Οικογένεια Τενενμπάουμ (The Royal Tenenbaums) – 2001

Η Οικογένεια Τενενμπάουμ είναι μια καλή ευκαιρία να διαπιστώσεις πόσο άλλαξε η παιδεία του Έλληνα χρήστη του internet στο πέρασμα των χρόνων. Την ταινία αυτή έτυχε να την δω μόλις πρόσφατα, και λόγω της εντύπωσης που μου άφησε, ανέτρεξα να βρω τα σχόλια των θεατών που την είχαν δει στον κινηματογράφο πριν από 15 χρόνια. Το 2002 το Facebook δεν υπήρχε καν, και τα μέσα κοινωνικής δικτύωσης στην Ελλάδα περιορίζονταν κυρίως στο…mirc. Το να αφήνεις λοιπόν σχόλια σε μια ελληνική ιστοσελίδα ήταν μάλλον κάτι πρωτόγνωρο. Αυτό αντικατοπτρίζεται θαυμάσια στο γεγονός ότι στην κριτική της εν λόγω ταινίας, και φαντάζομαι και οπουδήποτε αλλού κάποιος είχε την ευκαιρία να γράψει κάτι δημόσια, βρίσκεις γραμμένα πράγματα ακατάληπτα, από ανθρώπους με ψευδώνυμα ακόμα πιο ακατάληπτα. Κάτι βέβαια που έχει να κάνει και με τον έλεγχο από τον οποίο περνούσαν τα σχόλια, που ήταν μάλλον μηδαμινός. Σε σχέση με την βαθμολόγηση της ταινίας, αντίκρυσα αυτό που περίμενα. Από τους γνωστικούς, οι μισοί την αποθέωσαν, οι άλλοι μισοί την έθαψαν. Όσο και να συμπαθώ την τεχνική του Wes Anderson ή τον Bill Murray, δυσκολεύτηκα πολύ να ενταχθώ στην πρώτη κατηγορία.

Η Ταινία

Πατέρας (Gene Hackman) που έχει εγκαταλείψει την οικογένεια του μένει ταπί και ψύχραιμος και γυρίζει πίσω στο σπίτι προκειμένου να ζητήσει ‘συγχώρεση’ από την γυναίκα του (Anjelica Huston) και τα ιδιοφυή παιδιά του (Ben Stiller, Luke Wilson, Gwyneth Paltrow).

Πριν σκηνοθετήσει και γράψει την Οικογένεια Τενενμπάουμ, ο Wes Anderson είχε σκηνοθετήσει και γράψει άλλες δύο ταινίες: το Bottle Rocket και το Rushmore (την πρώτη μάλιστα μετά από την μεγάλη επιτυχία που είχε κάνει η ομώνυμη μικρού μήκους ταινία). Δεν ήταν λοιπόν ιδιαίτερα γνωστός, πόσο μάλλον ιδιαίτερα επιτυχής όσο μετά την εκτόξευση των μετοχών του με το ομολογουμένως καταπληκτικό Grand Budapest Hotel. Αυτή η ταινία στάθηκε και η αφορμή για πολλούς, συμπεριλαμβανομένου και του γράφοντος, να ανατρέξει στο παρελθόν του και να δει παλαιότερες δουλειές του. Το αποτέλεσμα δυστυχώς ήταν άκρως απογοητευτικό. Η Οικογένεια Τενενμπάουμ είναι γυρισμένη με την γνωστή τεχνική με τα en face συμμετρικά πλάνα, που σαφώς δίνουν πόντους στην ταινία. Εκεί που χάνεται το παιχνίδι είναι στο σενάριο, που όλως περιέργως προτάθηκε και για Όσκαρ Πρωτότυπου Σεναρίου. Ρηχή και χωρίς κορυφώσεις, η Οικογένεια Τενενμπάουμ ξεκινάει μεν με κάποια πρωτοτυπία παρουσιάζοντας μια δυσλειτουργική οικογένεια, και τόσο ιδιόμορφη που έχει ασκήσει επιρροή στην pop κουλτούρα. Στην συνέχεια όμως σε κουράζει και σε κοιμίζει με την έλλειψη μιας δυνατής πλοκής.

Εκτός αυτού, ο Anderson είχε επίσης προλάβει να φτιάξει και το παρεάκι του, όπως όλοι οι σκηνοθέτες που σέβονται τον εαυτό τους. Ηθοποιούς δηλαδή με τους οποίους συνεργάζεται σταθερά σε πάνω από μία ταινίες του. Ο Owen Wilson (Αρμαγεδδών, Μεσάνυχτα στο Παρίσι) όχι μόνο παίζει ένα μικρό ρόλο στην Οικογένεια Τενενμπάουμ, αλλά συνυπογράφει και το σενάριο.Κάτι που έκανε και στις δύο πρώτες ταινίες του Anderson, και έκτοτε συμμετείχε και σε άλλες δουλειές του. Το ίδιο ακριβώς ισχύει και με τον αδερφό του, Luke Wilson, του οποίου τα ίχνη όμως χάνονται μετά τις τρεις αυτές πρώτες ταινίες. Στο παρεάκι αυτό ανήκει και η Anjelica Huston (Οικογένεια Άνταμς, Η Τιμή των Πρίτζι), αλλά και ηθοποιοί σε μικρότερους ρόλους, όπως το δεξί του χέρι Kumar Pallana και ο λομπίστας του ξενοδοχείου Seymour Cassel. Αρχηγός της παρέας είναι ο Bill Murray (Η Μέρα της Μαρμότας, Το Βιβλίο της Ζούγκλας), που έχει παίξει σε όλες τις ταινίες του Anderson, εκτός από την πρώτη του.

Το καστ είναι ακόμα πιο δυνατό, αφού το συμπληρώνουν ονόματα που έπαιξαν μεν μόνο στην Οικογένεια Τενενμπάουμ από τις ταινίες του Anderson, αλλά με μεγάλη αναγνωρισιμότητα. Πρωτος και καλύτερος ο τεράστιος Gene Hackman (Οι Ασυγχώρητοι, Ο Μισισιπής Καίγεται), του οποίου μάλιστα η Οικογένεια Τενενμπάουμ ήταν από τις τελευταίες του ταινίες, πριν ανακοινώσει την απόσυρση του. Η φόρμα του Ben Stiller (Η Κρυφή Ζωή του Γουόλτερ Μίττυ, Συγκάτοικοι με το Ζόρι) έχει μείνει περισσότερο από την ερμηνεία του, ενώ η Gwyneth Paltrow (Seven, Ερωτευμένος Σέξπηρ) δείχνει να υποδύεται τον άνευρο συνήθως εαυτό της. Τέλος, ένα εξίσου αδιάφορο πέρασμα κάνει και ο Danny Glover (2012, Φονικό Όπλο). Παρά τα ηχηρά ονόματα, συνολικά οι ερμηνείες κυμαίνονται σε πολύ μέτρια standards, ενώ η ταινία δεν διέπρεψε ούτε και σε άλλους τομείς.

Να τη δω;

Υπερπλήρες καστ, σκηνοθέτης με πρωτότυπη καλλιτεχνική ματιά, δεν θέλει και πολύ για να παρασυρθείς. Δυστυχώς δεν μπορώ να βρω κάποιον λόγο για να σου πω ότι πρέπει να δεις την Οικογένεια Τενενμπάουμ οπωσδήποτε, εκτός και αν έχεις θεοποιήσει τόσο πολύ τον Wes Anderson, στην οποία περίπτωση μάλλον θα την έχεις ήδη δει.

Ίσως σας ενδιαφέρουν…

Αφήστε μια απάντηση

Η ηλ. διεύθυνση σας δεν δημοσιεύεται. Τα υποχρεωτικά πεδία σημειώνονται με *