Εκδίκηση με Στυλ (Going in Style) – 2017
Το καλοκαίρι είναι κατά γενική ομολογία η εποχή που ο γαλλικός κινηματογράφος ανθεί. Κάθε χρόνο τελευταία βγαίνει στις αίθουσες τουλάχιστον μία αυτοαποκαλούμενη κωμωδία, που (και λόγω μιας σχετικής προκατάληψης) την βρίσκω κάπως ανούσια.
Το ίδιο βέβαια έκανε ανέκαθεν και το Hollywood. Η διαφορά είναι ότι στις αμερικάνικες ταινίες ξέρεις πάνω κάτω τι περιμένεις και από ποια ταινία το περιμένεις, και ενίοτε βρίσκεσαι μπροστά σε ευχάριστες εκπλήξεις, όπως το 2015 με το Spy. Η Εκδίκηση με Στυλ δεν αποτέλεσε έκπληξη, ήξερες όμως ότι είχε ονόματα-κράχτες που δεν θα σε αφήσουν απογοητευμένο.
Η Ταινία
Τρεις παππούδες (Michael Caine, Morgan Freeman, Alan Arkin) βλέπουν τον κόπο τόσων ετών εργασίας και τις συντάξεις τους να εξανεμίζονται από τις τράπεζες (σου θυμίζει κάτι..;). Αποφασίζουν λοιπόν να πάρουν την κατάσταση στα χέρια τους, κάνοντας ληστεία στην τράπεζα που απειλεί να τους πάρει τα σπίτια.
Εντάξει, η ιδέα με τους παππούδες εν δράσει δεν είναι φρέσκια, ίσα ίσα. Κάτι ανάλογο, με κοινό παρονομαστή τον Freeman, είχε γίνει και πριν από λίγα χρόνια, το 2013, με το Last Vegas. Τα χρόνια πέρασαν, η οικονομική κρίση μεγάλωσε (ακόμα και στην Αμερική), και ήρθε η Εκδίκηση με Στυλ να αναδείξει πιο κοινωνικά ζητήματα, όπως οι δυσκολίες της τρίτης ηλικίας να ανταπεξέλθουν οικονομικά στην καθημερινότητα τους.
Βέβαια αυτό γίνεται με όχι και τόσο μεγάλη αληθοφάνεια, καθώς η ταινία δεν είναι δραματική. Εδώ στην Ελλάδα ίσως ταυτιστούμε πιο πολύ με αυτό που προσπαθεί να περάσει σαν κεντρική ιδέα, αφού οι περισσότεροι από εμάς θα ξέρουν και κάποιον ηλικιωμένο, που έφτασε να δυσκολεύεται και να ζήσει.
Παρομοίως και η σκηνοθεσία του Zach Braff δεν είναι κάτι το ιδιαίτερο. Η Εκδίκηση με Στυλ είναι καθ’ όλη την διάρκεια της απόλυτα προβλέψιμη και δεν κρύβει καμία έκπληξη. Φτάνουμε λοιπόν και στο καστ, που κακά τα ψέματα, για αυτούς πας.
Η αξία τόσο του Michael Caine (The Prestige, Interstellar) όσο και του Morgan Freeman (Million Dollar Baby, Τελευταία Έξοδος: Ρίτα Χέιγουορθ, Lucy) είναι λίγο πολύ γνωστή. Μεταξύ των τριών πρωταγωνιστών όμως, εκείνος που κλέβει την παράσταση είναι αυτός με το λιγότερο τρανταχτό όνομα Alan Arkin (Little Miss Sunshine, Argo), ο οποίος ήταν εξαιρετικός.
Πολύ καλή παρουσία έχουν και οι ηθοποιοί στους δεύτερους ρόλους. Δεν θα μπορούσαμε να μην αναφερθούμε στον Christopher Lloyd, τον αγαπημένο Doc της τριλογίας Back to the Future, ο οποίος μας χαρίζει λίγες αλλά πολύτιμες στιγμές πηγαίου γέλιου. Ικανοποιητικό πέρασμα κάνει ο Matt Dillon (In & Out, Κάτι τρέχει με την Μαίρη), όχι και τόσο ο Peter Serafinowicz που είχε διαπρέψει στο Spy, ενώ η συμπαθέστατη κατά τ’ άλλα Siobhan Fallon Hogan ως Μίτζι είναι λες και βγήκε από το Wayward Pines (στο οποίο πρωταγωνιστούσε ο Dillon).
Αυτή που αξίζει προσοχής και θα απασχολήσει τα επόμενα χρόνια τα κινηματογραφικά δρώμενα είναι η μικρή Joey King. Η οποία αν την προσέξεις καλά, θα διαπιστώσεις ότι είναι εκείνο το παιδάκι από την φυλακή του Bane στο τελευταίο Batman, στο οποίο θαυμάσαμε τους Michael Caine και Morgan Freeman!
Να τη δω;
Δεν θα χάσεις κάτι αν δεν το δεις. Παρ’ όλα αυτά είναι μια καλή επιλογή για να περάσεις την ώρα σου ευχάριστα και αναίμακτα. Όσο δελεαστικό και αν είναι το θερινό σινεμά, προτίμησε κλειστή αίθουσα τώρα με τους καύσωνες, θα είναι και πιο ήσυχα.
