Ε.Τ. ο Εξωγήινος (E.T. the Extra-Terrestrial) – 1982

Θυμάσαι που την Πρωτοχρονιά είχε βάλει στην τηλεόραση τον ΕΤ τον Εξωγήινο; Είμαι σχεδόν σίγουρος ότι υπήρξαν πολλοί που το είδαν τότε, ενώ τελευταία φορά το είχαν δει στην παιδική τους ηλικία, όπως εγώ. Τέτοιου είδους ταινίες είναι λίγο tricky. Τις έχεις δει πριν χρόνια, τις έχεις γράψει πιθανόν σε βιντεοκασέτα, αλλά βίντεο πλέον δεν έχεις. Η τηλεόραση δεν τις βάζει μια φορά τον μήνα ή το δίμηνο, όπως το Karate Kid ή την Γαλάζια Λίμνη. Δεν είναι από τις πρώτες, ούτε καν από τις τελευταίες, επιλογές όταν θέλεις να κατεβάσεις…εχμ, να νοικιάσεις μία ταινία. Οπότε εκ των πραγμάτων τις ξεχνάς. Ευτυχώς που υπάρχει και ένα Stranger Things να μας τις θυμίζει.

Η Ταινία

Εξωγήινο ον ξεμένει στην Γη. Ενώ όλοι ψάχνουν να το βρουν, αυτό βρίσκει καταφύγιο στο σπίτι τριών παιδιών (Henry Thomas, Robert McNaughton, Drew Barrymore), τα οποία το φροντίζουν και το βοηθούν στην προσπάθεια του να γυρίσει στον πλανήτη του.

Δεν μπορώ να κρύψω ότι το post αυτό είναι αποτέλεσμα και μιας νοσταλγικής και ρετρό διάθεσης που ανέκαθεν είχα. Είναι όμως και οι επιταγές των καιρών, μια με την έκθεση GR80s, μια με κάτι πάρτι με κάπως ντίσκο θεματολογία, που σε ωθούν προς τα εκεί. Αρκεί να σκεφτείς πόσα πράγματα σου έχουν μείνει από τον ΕΤ, μια ταινία που δεν χρήζει ιδιαίτερης ανάλυσης: η τσιρίδα της Drew Barrymore, η ανεπανάληπτη μουσική του John Williams και βέβαια το ‘ET phone home’. Ούτε ερμηνείες, ούτε σενάριο, ούτε σκηνοθεσία. Ο ΕΤ φτιάχτηκε για να κερδίσει το ευρύ κοινό με πράγματα ‘μικρά’, ντυμένα όμως με μια μουσική ‘μεγάλη’. Και τα κατάφερε περίφημα, αφού ακόμα και σήμερα αυτή η 80s αισθητική που αποπνέει, μπορεί μεν να ξενίζει λίγο, αλλά δεν σε ενοχλεί καθόλου. Απεναντίας μάλιστα.

Στα βραβεία Όσκαρ είχε εννέα υποψηφιότητες, καταφέρνοντας να αποσπάσει τα τέσσερα από αυτά, όλα λίγο πολύ αναμενόμενα: Καλύτερης Μουσικής, Καλύτερου Ήχου, Καλύτερου Ηχητικού Μοντάζ και Καλύτερων Οπτικών Εφέ. Είχε μάλιστα τέτοια απήχηση, που ο σκηνοθέτης του Γκάντι που πήρε το βραβείο στην κατηγορία Καλύτερης Ταινίας, παραδέχτηκε ότι ο ΕΤ το άξιζε περισσότερο. Και αυτό, σε μια χρονιά που το Γκάντι πήρε τα 8 από τα 11 βραβεία για τα οποία ήταν υποψήφιο, και που ο ανταγωνισμός ήταν τεράστιος, καθώς βγήκαν σπουδαίες ταινίες όπως το Blade Runner ή το Das Boot, αλλά και blockbusters της εποχής όπως το Tootsie, η Εκλογή της Σόφι και το Poltergeist.

Να τη δω;

Είτε σου αρέσει είτε όχι, ο ΕΤ είναι πλέον θεσμός. Θέλεις λόγω ατάκας ή Drew, θέλεις λόγω της μουσικής ή της γενικότερης νοσταλγικής διάθεσης των τελευταίων ετών, είναι must. Σαφώς και πρέπει να την δεις αν δεν το έχεις κάνει ακόμα.