τον εραστή της και οδηγείται στην φυλακή. Σύντομα καπακώνει σε δημοφιλία την θερμόαιμη συνάδελφο και είδωλο της (Catherine Zeta-Jones), με την βοήθεια της αλεπούς των δικαστηρίων της εποχής (Richard Gere).

Το Moonlight μπορεί να πήρε εκδίκηση για λογαριασμό του Πιανίστα, όμως αν όμως παρατηρήσεις τα σημεία στο Σικάγο, θα δεις ότι δεν βρέθηκε αναπάντεχα σε αυτήν την θέση. Άδικα; Ίσως. Απρόσμενα όμως όχι.

Οκ, ο Πιανίστας είχε σαφώς πιο στιβαρό σενάριο, και γι’ αυτό πήρε και το Όσκαρ Διασκευασμένου Σεναρίου. Και το στόρι πίσω από το Σικάγο όμως, είναι βασισμένο σε πραγματικές δολοφονίες από γυναίκες, κυρίως με άντρες θύματα, κατά την δεκαετία του 1920 στην ομώνυμη πόλη.

Τα γεγονότα αυτά μεταφέρθηκαν αρχικά σε θεατρικό έργο από την δημοσιογράφο που τα κάλυπτε ως ρεπορτάζ, και που στην ταινία είναι η Christine Baranski, η μαμά του Leonard από το Big Bang Theory. Fun fact, η Baranski τότε έπαιζε σε ένα άλλο μιούζικαλ στο θέατρο, στο Sweeney Todd. Μεταξύ του θεατρικού έργου και της ταινίας μεσολάβησαν αρκετές δεκαετίες επιτυχίας ως μιούζικαλ στις σκηνές του Μπροντγουέι και όχι μόνο.

Σκηνοθετικά ο Rob Marshall στο ντεμπούτο του δεν έκανε άσχημη δουλειά. Τον ήξερε βέβαια τον χώρο, αφού ήταν χορευτής σε διάφορα μιούζικαλ στο Μπροντγουέι. Έπεσε όμως πάνω στον Roman Polanski του Πιανίστα, και δεν είχε και πολλά περιθώρια.

Πως γίνεται λοιπόν μια ταινία με Καλύτερο Σενάριο, Καλύτερη Σκηνοθεσία και το Όσκαρ Α Αντρικού στο τσεπάκι του Adrien Brody, ναη μην παίρνει και Όσκαρ Καλύτερης Ταινίας; Ακόμα θεωρείται σκάνδαλο η βράβευση του Σικάγο έναντι του Πιανίστα, παρόλα αυτά το Σικάγο έφυγε με 6 αγαλματάκια εκείνη την χρονιά. Εκτός από το αμφιλεγόμενο, κέρδισε επίσης σε Ήχο, Καλλιτεχνική Διεύθυνση, Μοντάζ και Κοστούμια.

Και αν τα τρία τελευταία ήταν λίγο πολύ αναμενόμενα, το έκτο, αυτό για Β Γυναικείου Ρόλου στην Catherine Zeta-Jones (Traffic, The Terminal), ήταν κάπως ξαφνικό. Αν και δεν του φαίνεται λόγω του συνήθως ανάλαφρου χαρακτήρα ενός μιούζικαλ, όλοι οι ηθοποιοί έδωσαν ρέστα. Δεν είχαν τόσο πολύ βάθος στις ερμηνείες τους, ανέδειξαν όμως πολύ καλά πόσο δύσκολο ήταν αυτό που έκαναν.

Μέχρι και ο Richard Gere (Pretty Woman, Φόβος Ενστίκτου) ήταν καλός, όπως επίσης και ο John C. Reilly (Ξέφρενες Νύχτες, Ο Αστακός), που προτάθηκε για Όσκαρ Β Αντρικού Ρόλου. Λίγα κρέντιτς παραπάνω όμως θα δώσουμε στην Renée Zellweger (Το Ημερολόγιο της Μπρίτζετ Τζόουνς, Judy), που μοιραία συγκρίνοντας την με την Zeta-Jones, ήταν καλύτερη. Και αυτή υποψήφια για Α Γυναικείου Ρόλου, έχασε όμως από την Nicole Kidman του The Hours.

Να τη δω;

Σικάγο δεν είναι μόνο η πόλη της Αμερικής που έμαθες από τους Μπουλς, και δεν είναι μόνο το παγωτό που σε κέρναγε η γιαγιά. Όσο και αν απαξιείς τα μιούζικαλ, δώσε εδώ μια ευκαιρία. Δεν είναι ούτε το Ωραία μου Κυρία, ούτε η Μελωδία της Ευτυχίας, τα πράγματα από τότε έχουν αλλάξει σε αυτό το είδος, και η αρχή έγινε με αυτήν την ταινία.