Ο Βασιλιάς των Λιονταριών (The Lion King) – 1994
Αν κάποιος έψαχνε να βρει τι είναι αυτό που του έρχεται πρώτα στο μυαλό για τον Βασιλιά των Λιονταριών, θα έπεφτε πάνω σε δεκάδες facts. Άλλοι θα σκεφτούν τους Τιμόν και Πούμπα και το Hakuna Matata, ενώ άλλοι θα ψάξουν να βρουν εισιτήρια για το αντίστοιχο μιούζικαλ κάπου στο Λονδίνο ή στη Νέα Υόρκη. Το πρώτο που σκέφτομαι εγώ είναι ότι πρόκειται για το αντίπαλο δέος του Αλαντίν. Βγήκαν στις ελληνικές αίθουσες σε συνεχόμενες χρονιές, και μάλιστα σε χριστουγεννιάτικη περίοδο, βάζοντας στα παιδιά το δίλημμα για το ποια ταινία είναι καλύτερη (εγώ ακόμα έχω τις αμφιβολίες μου), και στους γονείς αμέτρητους μπελάδες. Το δεύτερο είναι εκείνη η σκηνή της ανείπωτης τραγωδίας με τον Μουφάσα, που ακόμα στοιχειώνει πολλούς που την παρακολούθησαν τότε ως παιδιά.
Η Ταινία
Ο νεαρός Σίμπα κηρύσσεται εξόριστος από τον θείο του Σκαρ, όταν ο τελευταίος τον θεωρεί υπεύθυνο για τον θάνατο του αδερφού του και πατέρα του Σίμπα, βασιλιά Μουφάσα. Στην εξορία θα προσπαθήσει, με τη βοήθεια του Τιμόν και του Πούμπα, να ξαναβρεί τον εαυτό του και να επιστρέψει διεκδικώντας την διαδοχή του θρόνου από τον Σκαρ.
Καταρχήν να διευκρινίσουμε ότι σε περίπτωση που δεν το κατάλαβες από τον τίτλο ή την περιγραφή από πάνω, πρόκειται για μια ταινία κινουμένων σχεδίων με πρωταγωνιστές λιοντάρια. Είναι μια από τις λίγες ταινίες που η Disney αποφάσισε να μην βάλει πρίγκηπες, φτωχά κορίτσια και μάγισσες, και τα κατάφερε τόσο καλά. Για την ακρίβεια θεωρείται από τις πιο επιτυχημένες της ταινίες, και όχι άδικα.
Ας εξαιρέσουμε το happy end, που κάθε ταινία κινουμένων σχεδίων που απευθύνεται σε παιδιά και που σέβεται τον εαυτό της, πρέπει να έχει. Ας βγάλουμε από την εξίσωση και το ωραίο story, που είναι απαραίτητο για να φέρει επιτυχία. Το καστ ίσως να μην παίζει και τόσο μεγάλο ρόλο, αν κρίνουμε από το πιο πρόσφατο Inside Out, που σε γενικές γραμμές οι ηθοποιοί που δάνεισαν τις φωνές τους δεν ήταν και τα πιο ηχηρά ονόματα. Στον Βασιλιά των Λιονταριών βέβαια συναντάμε τον James Earl Jones (βλ. Darth Vader) ως Μουφάσα, τον Jeremy Irons ως Σκαρ, και τον Matthew Broderick ως Σίμπα, στον μάλλον μεγαλύτερο ρόλο της καριέρας του ως τώρα.
Αυτό που πιστώνεται ως ένα από τα μεγαλύτερα ατού της ταινίας είναι το soundtrack. Ο Elton John έκατσε και έγραψε μελωδικά, χαρούμενα και πιασάρικα κομμάτια. Το αποτέλεσμα ήταν να βάλει τρία τραγούδια του στις πέντε υποψηφιότητες για Όσκαρ Καλύτερου Τραγουδιού, και εν τέλει να κερδίσει με το ‘Can You Feel the Love Tonight’ (αν και προσωπικά θεωρώ καλύτερο το ‘Circle of Life’). Κατάφερε όμως να δημιουργήσει και ένα σήμα κατατεθέν με το Hakuna Matata, που όσα χρόνια και να περάσουν τον ρυθμό του δεν τον ξεχνάς.
Ο Hans Zimmer μπορεί να μην είναι John Williams με τα 5 βραβεία στις 50(!) του υποψηφιότητες για Όσκαρ, καταγράφει όμως μια σταθερή παρουσία με την μουσική που συνθέτει για μεγάλες ταινίες και πολλά blockbusters, έχοντας αισίως δέκα οσκαρικές υποψηφιότητες μέχρι τώρα (Ο Άνθρωπος της Βροχής, Inception). Οπότε μόνο έκπληξη δεν προκάλεσε η κατάκτηση του Όσκαρ Καλύτερης Μουσικής για τον Βασιλιά των Λιονταριών. Εξάλλου το soundtrack της ταινίας είναι το καλύτερο σε πωλήσεις ever για ταινία animation. Εκτός αυτού όμως ενέπνευσε και την δημιουργία του ομώνυμου μιούζικαλ, που εδώ και 20 χρόνια κάνει συνεχώς sold out.
Να τη δω;
Αν υπήρχε η κατηγορία Καλύτερης Ταινίας Κινουμένων Σχεδίων το 1994, ο Βασιλιάς των Λιονταριών θα έπαιρνε το Όσκαρ χωρίς καν να ανοιχτεί ο φάκελος. Συν τοις άλλοις ο Jon Favreau που σκηνοθέτησε το Βιβλίο της Ζουγκλας το 2016 χρησιμοποιώντας computer graphics, ετοιμάζεται να κάνει το ίδιο και με τον Βασιλιά των Λιονταριών το 2019. Πριν το δεις λοιπόν, γιατί να μην δεις και το original;