Χωρίς Μέτρο (Whiplash) – 2014

Είναι γεγονός ότι οι θερινοί κινηματογράφοι έχουν τα καλά τους, έχουν όμως και τα κακά τους. Λόγω της φύσης τους, θα προτιμήσεις να πας κυρίως για να δεις μια χαλαρή καλοκαιρινή ταινία, και όχι κάποια ταινία με ειδικά εφέ. Εγώ έκανα το λάθος να δω το Χωρίς Μέτρο σε θερινό σινεμά. Χωρίς να θέλω να φανώ γεροπαράξενος, όταν έξω από το σινεμά παίζουν και φωνάζουν διαρκώς ένα τσούρμο παιδιά, το φως του κυλικείου είναι μονίμως ανοιχτό, και που και που κατά την διάρκεια της ταινίας ακούς τον ψήστη να φωνάζει «Δύο σουβλάκια για τον κύριο Χ. έτοιμαααα», δεν ευχαριστιέσαι ταινία, πόσο μάλλον το Χωρίς Μέτρο, μια καθαρά ακουστική ταινία.

Η ταινία

Αυταρχικός δάσκαλος μουσικής (J.K. Simmons) παίρνει στην μπάντα που διευθύνει έναν ταλαντούχο ντράμερ (Miles Teller) και προσπαθεί να τον κάνει να βελτιώσει την τεχνική του, ξεπερνώντας όμως τα όρια, τόσο τα δικά του με τις μεθόδους διδασκαλίας που χρησιμοποιεί όσο και του μαθητή του, ο οποίος κάνει τα αδύνατα δυνατά για να αναδειχθεί.

Η κινηματογραφική χρονιά που πέρασε, έμεινε για κάποιες ανεξάρτητες παραγωγές που θα θριάμβευαν στα Όσκαρ, ως απάντηση στις ακριβές παραγωγές του Hollywood. Μετά το Birdman, το Χωρίς Μέτρο ήταν η ταινία που συζητήθηκε περισσότερο. Από τις 5 υποψηφιότητες που είχε, κέρδισε 3 Όσκαρ στις κατηγορίες Β’ Ανδρικού ρόλου, Μοντάζ και Ηχητικού μιξάζ, χάνοντας σε αυτές της Καλύτερης ταινίας και Διασκευασμένου σεναρίου. Αν εξαιρέσουμε τους προαναφερθέντες εξωτερικούς παράγοντες που με εμπόδισαν να απολαύσω τον ήχο της ταινίας (πάντα με τα δεδομένα ενός θερινού σινεμά), περίμενα πολλά παραπάνω βάσει όσων είχα ακούσει όλη τη χρονιά και έφυγα ελαφρώς απογοητευμένος.

Ο J.K. Simmons ήταν όντως πολύ καλός και ίσως και καλύτερος από τους υπόλοιπους υποψηφίους στην κατηγορία του. Αυτός ήταν εξάλλου και ο λόγος που κέρδισε το Όσκαρ Β’ Αντρικού ρόλου, με μια ερμηνεία η οποία ναι μεν σε καθηλώνει εκείνη την ώρα, αλλά ίσως δεν θα θυμάσαι για πολύ καιρό μετά. Ψάχνοντας το παρελθόν του, τον είχαμε δει να κάνει και τον JJJ στα Spiderman. Σε γενικές γραμμές, η ταινία είναι κάπως επίπεδη. Επικεντρώνεται καθαρά στην προσωπική σύγκρουση των δύο πρωταγωνιστών, χωρίς όμως να υπάρχουν ούτε τα σκαμπανεβάσματα που θα έδιναν ίσως μια διαφορετική νότα στην κόντρα τους – πρέπει να φτάσουμε στο τέλος της ταινίας για να δούμε κάτι τέτοιο, ούτε πολλές λεπτομέρειες για την εκτός κόντρας ζωής τους.

Να τη δω;

Δεδομένου ότι είναι κάπως δύσκολο να την πετύχεις πλέον σε κινηματογράφο, αν τη δεις, φρόντισε να την δεις με όσο δυνατόν περισσότερη ησυχία γίνεται. Είναι καλή επιλογή, και αν και με συγκεκριμένο θέμα, δεν είναι μόνο για τους μουσικόφιλους, αλλά για ευρύτερο κοινό. Παρόλα αυτά, οι προσδοκίες μάλλον θα πρέπει να είναι χαμηλότερες, από αυτές για μια ταινία στο 40 του Top 250 στο Imdb.