Ο Ταλαντούχος Κύριος Ρίπλεϊ (The Talented Mr. Ripley) – 1999

Ο μόνος λόγος, για τον οποίο χαίρομαι που το καλοκαίρι ο Πρίντεζης σταμάτησε το μπάσκετ, είναι επειδή δεν θα ακούσω ξανά τον Βαγγέλη Ιωάννου να τον αποκαλεί Άγιο Γεώργιο Πρίντεζη. Ίσως το πιο cringe παρατσούκλι που έχει δώσει. Δυστυχώς έχουμε ακούσει και άλλα τέτοια παρόμοια – το φετινό Ευρωμπάσκετ ήταν αποκάλυψη, με το ‘χτύπημα της κότα’ να κλέβει την παράσταση.

Και ο φίλος του όμως με το αμίμητο ‘χιτσκοκικό γκρανγκινιολικό παιχνίδι’ δεν πάει πίσω, και απ’ ότι φαίνεται θα τρώμε στην μάπα τέτοιες ατάκες μέχρι να πάρουν σύνταξη. Και είναι κρίμα να σου έρχονται αυτοί οι δύο στο μυαλό, όταν βλέπεις το πραγματικά χιτσκοκικό γκρανγκινιολικό Ο Ταλαντούχος Κύριος Ρίπλεϊ.

Η Ταινία

Μπαγαπόντης ολκής (Matt Damon) πάει στην Ιταλία να συνετίσει νεόπλουτο πλεϊμπόι (Jude Law) που κάνει Ντόλτσε Βίτα, και να τον πείσει να γυρίσει στην Αμερική, ώστε να τρώει εκεί τα λεφτά του μπαμπά του (James Rebhorn).

Για άλλη μια φορά επιβεβαιώνεται ότι η δεκαετία του 90 ήταν η πιο πλουραλιστική δεκαετία στην ιστορία του κινηματογράφου. Για εμένα, και η καλύτερη. Και αν και έχουμε κάνει εκτενή αναφορά στις ταινίες του 1997, ο Ταλαντούχος Κύριος Ρίπλεϊ του 1999 είχε 5 υποψηφιότητες για Όσκαρ απέναντι σε ταινίες όπως το American Beauty, το Πράσινο Μίλι, την Έκτη Αίσθηση, το Στο Μυαλό του Τζον Μάλκοβιτς, το The Insider και το Matrix.

Το περίεργο είναι ότι δεν πήρε κανένα. Τέτοιες ταινίες βέβαια δεν είναι και φαβορί στην κατηγορία για Καλύτερα Κοστούμια. Ο Jude Law όμως θα μπορούσε να τα πάει καλύτερα για το βραβείο Β’ Αντρικού Ρόλου, όπως και το πολύ καλό σενάριο στην κατηγορία Διασκευασμένου Σεναρίου. Για την ιστορία, και τα δύο βραβεία κατέληξαν στην Θέα στον Ωκεανό.

Το σενάριο δεν θα ήταν το πιο δυνατό χαρτί στον Ταλαντούχο Κύριο Ρίπλεϊ, χωρίς την παρέμβαση του ταλαντούχου, και πρόωρα χαμένου, κύριου Anthony Minghella (Ο Άγγλος Ασθενής), που ήταν και ο σκηνοθέτης της ταινίας. Ο Minghella λοιπόν κατάφερε να φτιάξει μια ταινία που διαδραματίζεται στα τέλη της δεκαετίας του 1950, όντας βασισμένη σε μυθιστόρημα του 1955, και πραγματικά ήταν σαν να γυρίστηκε τότε.

Και όχι μόνο λόγω της αισθητικής, της καταπληκτικής απόδοσης της εποχής (υποψήφια γαρ και η καλλιτεχνική Διεύθυνση της ταινίας), και τον απαστράπτοντα Jude Law (Spy, Hugo) που θυμίζει Sean Connery στα νιάτα του. Ο Minghella χτίζει σασπένς με τέτοια μαεστρία, που ο Ταλαντούχος Κύριος Ρίπλεϊ δεν έχει τίποτα να ζηλέψει από τις ταινίες του Χίτσκοκ.

Μοναδική παραφωνία ποιος άλλος, ο Matt Damon (Interstellar), που ήρθε με φόρα από τον Ξεχωριστό Γουίλ Χάντινγκ δύο χρόνια πριν, αλλά δεν ήταν αρκετή. Το μοναδικό μεγάλο βραβείο που έχει πάρει αυτός ο άνθρωπος για τις ερμηνείες του, είναι μία Χρυσή Σφαίρα για την Διάσωση. Στον Ταλαντούχο Κύριο Ρίπλεϊ δεν ήταν κακός, αλλά έμοιαζε κάπως παράταιρος σε σχέση με το υπόλοιπο καστ.

Και το υπόλοιπο καστ είχε τόσο δυνατά ονόματα, που σχεδόν όλοι ήταν είτε στις αρχές μιας σπουδαίας καριέρας, είτε στο peak της, κανείς δεν ήταν παροπλισμένος. Η Gwyneth Paltrow (Οικογένεια Τενενμπάουμ, Seven) είχε κατακτήσει μόλις μια χρονιά πριν το μοναδικό της Όσκαρ στον Ερωτευμένο Σαίξπηρ, ενώ η Cate Blanchett (Μην Κοιτάτε Πάνω, Blue Jasmine) είχε πάρει την πρώτη της υποψηφιότητα, από τις επτά μέχρι τώρα, πάλι την προηγούμενη χρονιά για το Elizabeth.

Σε πιο περιφερειακούς ρόλους συμμετείχαν ο και πάλι πολύ καλός Philip Seymour Hoffman (Ο Μεγάλος Λεμπόφσκι, Capote), και ο James Rebhorn, που μέχρι τότε είχε συμμετάσχει μεταξύ άλλων στο Παιχνίδι, το Άρωμα Γυναίκας και το Βασικό Ένστικτο.

Να τη δω;

Ταινία, στην οποία η Cate Blanchett λέει με τουπέ ότι λατρεύει που τα ιταλικά χρήματα είναι τόσο σκούρα γιατί δεν σε κάνουν να νοιώθεις τύψεις ξοδεύοντας τα, πρέπει να την δεις. Πέρα από αυτό, ο Ταλαντούχος Κύριος Ρίπλεϊ είναι μια ταινία με άψογη αισθητική, οπότε μην το προσπεράσεις.

Ίσως σας ενδιαφέρουν…

Αφήστε μια απάντηση

Η ηλ. διεύθυνση σας δεν δημοσιεύεται. Τα υποχρεωτικά πεδία σημειώνονται με *