The Greatest Showman – 2017

Τον P.T. Barnum τον πρωτογνώρισα μέσα από τις σελίδες της αρτιότερης ιστορίας της Disney και ίσως μίας από τις κορυφαίες στιγμές της τέχνης των κόμικς, τον Βίο και Πολιτεία του Σκρουτζ Μακ Ντακ, του έως τώρα αξεπέραστου (όσο αφορά σχεδιαστές ιστοριών Disney) Ντον Ρόσα.

Σε ένα από τα επεισόδια λοιπόν ο νεαρός τότε Σκρουτζ συναντά κάπου στην Άγρια Δύση έναν περιπλανώμενο θίασο που διευθύνει ο P.T. Barnum. Παρουσιαστής του θιάσου είναι ο Bufallo Bill, ο οποίος όμως στην πραγματικότητα είχε δικό του θίασο. Ένα θίασο στον οποίο συμμετείχαν μεταξύ άλλων η Annie Oakley και ο αρχηγός μιας φυλής των Απάτσι, Τζερόνιμο, τους οποίους ο Ρόσα ‘δανείζει’ στον Barnum.

Δικαιολογώντας τον τίτλο του μεγαλύτερου σόουμαν, σε ένα καρέ ο Barnum προτρέπει τους αδελφούς Ντάλτον, που προσπαθούν να κλέψουν το χρηματοκιβώτιο του, να το ανατινάξουν καθώς είναι πιο θεαματικό. Ο Ρόσα αποτίει έτσι έναν φόρο τιμής στον άνθρωπο που εφυήρε τον όρο showbiz και που ενέπνευσε τον Hugh Jackman να ενσαρκώσει αυτόν τον ρόλο στο The Greatest Showman.

Η Ταινία

Φιλόδοξος νέος (Hugh Jackman) μετακομίζει με την γυναίκα του (Michelle Williams) στην Νέα Υόρκη και προσπαθεί να φέρει επανάσταση στον κόσμο του θεάματος. Με τις πρωτοποριακές του ιδέες και την δημιουργικότητα του θα φτιάξει ένα θίασο με ανθρώπους ιδιαίτερους, στήνοντας έτσι το πρώτο freak show της πόλης.

Ο ίδιος ο Jackman αναφέρει πως διάβασε πολλές δεκάδες βιβλία για να μάθει όσες περισσότερες πτυχές της ιδιοσυγκρασίας του Barnum και να καταφέρει να συγκροτήσει τον χαρακτήρα του για τις ανάγκες του ρόλου στο The Greatest Showman. Η αλήθεια είναι πως ο Barnum ήταν αμφιλεγόμενη προσωπικότητα, αφού πολλοί τον κατηγορούσαν ότι εκμεταλλευόταν τους ανθρώπους που συμμετείχαν στα νούμερα του. Παρόλο λοιπόν που ο Jackman παίρνει την θέση του Ξαβιέ από τις ταινίες που τον ανέδειξαν και μαζεύει από μουσάτες τραγουδίστριες μέχρι σιαμαίους ακροβάτες, στο The Greatest Showman παρουσιάζεται μια λιγότερο αδίστακτη εκδοχή του Barnum.

Στο ντεμπούτο του, ο σκηνοθέτης Michael Gracey φαίνεται να τα κατάφερε καλά σε αυτό το κομμάτι, παρουσιάζοντας ένα καλογυρισμένο παραμύθι, με χορούς, τραγούδια, πλούσια χρώματα και χορευτικά που είναι βγαλμένα από video clip. Η αλήθεια όμως είναι ότι θα θέλαμε να δούμε και μια όχι τόσο light διάσταση ενός τόσο πολύπλευρου χαρακτήρα. Κρίμα και το διάβασμα του Hugh.

Αυτό που αναμφισβήτητα μένει είναι το soundtrack της ταινίας. Έχει από πίσω κάποιους από τους συντελεστές του soundtrack από το La La Land, ενώ περιέχει τραγούδια που κάλλιστα θα μπορούσαν να ακούγονται σε κάποια ταινία της Disney. Το καμπανάκι για οσκαρικές υποψηφιότητες χτυπάει λοιπόν ήδη, μετά και την κατάκτηση της Χρυσής Σφαίρας για Καλύτερο Τραγούδι. Πιθανόν το The Greatest Showman να χτυπήσει και τις υποψηφιότητητες για τα Καλύτερα Κουστούμια και το Καλύτερο Μακιγιάζ, αφού ουσιαστικά σε αυτά βασίζεται όλη η ταινία.

Όσο για τις ερμηνείες, ξέχνα τον Hugh Jackman (The Prestige, X-Men) που ήξερες. Παρά την προεργασία που ισχυρίζεται ότι έκανε, δεν δίνει ιδιαίτερο βάθος στον ρόλο του, κανείς δεν μπορεί να αρνηθεί όμως ότι η προσπάθεια του είναι κάτι παραπάνω από αξιοπρόσεκτη. Δυστυχώς η Michelle Williams (Μια Πόλη Δίπλα στη Θάλασσα, Επτά Μέρες με την Μέριλιν) λογικά θα αποσπάσει άλλη μια υποψηφιότητα φέτος – ελπίζω όχι για αυτή την ταινία. Ο Zac Efron, που ξαναγύρισε κατά κάποιο τρόπο στο στοιχείο του μετά τις μουσικές ταινίες της Disney, είναι απλά καλός.

Να τη δω;

Το The Greatest Showman σεναριακά δεν διεκδικεί δάφνες ποιότητας. Είναι όμως ένα φαντασμαγορικό σόου το οποίο το βλέπεις ευχάριστα. Αν δεν ξεκινάς να το δεις με μεγάλες προσδοκίες, το σίγουρο είναι ότι όταν το δεις θα έχεις περάσει καλά. Επειδή όμως είναι σόου, αν το δεις στον κινηματογράφο θα έχεις σαφές πλεονέκτημα.