Blade Runner – 1982

blade runner posterΟφείλω να ομολογήσω ότι είδα για πρώτη φορά το Blade Runner μόλις πριν από λίγες μέρες. Ντρέπομαι λίγο για αυτό, αλλά κάλλιο αργά παρά ποτέ. Δεν υπήρχε κάποιος συγκεκριμένος λόγος: δεν με παρακίνησε κάποιος, ούτε διάβασα κάτι το ιδιαίτερο που με έκανε να θέλω να το δω οπωσδήποτε. Ας πούμε ότι ήταν από αυτά που κάποιος πάντα θέλει να κάνει, χωρίς όμως να τα κάνει. Το μεγαλύτερο κίνητρο ήταν να ανακαλύψω γιατί θεωρείται μία από τι καλύτερες (sci-fi) ταινίες ever. Όταν είπα σε δυο φίλους μου ότι την είδα, είπαν με μια φωνή «ναι ρε, ταινιάρα», ξέροντας όμως ότι δεν την έχουν δει πρόσφατα, σκέφτηκα ότι δεν την έχουν εκτιμήσει όπως πρέπει.

Η Ταινία

Στο (μακρινό για τότε) Los Angeles του 2019, οι άνθρωποι δημιουργούν κλώνους με συγκεκριμένη διάρκεια ζωής, τους οποίους στέλνουν ως σκλάβους στις εκτός Γης αποικίες τους. Στην Γη θεωρούνται παράνομοι; για αυτόν τον λόγο έχει συσταθεί η ομάδα των Blade Runners, με σκοπό να τους εντοπίζουν και να τους «αποσύρουν». Όταν τέσσερις κλώνοι δραπετεύουν και γυρίζουν στην Γη, ένας πρώην Blade Runner (Harrison Ford) καλείται να τους εντοπίσει.

Στα 4 πρώτα λεπτά της ταινίας βλέπουμε τους τίτλους αρχής, μια εισαγωγή τύπου Star Wars για να μπεις στο κλίμα και τα πρώτα πλάνα του Los Angeles του 2019. Με το που πέφτουν οι τίτλοι αρχής, οι πρώτες κιόλας νότες του Vangelis (Παπαθανασίου) σε καθηλώνουν. Το πάντρεμα της μουσικής του με τα πρώτα μακρινά πλάνα της πόλης και τα ιπτάμενα οχήματα είναι μοναδικά. Και όλα αυτά μόνο στα 4 πρώτα λεπτά! Σε όλη την διάρκεια της ταινίας μας δίνεται η ευκαιρία να θαυμάσουμε στο μέγιστο την σκηνοθετική δεινότητα του Ridley Scott και την μουσική ευφυία του Vangelis. Η noir ατμόσφαιρα σε υπνωτίζει ευχάριστα και γενικότερα η άποψη για το πώς θα είναι η πόλη και η καθημερινότητα στο κοντινό μας πλέον μέλλον παρουσιάζει μεγάλο ενδιαφέρον. Το σενάριο είναι επίσης πολύ δυνατό. Στο τέλος της ταινίας καταλαβαίνεις ότι κάθε σκηνή που προηγήθηκε ήταν σημαντική. Θα μπορούσαμε ίσως να πούμε ότι το Blade Runner είναι ο πρόγονος του Sin City και του Inception μαζί.

Ο Harrison Ford είχε ήδη δύο Star Wars στην πλάτη του και ο Ridley Scott το πρώτο (και καλύτερο) Alien, οπότε η ταινία θεωρούταν ήδη επιτυχία. Παρόλα αυτά έπεσε πάνω στην υπερπαραγωγή Gandhi, και δεν διακρίθηκε όπως θα έπρεπε. Χαρακτηριστικό είναι ότι δεν απέσπασε καν υποψηφιότητες για ‘Οσκαρ σκηνοθεσίας, σεναρίου, φωτογραφίας και μουσικής, που ήταν πολύ δυνατά χαρτιά για την ταινία. Σε δεύτερους ρόλους βλέπουμε την Daryl Hannah στα πρώτα της βήματα και τον Rutger Hauer με τον συγκλονιστικό μονόλογο του στο τέλος της ταινίας, τον οποίο έγραψε ο ίδιος. Το τελευταίο αυτό κομμάτι της ταινίας, με τον μονόλογο του Hauer μετά από την επική μάχη με τον Harrison Ford, αποτελεί σημείο αναφοράς στον κινηματογράφο και περιέχει μια από τις διασημότερες ατάκες στην ιστορία του.

Να τη δω;

Οπωσδήποτε. Είναι μια από τις ταινίες που πρέπει να δεις. Και μία φορά δεν είναι αρκετή.

Μπορεί επίσης να σας αρέσει...

Αφήστε μια απάντηση

Η ηλ. διεύθυνση σας δεν δημοσιεύεται. Τα υποχρεωτικά πεδία σημειώνονται με *