Η Ελιά (El Olivo) – 2016

Ο άγραφος κανόνας που λέει ότι το Hollywood το καλοκαίρι κάνει διακοπές επιβεβαιώνεται και φέτος. Υπάρχουν μεν αρκετά blockbusters μεταξύ των ταινιών που θα συζητηθούν (αν δεν συζητιούνται ήδη), για κάτι πιο “ποιοτικό” όμως υπάρχει και η Ελιά, που μετά από ενάμιση μήνα προβολής αντέχει ακόμα και στέκει έστω σε λίγες αίθουσες ως άξιος εκπρόσωπος του ευρωπαϊκού κινηματογράφου. Ας όψεται που δεν είχε ξεσπάσει ακόμα η επιδημία του Pokemon Go όταν πρωτοπροβλήθηκε η ταινία… Παρεμπιπτόντως αν πάτε σε θερινό με αυλή και δέντρα και κήπους, μην παραξενευτείτε αν δείτε κανέναν να φωνάζει “Bulbasaur” προς την μεριά των δέντρων.

Η Ταινία

Τσαμπουκαλεμένη νεαρή (Anna Castillo) πείθει τον κάπως εύπιστο θείο της (Javier Gutiérrez) και ένα φίλο της (Pep Ambròs), ο οποίος είναι ερωτευμένος μαζί της, να ξεκινήσουν ένα road trip για την Γερμανία. Σκοπός της είναι να φέρει πίσω στην γενέτειρα της μια ελιά, ένα δέντρο με το οποίο ο παππούς της (Manuel Cucala) ήταν άρρηκτα συνδεδεμένος, και μετά την πώληση του σταμάτησε να μιλάει.

Μόνο αξιόλογα στοιχεία μπορεί να βρει κάποιος στην Ελιά. Μπορεί να μην πρόκειται για αριστούργημα, αλλά σκηνοθετικά είναι αρκετά ισορροπημένη ταινία. Αφενός έχει τα δραματικά στοιχεία με τα εκεί που πρέπει τοποθετημένα εμβόλιμα flash backs, αφετέρου προσφέρει και στιγμές γέλιου με όσα απρόοπτα συμβαίνουν στην παρέα. Ερμηνευτικά δεν πιάνει πολύ υψηλά στάνταρ, αλλά όσο περνάει η ώρα διαπιστώνεις ότι αυτό είναι το τελευταίο που πρέπει να σε απασχολεί. Αν θα έπρεπε να ξεχωρίσουμε κάποιον, αυτός είναι ο παππούς Manuel Cucala , που αν και εμφανίζεται για λίγο, είναι πολύ καλός.

Αυτό πάντως που καταφέρνει να κάνει η Ελιά με εκπληκτικό τρόπο, είναι να συνδυάσει με αξιοζήλευτη αρμονία δύο άκρα: από την μία πλευρά το κλίμα νοσταλγίας που δημιουργείται από τη σχέση παππού και εγγονής, με το δέντρο κοινό παρονομαστή στις αναμνήσεις τους, και από την άλλη την δύναμη της τεχνολογίας και των social media που συντροφεύουν την παρέα σε όλο το ταξίδι τους. Δεν μπορούσαμε να μην προσέξουμε και τα πολιτικά μηνύματα που θέλει να περάσει, με τον νότο να ζητάει κάτι από το βορρά, και τους Podemos να καραδοκούν. Ειδικά όταν εμφανίζεται φευγαλέα και μια ελληνική σημαία, λες τώρα θα πεταχτεί και κανένα από τα δικά μας τα αστέρια.

Να τη δω;

Εύκολη ταινία με ευχάριστες νότες και με διάρκεια κάτι περισσότερο από μιάμιση ώρα, ε ναι, είναι θαυμάσια επιλογή. Πόσο μάλλον για θερινό σινεμά, δεδομένου ότι πρόκειται ουσιαστικά για road movie, όπου εκ των πραγμάτων υπάρχει πιο χαλαρό ύφος.