Οι ταινίες που είδαμε πριν από 20 χρόνια
Γράφοντας το προηγούμενο άρθρο για τον Ξεχωριστό Γουίλ Χάντινγκ, διαπίστωσα ότι το σωτήριο έτος 1997, όταν και βγήκε στις αίθουσες, ήταν μια εξωπραγματική χρονιά για τα κινηματογραφικά δρώμενα. Γενικά η δεκαετία του 90 ήταν πολύ παραγωγική σε αριθμό ταινιών, αφού τότε πολλοί stars του Hollywood ήταν στο peak της καριέρας τους. Και το 1994 και το 1995 βγήκαν καλές ταινίες, αλλά το 1997 ήταν η χρονιά που ξεχώρισε, τόσο για την ποιότητα, όσο και για την ποσότητα των ταινιών, τις οποίες, για διαφορετικούς λόγους, μνημονεύεις ακόμα και σήμερα. Αρκεί να σκεφτείς, ότι ήταν η χρονιά που ο Nicholas ο Cage πρωταγωνίστησε σε δύο (!) ταινίες που προτάθηκαν για Όσκαρ: το Con Air και το Face/Off. Το Con Air είχε μάλιστα δύο υποψηφιότητες, για Καλύτερο Ήχο και Καλύτερη Μουσική, ενώ το Face/Off είχε μία για Καλύτερο Ηχητικό Μοντάζ. Σε αυτήν την κατηγορία ήταν υποψήφιο και το Πέμπτο Στοιχείο, που θα θυμάσαι είτε λόγω του Chris Tucker είτε της Milla Jovovich.
Μάνι μάνι αναφέραμε τρεις ταινίες δράσης που, μάλλον ανέλπιστα, ήταν υποψήφιες για Όσκαρ. Και χωρίς να έχουν την αίγλη ταινιών από το πάνω ράφι εκείνης της χρονιάς, είχαν πρωτοκλασάτα ονόματα, όπως ο Bruce Willis και ο Gary Oldman στο Πέμπτο Στοιχείο, ο John Malkovich στο Con Air και ο John Travolta στο Face/Off (ναι, είχε Grease και Pulp Fiction στις πλάτες του, οπότε είτε μας αρέσει είτε όχι, ήταν πρωτοκλασάτος). Και αν όλα αυτά αποτελούν έκπληξη για σένα, σκέψου ότι στο κλειστό – ελέω Τιτανικού – κλαμπ ταινιών που πήραν Όσκαρ εκείνη τη χρονιά, ήταν και το Men in Black του Will Smith και του Tommy Lee Jones για Καλύτερο Μακιγιάζ.
Το…μενού είχε λοιπόν και μπόλικη επιστημονική φαντασία, και μάλιστα με πληθώρα αστέρων να πρωταγωνιστούν. Ενδεικτικά θυμήσου το Gattaca με Ethan Hawke, Uma Therman και Jude Law, συνεχίζοντας με το Contact με Jodie Foster και Matthew McConaughey. Δεν θα μπορούσαμε όμως να αφήσουμε εκτός λίστας και το The Lost World: Jurassic Park, αλλά και το Starship Troopers του Paul Verhoeven, που έχει αγγίξει πλέον τα όρια του καλτ. Όλες με οσκαρικές υποψηφιότητες!
Βλέπουμε λοιπόν ότι πριν από 20 χρόνια απολαύσαμε μέσα σε μια χρονιά σχεδόν όλα τα μεγάλα ονόματα. Πολύ πρόχειρα μπορώ να θυμηθώ δυο ηχηρές απουσίες, αυτές της Meryl Streep και του Tom Hanks. Είχαμε όμως την ευκαιρία να απολαύσουμε για πρώτη φορά μαζί τους Robert De Niro και Dustin Hoffman στο κάπως υποτιμημένο Wag the Dog, αλλά και τους Anthony Hopkins και Morgan Freeman στο Amistad. Ο Al Pacino πρωταγωνίστησε με την ίδια μαεστρία στον Δικηγόρο του Διαβόλου και στο Donnie Brasco. Μέχρι και ο Harrison Ford έκανε τον πρόεδρο των ΗΠΑ στο Air Force One.
Σε κάτι πιο ανάλαφρο, είχαμε μια πινελιά από Woody Allen με το Διαλύοντας τον Χάρι, καθώς και την ευχάριστη έκπληξη από που αλλού, την Αγγλία, με το Full Monty, που πήρε μάλιστα και Όσκαρ για Καλύτερη Μουσική σε Κωμωδία. Το In & Out χαρακτηρίζεται πλέον κλασική κωμωδία των 90s, ενώ μέχρι και ο Γάμος του Καλύτερου μου Φίλου, ο τρίτος λόγος που θυμάσαι την Julia Roberts μετά το Pretty Woman και το Μια Βραδιά στο Νότινγκ Χιλ λόγω υπερπροβολής στην τηλεόραση, πήρε υποψηφιότητα για Όσκαρ.
Για το τέλος αφήσαμε το βαρύ πυροβολικό εκείνης της χρονιάς, με ναυαρχίδα βέβαια τον Τιτανικό, που δεν άφησε πολλά περιθώρια στους υπόλοιπους ανταγωνιστές, αφού πήρε τα 11 από τα 14 βραβεία, για τα οποία ήταν υποψήφιο. Είχε μάλιστα τέτοια επιρροή, που σκηνές ορόσημο, όπως αυτή με τον Λέο και την Κέιτ στην πλώρη, χρησιμοποιήθηκαν ακόμα και σε άλλες ταινίες (βλ. Liam Neeson με τον γιο του στο Love Actually). Μπορεί ο Τιτανικός να ήταν απλά μια ιστορία αγάπης, υπήρχαν όμως και πολύ δυνατές ταινίες απ’ όλες τις απόψεις. Το Καλύτερα δεν Γίνεται (Jack Nicholson), ο Ξεχωριστός Γουίλ Χάντινγκ και το Λος Άντζελες: Εμπιστευτικό (Kevin Spacey, Russell Crowe, Kim Basinger) είναι οι άλλες τρεις ταινίες που κατάφεραν να πάρουν βραβεία και αξίζουν ξεχωριστά άρθρα, αφού κάθε μία ταινία από αυτές παραμένει ακόμα ξεχωριστή στο είδος της.