Το Παιχνίδι (The Game) – 1997

Ξεκίνησα να παρακολουθώ κινηματογράφο στα εφηβικά μου χρόνια εκεί γύρω στα μέσα της δεκαετίας του 90. Αν κάποιος με ρωτούσε τώρα, 20 τόσα χρόνια μετά, να του πω 3 ταινίες που πρωταγωνιστεί ο Michael Douglas, ειλικρινά δεν θα ήξερα τι να απαντήσω.

Προφανώς οι ταινίες της Marvel δεν μετράνε, δεν είναι καν πρωταγωνιστής σε αυτές. Θα ξεκινούσα λοιπόν λέγοντας “Ε, εντάξει. Βασικό Ένστικτο (με ευκολία), Traffic (με δυσκολία)…..” και μετά κενό. Ο άνθρωπος από το 2001 και μετά δεν έκανε καμία κινηματογραφική επιτυχία. Ακόμα και για τον ρόλο του στο Βασικό Ένστικτο, υποψήφιος για Χρυσό Βατόμουρο ήταν.

Μπορεί λοιπόν στα τέλη της δεκαετίας του 80 να έκανε ταινίες όπως ο Πόλεμος των Ρόουζ ή η Ολέθρια Σχέση, και να κέρδισε και Όσκαρ για το Wall Street, έκτοτε όμως είχε φθίνουσα πορεία. Το Παιχνίδι του 1997, μιας χρονιάς οργασμού έμπνευσης και δημιουργικότητας, είναι από τις τελευταίες του ταινίες που έλαμψε το άστρο του, πριν πρωταγωνιστήσει μόλις πριν λίγα χρόνια στην Μέθοδο του Κομίνσκι. Μήπως τελικά η σειρά του Netflix βασίζεται στην πορεία του;

Η Ταινία

Βαθύπλουτος χρηματιστής (Michael Douglas) δέχεται ως δώρο από τον κάπως ρέμπελο αδελφό του (Sean Penn) μια πρόσκληση για να συμμετέχει σε ένα παιχνίδι που θα τον βγάλει από μιζέρια της καθημερινής του ρουτίνας.

Αντίθετα από τον Douglas, για τον Sean Penn (Η Κρυφή Ζωή του Γουόλτερ Μίττυ) τότε ξεκινούσε η καλύτερη του κινηματογραφική δεκαετία. Οι συγκλονιστικές του ερμηνείες στο Milk και κυρίως στο Σκοτεινό Ποτάμι του χάρισαν ισάριθμα Όσκαρ, ενώ είχε επίσης πολύ δυνατή παρουσία και σε άλλες ταινίες, όπως το 21 Γραμμάρια και το Το Όνομα μου Είναι Σαμ. Και βέβαια ήταν και το love interest της Φοίβης στα Φιλαράκια, αυτός ο περίεργος τύπος με τους πλανήτες.

Στο Παιχνίδι πάντως ούτε ο Douglas ούτε ο Penn έκαναν κάτι το σπουδαίο. Ο Douglas ήταν καλός και μπήκε στο πετσί του ρόλου, που ομολογουμένως του ταίριαζε γάντι, αλλά μέχρι εκεί. Γενικά η ταινία είχε μεγάλη δυναμική. Αφενός είχε δύο πρωτοκλασάτα ονόματα, παρόλο που η επιλογή της συμπρωταγωνίστριας Deborah Kara Unger ήταν ατυχής.

Κυρίως όμως είχε σαν σκηνοθέτη τον David Fincher, που για κάποιο ανεξήγητο λόγο πάντα τον μπερδεύω με τον David Lynch. Ο Fincher λοιπόν είχε σκηνοθετήσει δύο χρόνια πριν το all time classic από την ημέρα που βγήκε Seven. Ποιος θα απέρριπτε να δει την επόμενη του ταινία;

Το στήσιμο που έκανε στο Παιχνίδι ήταν πραγματικά πολύ καλό, αφού κατάφερε όπως μόνο εκείνος ξέρει να δημιουργήσει την απαραίτητη για την ταινία σκοτεινή ατμόσφαιρα. Εξαιρετικό επίσης ήταν και το χτίσιμο του χαρακτήρα του Douglas, με όλη αυτή την εσωτερική πάλη που χαρακτηρίζει τους πρωταγωνιστές στις ταινίες του. Παρόλο όμως που και οι ανατροπές στην πλοκή είναι συνεχείς και σε κρατάνε σε εγρήγορση, δεν σου φεύγει ποτέ από το μυαλό αν η ταινία θα καταλήξει στο προφανές.

Να τη δω;

Εντάξει, σε γενικές γραμμές το Παιχνίδι είναι μια αρκετά καλοστημένη ταινία, νιώθεις όμως ότι λείπει μια λεπτομέρεια που θα την απογείωνε. Έχει σασπένς, μην την προσπεράσεις αν τύχει και βρεθεί μπροστά σου, αλλά δεν χάνεις και πολλά αν δεν την δεις. Το σίγουρο είναι ότι αν την ξεκινήσεις, κατά κάποιο τρόπο γίνεσαι ως θεατής μέρος του παιχνιδιού.