Ξανά Από την Αρχή (Demolition) – 2015

Υπάρχει μια συγκεκριμένη κατηγορία ταινιών, στις οποίες κάποιος εκ των πρωταγωνιστών πεθαίνει, και βλέπουμε πώς προσπαθεί να ανταπεξέλθει το οικογενειακό ή φιλικό περιβάλλον του. Γενικά δεν μου αρέσουν, καθώς θεωρώ ότι κάτι τέτοιο είναι αρκετά προσωπικό για να μαζικοποιηθεί σε μια ταινία, και αντιμετωπίζεται διαφορετικά απ’ τον καθένα. Υπάρχουν βέβαια και περιπτώσεις, που ένα τέτοιο γεγονός προκαλεί το κοινό αίσθημα. Ποιος θα ξεχάσει το Κορίτσι μου με το συμπαθές ακόμα αγοράκι Macaulay Culkin, εκείνο το μικρό σοκ που εκτυλίχθηκε μπροστά στα αθώα μας παιδικά μάτια. Δεν αναφέρομαι βέβαια σε ταινίες όπως ο Τιτανικός, όπου αυτό είναι το αποτέλεσμα, αλλά σε ταινίες, οι οποίες βασίζονται σε ένα τέτοιο γεγονός, όπως το κατά τ’ άλλα απαράδεκτο PS I Love You, που πραγματικά ισοπεδώνει τον θάνατο κάποιου οικείου. Σε αυτή την κατηγορία ανήκει και το Ξανά Από την Αρχή.

Η Ταινία

Μεγαλομανής νεόπλουτος (Jake Gyllenhaal) μένει χήρος, και έκτοτε προσπαθεί να διοχετεύσει τα συναισθήματα του με κάπως…καταστροφικό τρόπο. Σε αυτό τον βοηθάει μια εκπρόσωπος τηλεφωνικής εξυπηρέτησης (Naomi Watts) μαζί με τον έφηβο και αντιρρησία γιο της (Judah Lewis).

Το πιο αξιοσημείωτο γεγονός του Ξανά Από την Αρχή είναι μια μικρή σκηνή, όπου η 11/9 αποτελεί πλέον τόσο μεγάλο σημείο αναφοράς που ήδη αγγίζει τα όρια ιστορικού γεγονότος. Η ταινία ξεκίνησε πολλά υποσχόμενη, αλλά κάπου στη μέση έκανε κοιλιά. Σκηνοθετικά, η αρχή ήταν εντυπωσιακή, με όλες αυτές τις γρήγορες εμβόλιμες σκηνές κατά την κανονική ροή της ταινίας. Μέχρι εκεί όμως, καθώς ο Jean-Marc Vallée, που μας είχε καλομάθει με το Dallas Buyers Club και το Wild, είναι λες και εξάντλησε όλα του τα τρικ. Η ταινία σταδιακά άρχισε να χάνει το ενδιαφέρον της, και ειδικά το τέλος ήταν κάπως…φτηνό, με την έννοια ότι περίμενες τουλάχιστον κάτι που θα σε ξυπνούσε.

Οι ερμηνείες δεν βοήθησαν ιδιαίτερα. Ο Jake Gyllenhaal περνάει τελευταία την εκρηκτική πλευρά της προσωπικότητας του και στις ταινίες που επιλέγει να πρωταγωνιστήσει, με αποκορύφωμα το καταπληκτικό Nightcrawler του 2014 (καμία σχέση με αυτόν από τους X-men). Προσωπικά τον θεωρώ έναν από τους λίγους ηθοποιούς της γενιάς του με τόσο χαρακτηριστική φυσιογνωμία, η οποία προσθέτει credits και στο περίσσιο ταλέντο του. Στο Ξανά Από την Αρχή όμως φαίνεται να τον παρασύρει ο φθίνων ρυθμός της ταινίας, με αποτέλεσμα να χαθεί και αυτός στην μετριότητα. Και για την Naomi Watts είναι μια κακή στιγμή, δεδομένου ότι την έχουμε απολαύσει σε ταινίες όπως το The Impossible (για το οποίο ήταν και υποψήφια για Όσκαρ) και το Mullholland Drive, την καλύτερη ταινία από το 2000 και μετά, σύμφωνα με το BBC, και την πιο ακαταλαβίστικη κατά πολλούς. Ο ρόλος της στο Ξανά Από την Αρχή δεν προσθέτει καθόλου value στην πλοκή της ταινίας, σε αντίθεση με τον πιτσιρικά Judah Lewis, που (εξαιτίας και του ρόλου του βέβαια) δεν περνάει απαρατήρητος. Σε ένα μικρό ρόλο βλέπουμε και τον Chris Cooper, τον οποίο είχαμε απολαύσει στο Adaptation., για το οποίο πήρε και Όσκαρ, και φυσικά στο American Beauty.

Να τη δω;

Δεν χάνεις κάτι αν τη χάσεις. Ούτε θα προσθέσει κάτι το ιδιαίτερο στο κινηματογραφικό σου παλμαρέ. Μπορεί να περνάει μεν κάποια μυνήματα, τα οποία όμως περικλείονται όλα μέσα στο trailer.