Το Δωμάτιο (Room) – 2015
Με αφορμή την ερμηνεία του μικρού Τζακ στο Δωμάτιο, έφερα στο μυαλό μου ερμηνείες άλλων παιδιών, οι οποίες τελικά τους χάρισαν μέχρι και υποψηφιότητες για Όσκαρ. Σαφώς και δεν θα το έπαιρνε (ειδικά φέτος), αλλά την υποψηφιότητα έστω για Ά Αντρικού ρόλου την άξιζε, καθώς δεν είχε τίποτα να ζηλέψει από τον Justin Henry του καταπληκτικού Kramer vs. Kramer, ο οποίος έως και τώρα είναι ο νεότερος υποψήφιος ever, ή από την Abigail Breslin του Little Miss Sunshine ή ακόμα και από τον Haley Joel Osment της Έκτης Αίσθησης. Χάριν στατιστικής, αξιοσημείωτο είναι ότι κανείς κάτω των τριάντα δεν έχει κερδίσει ποτέ Όσκαρ Ά Αντρικού ρόλου (νεότερος είναι ο Adrien Brody του Πιανίστα στην ερμηνεία τη ζωής του – ok, ήταν τριάντα παρά κάτι μέρες).
Η Ταινία
Ένα δωμάτιο 10 τ.μ. είναι όλος ο κόσμος του μικρού Τζακ (Jacob Tremblay), αλλά και η φυλακή του ίδιου και της μητέρας του (Brie Larson), που προσπαθεί να τον μεγαλώσει κάτω από αντίξοες συνθήκες. Όταν γίνεται πέντε ετών, εκείνη του λέει την αλήθεια και προσπαθεί να τον πείσει να καταστρώσουν ένα σχέδιο για να αποδράσουν από τον Old Nick (Sean Bridgers).
Το Δωμάτιο πλασαρίστηκε στην συνείδηση όλων ως η ταινία με την οποία η Brie Larson θα πάρει το Όσκαρ Ά Γυναικείου ρόλου. Όπως εξάλλου συμβαίνει τελευταία, που η συγκεκριμένη κατηγορία κερδίζεται από ταινίες outsider όπου η μόνη υποψηφιότητα είναι αυτή (Julian Moore στο Still Alice, Cate Blanchett στο Blue Jasmine). Η Larson ήταν όντως πολύ καλή, ομολογώ όμως ότι είχα άλλες προσδοκίες. Δεν είναι που την παράσταση την έκλεψε ο μικρός, αλλά σύμφωνα με τις φήμες, περίμενα να δω κάτι περισσότερο από εκείνη. Όσο για την ελληνική απόδοση του Old Nick σε ΣαταΝίκ(!), μη βιαστείς – έτσι είχε μεταφραστεί και στο βιβλίο, κάνοντας ένα ιδιόμορφο μάλλον λογοπαίγνιο με το προσωνύμιο του Σατανά ως Old Nick. Σε μικρότερους ρόλους, η Joan Allen (τρεις υποψηφιότητες για Όσκαρ την πενταετία 1996-2001) και ο William H. Macy (Fargo) υποδύονται τους γονείς της Larson.
Εκτός από το Όσκαρ Ά Γυναικείου, δεν θα μου κάνει έκπληξη να δω το Δωμάτιο να κερδίζει και το Όσκαρ Διασκευασμένου Σεναρίου, το οποίο διασκεύασε η ίδια η συγγραφέας του βιβλίου, στο οποίο βασίστηκε η ταινία. Η δημιουργία όλου αυτού του παράλληλου σύμπαντος από την Larson μέσα στο δωμάτιο για χάρη του γιου της και η απόδοση του τι είναι αληθινό και τι όχι, μοιάζει εξωφρενικά too much για να το διαχειριστεί ο θεατής. Το πρώτο μέρος της ταινίας είναι ένας βομβαρδισμός πληροφοριών και συναισθηματικών σκαμπανεβασμάτων, ενώ στο δεύτερο, που κινείται σε πιο αργούς ρυθμούς, παρακολουθούμε την δύναμη του δεσμού μεταξύ μάνας και παιδιού στο αποκορύφωμα της.
Να τη δω;
Που να φανταζόμουν ότι το βιβλίο που κάθεται αδιάβαστο επί πέντε χρόνια στο ράφι της βιβλιοθήκης, θα γινόταν κάποτε μια τόσο καθηλωτική ταινία. Αν πρέπει να δεις δυο τρεις ταινίες φέτος, το Δωμάτιο είναι μία από αυτές.