Γουάλας και Γκρόμιτ: Στον τεράστιο λαχανόκηπο (Wallace and Gromit: The Curse of the Were-Rabbit) – 2005

Περίμενα πως και πως μέχρι να έρθει η στιγμή να γράψω για τη πρώτη ταινία animation στο Filmbox. Ως λάτρης των κλασικών ταινιών του Disney, θα μπορούσα να γράψω για το Ντάμπο (το ελεφαντάκι με τα μεγάλα αυτιά) που στα πρώτα χρόνια της ιδιωτικής τηλεόρασης προβαλόταν από τα μεγάλα σήμερα κανάλια, ή για το Αλαντίν, που ήταν η πρώτη ταινία κινουμένων σχεδίων (έτσι λεγόταν τότε το animation) που είδα στον κινηματογράφο ως πιτσιρικάς και με μάγεψε. Κανείς δεν θα μπορούσε επίσης να παραβλέψει τις μετά Toy Story ταινίες (Ψάχνοντας τον Νέμο, Η Εποχή των Παγετώνων κλπ.) που θα έλεγε κανείς ότι, μετά την ψηφιοποίηση, συναγωνίζονταν μεταξύ τους σε πρωτοτυπία. Παρόλ’ αυτά, θα κάνω την έκπληξη με το Γουάλας και Γκρόμιτ στον Τεράστιο Λαχανόκηπο, που για μένα ανήκει στο Τοπ 5 των καλύτερων ταινιών animation ever.

Η Ταινία

Εκκεντρικός επιστήμονας που τρελαίνεται για το τυρί μαζί με τον βοηθό-οικονόμο σκύλο του αρχίζουν να πιάνουν λαγούς, προκειμένου να προστατέψουν τους κήπους των κατοίκων της πόλης, ενόψει του ετήσιου διαγωνισμού για το καλύτερο γιγαντιαίο λαχανικό. Όταν ένα τέρας με μορφή υπερτροφικού λαγού αρχίζει να καταστρέφει ένα ένα όλα τα παρτέρια της πόλης, οι Γουάλας και Γκρόμιτ καλούνται να βοηθήσουν για ακόμα μια φορά.

Είναι ίσως μια από τις πιο αντισυμβατικές ταινίες του είδους. Από που να το πρωτοπιάσουμε…; Από το πελατολόγιο του Γουάλας που κρέμεται στους τοίχους του σπιτιού του; Από τον φοβερό και τρομερό σκύλο του, τον Γκρόμιτ, που αν και σκύλος, αν είχε στόμα θα μίλαγε; Γιατί μπορεί ο σκύλος Γκρόμιτ να μην έχει στόμα, έχει όμως τις πιο ανθρώπινες εκφράσεις όλου του ‘καστ’. Τα στοιχεία του αγγλικού χιούμορ, φλέγματος και στάσης ζωής είναι εντονότατα σε όλη τη διάρκεια της ταινίας. Εκτός από το κεντρικό στόρυ, ιδιαίτερο ενδιαφέρον παρουσιάζουν οι δευτερεύοντες ρόλοι (παπάς, κακός σκύλος, κλπ.) και οι λεπτομέρειες, τις οποίες αν τις παρατηρήσεις προσεκτικά θα διαπιστώσεις εξ αρχής πόσο έξυπνη ταινία είναι.

Το Γουάλας και Γκρόμιτ στον Τεράστιο Λαχανόκηπο απέσπασε Όσκαρ καλύτερης ταινίας animation, με μικρό μεν συναγωνισμό ποσοτικά (ήταν ακόμα η εποχή που οι υποψηφιότητες ήταν κυρίως τρεις), αλλά τεράστιο ποιοτικά, καθώς επικράτησε του ιαπωνικού Κινούμενου Κάστρου και της Νεκρής Νύφης του Tim Burton. Οι Γουάλας και Γκρόμιτ είναι κάτι σαν θεσμός στην Αγγλία, αφού πριν από αυτήν την ταινία, είχαν ήδη πρωταγωνιστήσει σε κάποιες μικρού μήκους ταινίες, οι οποίες έγιναν ιδιαίτερα αγαπητές και οι ήρωες απόλυτα αναγνωρίσιμοι από το ευρύ βρετανικό κοινό.

Να τη δω;

Και βέβαια. Θα μπορούσα να γράψω πολλά ακόμα για να σε πείσω, αλλά θα πλατειάσω. Το Γουάλας και Γκρόμιτ στον Τεράστιο Λαχανόκηπο είναι γεμάτη χαρακτήρες και στιγμές που δεν θα ξεχάσεις και θα περάσεις ευχάριστα. Εννοείται με υπότιτλους, όπως όλα τα animation, αν και είναι η μόνη ταινία που άντεξα να δω και μεταγλωττισμένη, δεν με πείραξε καθόλου.