Roma – 2018

Έφτασε λοιπόν η ώρα που ταινία του Netflix έχει αρχίσει να σαρώνει βραβεία και υποψηφιότητες. Ταινία δηλαδή, που αν και κινηματογραφική παραγωγή, μπορείς να δεις και στην τηλεόραση σου.

Δεν υπάρχει αμφιβολία ότι άλλη η αίσθηση στον κινηματογράφο και άλλη στην τηλεόραση, όποια ταινία και αν βλέπεις. Η άποψη ότι μόνο ταινίες με ειδικά εφέ αξίζει να δεις στον κινηματογράφο μοιάζει πλέον κάπως παρωχημένη. Το Roma αποτελεί τρανό παράδειγμα ότι μια ταινία τόσο τεχνική, όπως και να το κάνουμε χρειάζεται την μεγάλη οθόνη για να λάμψει.

Από την άλλη όμως υπάρχει και η εύκολη, και κυρίως πιο οικονομική, λύση του καναπέ που προσφέρει το Netflix. Η ουσία είναι ότι όπως ο κόσμος συνέχισε να πηγαίνει στον κινηματογράφο όταν μπήκε η τηλεόραση στις ζωές τους, το ίδιο συμβαίνει και τώρα με το Netflix.

Η Ταινία

Υπηρέτρια μεσοαστής οικογένειας (Yalitza Aparicio) ψάχνει την υποστήριξη της εργοδότριας της (Marina de Tavira) όταν μένει έγκυος, την στιγμή που ο πατέρας της οικογένειας αποφασίζει να πάει στο περίπτερο για τσιγάρα σε επαγγελματικό ταξίδι και να μην ξαναγυρίσει.

Όπως προαναφέρθηκε, το Roma είναι μια ταινία καθαρά τεχνική. Όχι, δεν έχει πλούσια οπτικά εφέ, ούτε ήχο που σε καθηλώνει, όπως η προηγούμενη ταινία του Cuarón, το Gravity. Είναι όμως μια ταινία που ο σκηνοθέτης ξεδιπλώνει όλα του τα χαρίσματα και εφαρμόζει όλες τις κινηματογραφικές τεχνικές που τον έχουν καθιερώσει.

Στο Roma, δεν θα βρεις ούτε δυνατή πλοκή, ούτε συγκροτημένο σενάριο με αρχή, μέση και τέλος, ούτε αξιοθαύμαστες ερμηνείες. Αντίθετα, θα δεις πραγματικά μεγάλα σε διάρκεια πλάνα, πολλές σκηνές προοικονομίας, και κάποια σκηνοθετικά τρικ, όπως με την κάμερα να ακολουθεί τον πρωταγωνιστή.

Σαφώς ο Cuarón έχει κάνει θαυμάσια σκηνοθετική δουλεία. Κάτι που ενισχύεται από το γεγονός ότι πρόκειται για μια αυτοβιογραφική ταινία που την γύρισε ακριβώς απέναντι από το σπίτι που μεγάλωσε. Επίσης οι ηθοποιοί δεν είχαν εξ’αρχής ολοκληρωμένο σενάριο στα χέρια τους, αλλά γύριζαν κάθε σκηνή χωρίς να ξέρουν την συνέχεια. Και βέβαια, δεν μπορούμε να μην αναφερθούμε στην καταπληκτική φωτογραφία, που επιμελήθηκε ο ίδιος.

Όμως δυστυχώς η έλλειψη σεναριακού υπόβαθρου κάνει το Roma κουραστικό. Μπορεί να υπάρχουν κάποιες ομολογουμένως πολύ έντονες σκηνές στο δεύτερο μισό της ταινίας που σου κόβουν την ανάσα, αλλά συνολικά η ταινία κυλάει βασανιστικά αργά. Η πρώτη σκηνή είναι ενδεικτική του τι ακολουθεί, και γενικά κάθε πλάνο μοιάζει στατικό και σαν να διαρκεί λίγα δευτερόλεπτα παραπάνω από το συνηθισμένο.

Το Roma αποτελεί και μια καλή ευκαιρία να κάνεις συγκρίσεις. Από την μία είναι το Roma, μια άρτια σκηνοθετική δουλειά που υπολείπεται σε σενάριο και ερμηνείες, και από την άλλη το The Artist, μια επίσης σύγχρονη ασπρόμαυρη ταινία, με πιο αδύναμη σκηνοθεσία, αλλά πιο ολοκληρωμένη (σενάριο, ερμηνείες, μουσική), ή το Τέλειο Χτύπημα, που βλέπεται ευχάριστα λόγω της ωραίας πλοκής, αλλά υστερεί καλλιτεχνικά σε όλους τους άλλους τομείς. Προσωπικά κλίνω προς την δεύτερη επιλογή, χωρίς όμως να παραγνωρίζω την αξία της πρώτης.

Να τη δω;

Αν είσαι από αυτούς που τους αρέσει να ψάχνουν κάποιο βαθύ νόημα και συμβολισμούς σε μια ταινία, τότε το Roma θα το λατρέψεις. Αν όμως είσαι ένας μέσος θεατής που απλά θέλει να περάσει καλά για δυο ώρες, απόφυγε το.