Moonlight – 2016

Με το Moonlight την πάτησα όπως την είχα πατήσει πέρυσι με το Sicario. Φέτος βέβαια οι 8 Οσκαρικές υποψηφιότητες για την ταινία του Barry Jenkins ήταν μεγαλύτερος κράχτης. Και σαφώς μου έδωσε μεγαλύτερο κίνητρο για να δω την ταινία που σε αριθμό υποψηφιοτήτων είναι, άκουσον άκουσον, στα ίδια επίπεδα με το Arrival, και μπροστά του έχει μόνο το La La Land. Εκ του αποτελέσματος λοιπόν διαπίστωσα ότι το Moonlight είναι ίσως η πιο αδιάφορη ταινία με το μεγαλύτερο σπρώξιμο των τελευταίων ετών, σε μια προσπάθεια της Ακαδημίας να ρεφάρει, καθώς η απουσία μαύρων ηθοποιών στις περσινές υποψηφιότητες πήρε τόσο μεγάλες διαστάσεις που έγινε και hashtag.

Η Ταινία

Ζώντας σε μια κακόφημη και φτωχή περιοχή του Μαϊάμι, ένα μαύρο αγόρι προσπαθεί να μεγαλώσει μόνο του, καθώς η μητέρα του (Naomie Harris) είναι εθισμένη στα ναρκωτικά και ο μοναδικός του σύμμαχος είναι ο τοπικός διακινητής (Mahershala Ali).

Σαφώς και δεν πρέπει να κρίνουμε κάποια ταινία μόνο από το πόσο πολύ προωθείται για τα Όσκαρ και άλλα μεγάλα βραβεία. Η ουσία μιας ταινίας βρίσκεται στα ποιοτικά χαρακτηριστικά της. Υπάρχουν ταινίες που έχουν προβληθεί – σε υπερβολικό βαθμό κάποιες φορές, έχουν όμως και κάποια στοιχεία που προσδίδουν ποιότητα, είτε αυτό λέγεται για παράδειγμα καλή σκηνοθεσία, είτε καλές ερμηνείες. Το Moonlight δεν είχε σχεδόν τίποτα που λες ότι σου μένει μετά το τέλος της προβολής. Η μουσική ήταν ομολογουμένως πολύ καλή, αλλά ήταν το μόνο που σώθηκε και δυστυχώς δεν αρκούσε.

Ενώ περιμένεις μια ταινία με τέτοιο θέμα να είναι ταινία ερμηνειών, λόγω της δομής της όλοι οι ρόλοι είναι τόσο μικροί, που πραγματικά χάνονται, με εξαίρεση την Naomie Harris, που υποδύεται την μάνα. Εξάλλου είναι η μόνη ηθοποιός που εμφανίζεται και στις τρεις ιστορίες του Moonlight, κάτι που συντέλεσε να παρουσιάσει έναν πιο ολοκληρωμένο χαρακτήρα και που της έδωσε και μια υποψηφιότητα για Όσκαρ Β’ Γυναικείου ρόλου. Η σκηνοθεσία του Jenkins ήταν επιτηδευμένη, αφού χρησιμοποιεί διάφορα τρικ, όπως η πρώτη σκηνή με την κάμερα στο χέρι ή τα πορτρέτα, χωρίς λόγο και χωρίς να δένουν με την γενικότερη αισθητική. Λόγω θέματος θα μπορούσε να εμβαθύνει περισσότερο σε αρκετά σημεία, αλλά ήταν τόσο άτσαλα στημένη, αφού ακόμα και μέσα σε κάθε επιμέρους ιστορία, οι σκηνές μοιάζουν ασύνδετες μεταξύ τους και αρκετά μεμονωμένες.

Να τη δω;

Καμία πλοκή, καμία έκπληξη, καμία κορύφωση. Δεν κερδίζεις πραγματικά τίποτα βλέποντας την, οπότε δεν υπάρχει και κανένας λόγος για να τη δεις.