Δεσμοί Αίματος (Hrútar) – 2015
Πάει, πέρασε και το Euro. Μπορεί να το σήκωσαν για πρώτη φορά οι Πορτογάλοι, αυτό όμως που θα έχει να θυμάται κάποιος είναι ίσως οι εμφανίσεις της Ισλανδίας. Δεν ξέρω αν υπάρχει κάποιος που δεν τους συμπάθησε, αφενός μεν λόγω της αγωνιστικότητας τους και της νοσταλγίας που προσέφεραν λόγω του τρόπου παιχνιδιού τους, αφετέρου λόγω της αγνής χαράς του κόσμου στο γήπεδο, παρά τις σκανδιναβικές ιαχές τους. Δεν θα μπορούσαμε λοιπόν και εμείς να μην αποτίνουμε ένα φόρο τιμής στους Ισλανδούς με το Δεσμοί Αίματος.
Η Ταινία
Η σχέση δύο αδερφών (Sigurður Sigurjónsson, Theodór Júlíusson), που έχουν να μιλήσουν μεταξύ τους σαράντα χρόνια ενώ μένουν σε διπλανά σπίτια, δοκιμάζεται, όταν ξεσπά επιδημία που πλήττει τα κριάρια των κοπαδιών όσων μένουν στην ευρύτερη περιοχή.
Στο σύνολο σαν ταινία αποδείχτηκε κατώτερη των προσδοκιών μου. Ενώ έχει ένα πολύ ωραίο θέμα, σχεδόν σε όλη τη διάρκεια του, οι Δεσμοί Αίματος είναι αυτό που λέμε flat. Με εξαίρεση τα τελευταία δεκαπέντε λεπτά, δεν υπάρχει καμία κορύφωση, κανένα ξέσπασμα, τόσο σκηνοθετικά, όσο και ερμηνευτικά. Το γεγονός βέβαια ότι οι πρωταγωνιστές μένουν μόνοι τους σε συνδυασμό με την άπλα και την ησυχία της κοιλάδας, δικαιολογεί κάπως την έλλειψη πολλών διαλόγων. Στο τέλος περνάει μεν σημαντικά μηνύματα, γενικά όμως είναι αργή και λείπει η σπιρτάδα που θα δώσει στον θεατή ένα κίνητρο να μείνει σε εγρήγορση.
Οι δύο πρωταγωνιστές δεν εντυπωσιάζουν, είναι όμως αρκετά καλοί και εκφραστικοί. Στα θετικά κρατάμε και την μουσική, που όποτε παίζει, δένει πολύ όμορφα και μελαγχολικά με τα άγρια τοπία της υπαίθρου. Για την φωτογραφία ότι και να πούμε είναι λίγο, καθώς όπως αναφέραμε και στην Κρυφή Ζωή του Γουόλτερ Μίτι, πολλά γυρίσματα του οποίου έγιναν στην Ισλανδία, οι εικόνες είναι κάτι παραπάνω από επιβλητικές. Αυτό που σίγουρα αξίζει και δεν βλέπεις εύκολα αλλού (εκτός και αν πετύχεις κάποιο ντοκιμαντέρ) είναι να δεις κάποια πράγματα γύρω από την καθημερινότητα της ζωής των ανθρώπων στην ισλανδική επαρχία, που παρουσιάζει ένα ενδιαφέρον.
Να τη δω;
Δεν είναι και απαραίτητο, δεν θα σου προσφέρει και πολλές συγκινήσεις. For the record, μόλις θυμήθηκα μια άλλη ταινία με τον ίδιο τίτλο αλλά τελείως άλλη υπόθεση (Blood In, Blood Out ο original τίτλος και είχε να κάνει πάλι με τον δεσμό τριών αδερφών που έπαιζαν με ναρκωτικά, φυλακές, κλπ.) που την είχα δει πριν αρκετά χρόνια, και αν και έμοιαζε πιο πολύ με τηλεταινία και κράτησε κανένα τρίωρο, μου είχε αφήσει καλές εντυπώσεις.
