Ο Απολογισμός των Όσκαρ 2022
Να αρχίσουμε με το ότι ο Will Smith δεν είναι κανονικός ηθοποιός. Τουλάχιστον όχι ακόμα. Την υποκριτική του ικανότητα δεν μπορούμε να την κρίνουμε ούτε από τον Πρίγκηπα του Μπελ Αιρ, ούτε από το Men in Black. Και ούτε και από το Κυνήγι της Ευτυχίας, για το οποίο αποθεώθηκε τόσο.
Λόγω της σφαλιάρας στον παρουσιαστή Chris Rock, επίσημα δεν θα συμμετέχει στις δραστηριότητες της Ακαδημίας για τα επόμενα 10 χρόνια. Του έκαναν την μούρη κρέας. Ανεπίσημα, λογικά δεν θα προταθεί κιόλας για κάποιο βραβείο.
Αυτό που θα συμβεί, είναι ένα ωραίο meme που θα συνεχίσει να κυκλοφορεί, και ότι σε λίγα χρόνια θα λέμε για τότε που ο Will Smith χαστούκισε τον Chris Rock. Και μέχρι εκεί. Γατί πραγματικά, αν δεν ήταν αυτό το γεγονός, δεν ξέρω αν θα θυμόταν κανείς αυτήν την χρονιά κινηματογραφικά.
Όλα, μα όλα, ήταν αναμενόμενα. Πρώτο στην σχετική λίστα ήταν η επιτυχία του Dune, που σάρωσε στις τεχνικές κατηγορίες, με 6 νίκες σε 10 υποψηφιότητες και ποσοστό επιτυχίας 60%. Εκτός από αυτό, τεράστια ώθηση γνώρισε τις τελευταίες εβδομάδες πριν την απονομή και το CODA, με αποτέλεσμα να φύγει με 3 αγαλματάκια από 3 κατηγορίες, σημειώνοντας έτσι και το απόλυτο της βραδιάς με 100%.
Γεγονός μεν, άδικο δε. Πήρε Όσκαρ Καλύτερης Ταινίας μια ταινία χωρίς καμία πρωτοτυπία, χωρίς ίχνος σκηνοθετικής δεξιότητας, χωρίς έστω αξιοπρόσεκτες ερμηνείες. Τι είχε; Είχε μόνο την ανάγκη για επιβράβευση μιας ομολογουμένως συγκινητικής, αλλά και διαφορετικής, προσπάθειας, κάτι που όμως στην πραγματικότητα δεν αρκεί.
Ήταν το καλύτερο διασκευασμένο σενάριο της χρονιάς, ώστε να πάρει το αντίστοιχο Όσκαρ; Σαφώς όχι. Όσο flat και να ήταν η Εξουσία του Σκύλου καθ’ όλη σχεδόν την διάρκεια της (όπως και το CODA εξάλλου), η κορύφωση στο τέλος αφήνει πολύ πίσω αυτήν του CODA. Ήταν κακός ο Troy Kotsur, ο μπαμπάς της οικογένειας, που πήρε Όσκαρ Β Αντρικού Ρόλου; Όχι. Οι δύο υποψήφιοι όμως από την Εξουσία του Σκύλου, και ειδικά ο Jesse Plemons, ήταν καλύτεροι.
Η Εξουσία του Σκύλου ήταν ο μεγάλος χαμένος της χρονιάς, παρόλο που ξεκίνησε δυναμικά. Σημείωσε το χαμηλότερο ποσοστό με περίπου 8%, καθώς έφυγε με μόλις 1 βραβείο από τα 12, αυτό της Καλύτερης Σκηνοθεσίας στην Jane Campion.
Η πιο υποτιμημένη ταινία της χρονιάς ήταν το Μην Κοιτάτε Πάνω, που είχε 4 υποψηφιότητες, χωρίς ωστόσο να πάρει κάτι. Το πιο ρεαλιστικό που θα μπορούσε να κάνει θα ήταν να πάρει το Όσκαρ για Πρωτότυπο Σενάριο, αυτό όμως πήγε στο Belfast, που ήταν επίσης καταπληκτικό.
Φέτος ήταν και η χρονιά της δικαίωσης για την Jessica Chastain, που πήρε το αγαλματάκι Α Γυναικείου Ρόλου για το The Eyes of Tammy Faye, μετά από δύο προσπάθειες για τους ρόλους της στα Zero Dark Thirty και Υπηρέτριες.
Για το τέλος, αφήνουμε το Όσκαρ Β Γυναικείου Ρόλου. Όχι λόγω της απίστευτης ερμηνείας της Ariana DeBose, ούτε λόγω των πρωτιών της συγκεκριμένης βράβευσης (πρώτο έγχρωμο queer άτομο κλπ.). Αλλά λόγω του παρακάτω.
Ο Spielberg λοιπόν δεν τα καταφέρνει μόνο στον ET τον Εξωγήινο και στην Γέφυρα των Κατασκόπων. Καταφέρνει να μας δώσει και ένα εξωπραγματικό βίντεο κλιπ για ένα από τα πιο εμβληματικά τραγούδια σε μιούζικαλ, το America.
Και το κάνει ο μπαγάσας με τέτοιο τρόπο, που δένει άψογα το σκηνικό των 60s με μια σκηνοθετικά σύγχρονη αισθητική. Πανδαισία χρωμάτων, κινήσεων και ζωντάνιας. Το σύγχρονο μιούζικαλ γίνεται πλέον ξεχωριστό είδος στην κινηματογραφική βιομηχανία, με άξιους εκπροσώπους όπως το Greatest Showman, το La La Land και αισίως το West Side Story.
