Good Bye Lenin! – 2003

Η δεκαετία των ‘00s ήταν μια καλή δεκαετία για το γερμανικό σινεμά. Ξεκίνησε δειλά-δειλά να αναδεικνύεται το 2001 με το θρυλικό πλέον «Πείραμα» – τόσο θρυλικό που αργότερα βγήκε και ένα κακό remake αμερικάνικης παραγωγής, και κορυφώθηκε το 2009 με την «Λευκή Κορδέλα» των δύο υποψηφιοτήτων για Όσκαρ και την κατάκτηση Χρυσής Σφαίρας για Καλύτερη Ξενόγλωσση ταινία. Κάπου στο ενδιάμεσο, βγήκε μεταξύ πολλών άλλων πραγματικά σπουδαίων ταινιών και το Good Bye Lenin!

Η Ταινία

Γυναίκα (Katrin Saß) ταγμένη στο καθεστώς της Ανατολικής Γερμανίας βλέπει τον γιο της (Daniel Brühl) να συλλαμβάνεται κατά τη διάρκεια διαδήλωσης και πέφτει σε κώμα. Όταν ξυπνάει, το τείχος του Βερολίνου έχει πέσει, και προκειμένου να αποφύγει δυσάρεστες συγκινήσεις, ο γιος της προσπαθεί με κάθε τρόπο να της το αποκρύψει.

Το Good Bye Lenin! μπορεί να μην έχει την εκθαμβωτική φωτογραφία της «Λευκής Κορδέλας», την καθηλωτική ερμηνεία του Bruno Ganz στην «Πτώση» ή τις τραγικές ιστορίες των πρωταγωνιστών από τις «Ζωές των Άλλων». Κανείς όμως δεν μπορεί να αρνηθεί ότι έχει ένα υπέροχο και πάνω απ’ όλα πρωτότυπο σενάριο. Ο Daniel Brühl σκαρφίζεται ό,τι μπορεί να σκεφτεί ανθρώπινος νους και προσπαθεί να ανταπεξέλθει κάτω από τις πιο δύσκολες συνθήκες – πώς θα αποκρύψεις την έλευση της Coca Cola; – για να καταφέρει το ακατόρθωτο: να μην αποκαλύψει στην μητέρα του το μεγαλύτερο ίσως γεγονός της σύγχρονης παγκόσμιας ιστορίας, την πτώση του Τείχους.

Αυτό που είναι τρομερά ενδιαφέρον είναι το πώς αποτυπώνεται ένα τόσο μεγάλο γεγονός κατά τη διάρκεια της ταινίας και οι επιπτώσεις αυτού. Μεταφέρονται στον θεατή αρκετές λεπτομέρειες σχετικά με το παρασκήνιο της πτώσης, καθώς και το τι έκαναν οι άνθρωποι είτε υπέρ είτε κατά του καθεστώτος στην Ανατολική Γερμανία πριν την πτώση. Επίσης, η ταινία είναι μια καλή ευκαιρία να μάθουμε ότι ο underground χαρακτήρας του Βερολίνου δεν είναι απλά μια τάση των καιρών αλλά είναι διαχρονικός. Οι ερμηνείες, χωρίς να εντυπωσιάζουν, είναι καλές. Το soundtrack είναι υπέροχο, αγγίζει μάλιστα τα όρια του νοσταλγικού, και δένει θαυμάσια με τις εικόνες της πόλης.

Να τη δω;

Ναι, είναι μια αξιόλογη πρόταση που σου δίνει την δυνατότητα να δεις την ιστορία της πτώσης του τείχους από μια κάπως light σκοπιά. Μπορείς όμως να το συνδυάσεις και με το περίφημο The Lives of Others (Οι Ζωές των Άλλων) όπου θα μπορέσεις να καταλάβεις το σκληρό πρόσωπο της Ανατολικής Γερμανίας και της Στάζι, το αρχηγείο της οποίας έχει γίνει μουσείο στο Βερολίνο, και πραγματικά αξίζει μια επίσκεψη αν βρεθείς προς τα εκεί.