Το Παράδοξο του Cloverfield (The Cloverfield Paradox) – 2018
Πριν κάποιες μέρες βρέθηκα καλεσμένος σε ένα παιδικό πάρτυ, και εκεί συνάντησα τον φίλο μου τον Μάκη που είχα να δω αρκετό καιρό. Σε ένα πηγαδάκι λοιπόν μεταξύ εμού, του Μάκη και του οικοδεσπότη, αναρωτιόμασταν μεταξύ άλλων πόσο καλή ή κακή ταινία θα είναι το Ad Astra. Χωρίς να την έχει δει ακόμα κανείς από τους τρεις, η συζήτηση περιστράφηκε μοιραία γύρω από άλλες ταινίες επιστημονικής φαντασίας.
Κάποια στιγμή ο οικοδσπότης ανέφερε ότι δεν είχε δει την Διάσωση, και τότε εγώ και ο Μάκης με ένα στόμα μια φωνή υποβάλαμε τις εκ διαμέτρου αντίθετες ετυμηγορίες μας: Πολύκαλήταινίαδενχάνειςκαιτίποτα. Μάντεψε ποιος είπε τι. Επειδή λοιπόν κατάλαβα ότι το είδος αυτό φαίνεται να είναι το αγαπημένο του Μάκη, πήρα την ευκαιρία να τον αποτρέψω από το να δει το Cloverfield Paradox.
Η Ταινία
Πολυεθνές πλήρωμα διαστημικού σταθμού πασχίζει να βρει τρόπο να παράξει ενέργεια για πάντα(!), εξ’ αιτίας την ενεργειακής κρίσης που μαστίζει την Γη.
Όπως ίσως κατάλαβες από την παραπάνω πρόταση, πρωταγωνιστές στο Cloverfield Paradox δεν υπάρχουν. Με έναν μαγικό τρόπο, υπάρχει μεν ιεραρχία αλλά όλοι είναι ίσοι μεταξύ τους και λαμβάνουν λίγο πολύ τον ίδιο χρόνο συμμετοχής στην ταινία, πριν διάφορα παράξενα γεγονότα αρχίσουν να τους ξεπαστρεύουν έναν έναν. Γιατί όπως επίσης ξέρεις, σε τέτοιες ταινίες ποτέ δεν την γλυτώνουν όλοι. Και είναι όλα τόσο αμφίρροπα…Θα πεθάνει ο Ρώσος? Θα θυσιαστεί ο Αμερικάνος? Θα την γλυτώσει ο αστείος της παρέας? Θα επιβιώσει ο πιο κατατρεγμένος?
Παρόλο που έχουν προηγηθεί δύο ταινίες από το Cloverfield franchise, στο σύνολο τους δεν αποτελούν κάποιο είδος τριλογίας, δεν έχουν καν κοινούς πρωταγωνιστές. Τόσο το Cloverfield βέβαια, αλλά κυρίως το 10 Cloverfield Lane είναι κλάσεις ανώτερα από το Clovefield Paradox. Στο οποίο δεν υπάρχει καμία σεναριακή συνοχή, η σκηνοθεσία είναι τυπική έως και αδιάφορη, και γενικώς δεν προσφέρει τίποτα αξιομνημόνευτο. Πέρα ίσως από έναν ελαφρύ γέλωτα που προκαλεί η τελευταία σκηνή, η οποία δεν αποτελεί τίποτα περισσότερο από έναν φόρο τιμής στην ιαπωνική ποπ κουλτούρα.
Κάπως έτσι ξεκίνησε εξάλλου και όλο το εγχείρημα του Cloverfield franchise, με τον παραγωγό να οραματίζεται μια αμερικάνικη εκδοχή του Γκοτζίλα μετά από ένα ταξίδι του στην Ιαπωνία. Ο J.J. Abrams λοιπόν, με την παραγωγή, μεταξύ άλλων, των τελευταίων ταινιών Star Wars στην πλάτη του, είναι και ο πραγματικός πρωταγωνιστής της ταινίας. Το καστ δεν είναι αυτό που λέμε πρωτοκλασάτο, αλλά δεν είναι κακό. Παρόλα αυτά όμως, ούτε ο Daniel Brühl (Good Bye Lenin!, Inglourious Basterds), ούτε ο David Oyelowo (ο Martin Luther King Jr του Selma), ούτε και ο συμπαθέστατος Roy του IT Crowd, Chris O’ Dowd (Bridesmaids) κατάφεραν να λάμψουν με κάποια ερμηνεία και να ξεφύγουν από την μετριότητα.
Να τη δω;
Μάκη, αν το έχεις ήδη δει, πραγματικά λυπάμαι που άργησα τόσο. Αν όμως δεν το έχεις δει ακόμα, πρέπει να ξέρεις ότι το Cloverfield Paradox είναι η ντροπή του είδους. Οπότε καλύτερα άφησε το.
