The Artist – 2011
Αν αποφασίσεις ποτέ να δεις ταινία στην τηλεόραση, τις πιο αναπάντεχες τηλεοπτικές βραδιές τις προσφέρει τελικά η Δημόσια Τηλεόραση. Είτε έχει το όνομα ΕΡΤ, είτε το ΝΕΡΙΤ, είτε οποιοδήποτε άλλο.
Δύσκολα θα δεις κάποια αμερικάνικη υπερπαραγωγή όπως τον Τιτανικό ή το Inception, μπορείς όμως να πετύχεις κάποια ενδιαφέρουσα b-movie από το Ιράν ή τη Βουλγαρία, για την οποία δεν έχεις ακούσε ποτέ κάτι και ούτε πρόκειται να άκουγες αν δεν την έβλεπες εδώ.
Το Artist είναι πιο κοντά βέβαια στην πρώτη κατηγορία, ήταν όμως από τις πιο ευχάριστες εκπλήξεις κάνοντας ζάπινγκ τα τελευταία χρόνια. Περιέργως, δεν έχει αποδοθεί ελληνικός τίτλος όπως το «Ο Αρτίστας» ή το «Βωβός Κινηματογράφος: η Πτώση», το οποίο δεν θα μου έκανε καμία εντύπωση.
Η ταινία
Ο ήχος και οι ομιλούσες ταινίες αποτελούν την μεγαλύτερη καινοτομία στις κινηματογραφικές παραγωγές του Hollywood στα τέλη της δεκαετίας του 1920. Πρωταγωνιστής του βωβού κινηματογράφου (Jean Dujardin) βλέπει σιγά σιγά την καριέρα του να απειλείται από τη νέα τάξη πραγμάτων. Ο εγωκεντρικός του χαρακτήρας θα γίνει το μεγαλύτερο εμπόδιο στο να αποδεχτεί τις σαρωτικές αυτές αλλαγές, που μέχρι και σήμερα θεωρούνται όχι άδικα το σπουδαιότερο επίτευγμα στην ιστορία της Έβδομης Τέχνης.
Είναι δύσκολο να μην σε εντυπωσιάσει μια τέτοια ταινία. Το ότι γυρίστηκε βωβή – και κατά συνέπεια ασπρόμαυρη – ταινία εν έτει 2011 είναι από μόνο του κάτι που δεν περνάει απαρατήρητο. Σαφώς και αποπνέει έναν πιο σύγχρονο αέρα σε σχέση με τις αυθεντικές ταινίες του βωβού κινηματογράφου.
Παρόλ’ αυτά ο σκηνοθέτης καταφέρνει και παντρεύει άψογα τον αέρα αυτό με όλα εκείνα τα στοιχεία που θυμίζουν τις ταινίες εκείνης της εποχής: από τους τίτλους αρχής μέχρι και την την κλιμάκωση της ιστορίας κατά την διάρκεια της ταινίας. Νοιώθεις ότι όλες οι σκηνές έχουν κάποιο νόημα και δένουν μαεστρικά η μία με την άλλη, από την πρώτη μέχρι την τελευταία.
Με 5 Όσκαρ, 3 Χρυσές Σφαίρες και διακρίσεις στις Κάννες και σε άλλα φεστιβάλ – ακόμα και για τον σκύλο! – η ταινία είναι ένα αριστούργημα από όλες τις σκοπιές. Ο Jean Dujardin δίνει πραγματικά ρέστα με την ερμηνεία του. Τόσο πολύ που ίσως και να επισκιάζει κάπως την συμπρωταγωνίστρια του Bérénice Bejo, της οποίας το παρουσιαστικό σε κάνει να πιστεύεις ότι το τσάρλεστον είναι η δεύτερη φύση της.
Αξίζει επίσης μια αναφορά και στους δεύτερους ρόλους, και κυρίως στον John Goodman ως παραγωγό και τον James Cromwell ως τον πιστό οδηγό Clifton. Και επειδή οι λεπτομέρειες κάνουν την διαφορά, ο σκηνοθέτης φαίνεται να έχει κάνει επιμελή μελέτη για την δεκαετία του 1920, καθώς όλα μοιάζουν να είναι άρτια και προσεγμένα: από την επιγραφή Hollywoodland που προϋπήρχε του Hollywood στους λόφους του Los Angeles έως και τους πυροσβεστικούς κρουνούς στους δρόμους.
Να τη δω;
Η ταινία είναι βωβή, κάθε σκηνή όμως σου μιλάει. Παρόλο που τόσο ο σκηνοθέτης όσο και οι ηθοποιοί δεν έχουν αφήσει τα διαπιστευτήρια τους πριν και μετά από αυτήν την ταινία στον χώρο του κινηματογράφου, τα πλάνα είναι εκπληκτικά, η μουσική δένει άψογα, και οι ηθοποιοί είναι…αρτίστες. Αξίζει να τη δεις. Ίσως πρόκειται για μια από τις καλύτερες ταινίες των τελευταίων δεκαετιών.
