Ραντεβού στον Αέρα (Up in the Air) – 2009

Εδώ και καιρό πασχίζω να βρω μια νέα ταινία που να αξίζει αναφοράς εδώ στο Filmbox. Και βέβαια να ‘συμμορφώνεται’ και με τους άτυπους κανόνες των άρθρων του Filmbox.
Ναι, υπάρχει το Blade Runner 2049, το οποίο όμως είναι τρόπο τινά sequel του πρώτου Blade Runner, και για διλογίες, τριλογίες κλπ. δεν γράφουμε. Ναι, υπάρχει και το Αυτό, που είναι όμως ταινία τρόμου, και για ταινίες τρόμου δεν γράφουμε. Και βέβαια υπάρχει και ο Χιονάνθρωπος, που δεν ανήκει σε καμία από τις δύο παραπάνω κατηγορίες, και για τον οποίο θα αφιερώσουμε ξεχωριστό άρθρο.
Προς το παρόν η κινηματογραφική χρονιά δεν έχει να δώσει κάτι συγκλονιστικότερο (αν εξαιρέσουμε την Δουνκέρκη), και μάλλον δύσκολα θα δώσει, με κάποιες λίγες φωτεινές εξαιρέσεις, θυμίζοντας έτσι το μακρινό 2009. Χρονιά κατά την οποία τα σημαντικά γεγονότα ήταν ελάχιστα, όπως το Avatar και ο Christoph Waltz στο Άδωξοι Μπάσταρδη, και κατά την οποία το Up in the Air με τις έξι υποψηφιότητες για Όσκαρ ήταν ίσως η μεγαλύτερη τρολιά της προηγούμενης δεκαετίας.
Η Ταινία
Αμετανόητος εργένης (George Clooney) στα όρια του μισάνθρωπου ταξιδεύει ακατάπαυστα ανά την Αμερική, καθώς δουλειά του είναι να απολύει υπαλλήλους από διάφορες εταιρείες. Η κοσμοθεωρία του όμως κινδυνεύει να γκρεμιστεί, καθώς αφενός ερωτεύεται (Vera Farmiga), αφετέρου η δουλειά του απειλείται, αφού το αφεντικό του (Jason Bateman) θέλει να υιοθετήσει νέους τρόπους απόλυσης εξ’ αποστάσεως με την βοήθεια της νέας του υπαλλήλου (Anna Kendrick).
Σαν ιδέα είναι πιασάρικη. Δεν ξέρω αν υπάρχει στην πραγματικότητα τέτοια δουλειά, αλλά σίγουρα είναι κάτι που δεν το θυμάμαι ξανά σαν concept ταινίας. Οπότε το πρώτο στοίχημα, αυτό της πρωτοτυπίας, κερδίζεται νωρίς. Σε αυτό βοηθάει τόσο ο Zach Galyfianakis που κάνει ένα guest πέρασμα στην αρχή της ταινίας, όσο και οι εύστοχες ατάκες, κυρίως διά στόματος Clooney, που βλέπουμε ανά διαστήματα. Ειδικά η σκηνή που εξηγεί τα κριτήρια επιλογής του για τον διάδρομο ελέγχου χειραποσκευών στο αεροδρόμιο, είναι απολαυστική. Μέχρι εκεί όμως.

Το Ραντεβού στον Αέρα, όπως αποδόθηκε στα ελληνικά το Up in the Air, δεν το λες σε καμία περίπτωση ταινία των έξι υποψηφιοτήτων για Όσκαρ. Η Ρένα Βλαχοπούλου της ομώνυμης ελληνικής ταινίας πιο πιθανό θα ήταν να πάρει μια διάκριση απ’ ότι η Vera Farmiga (Ο Πληροφοριοδότης, Ο Δικαστής) ή η Anna Kendrick (Twilight, σόρρυ Anna δεν βρήκα κάτι καλύτερο) που αμφότερες προτάθηκαν στην κατηγορία του Β’ γυναικείου ρόλου. Αλλά και η υποψηφιότητα του George Clooney (Gravity, Καταιγίδα) για Α’ Αντρικό ρόλο εκείνη την χρονιά περισσότερο σφήνα ήταν για να συμπληρωθεί η πεντάδα, ενώ η υποψηφιότητα για Όσκαρ Καλύτερης Ταινίας ήταν τουλάχιστον αστεία.
Το μόνο που διασώθηκε κάπως ήταν το σενάριο, και αυτό κυρίως λόγω κάποιων διαλόγων. Σενάριο που συνέγραψε ο σκηνοθέτης της ταινίας Jason Reitman, του οποίου οι μεγαλύτερες επιτυχίες ήταν κάποιοι ρόλοι guest που είχε κάνει ως παιδάκι στους Δίδυμους (αυτό με τον Arnold και τον Danny DeVito), στον Μπάτσο του Νηπιαγωγείου (πάλι Arnold) και στο Ghostbusters 2.
Να τη δω;
Για να είμαστε δίκαιοι, το ότι δεν άξιζε το Ραντεβού στον Αέρα να έχει τόσες πολλές υποψηφιότητες, δεν σημαίνει ότι βλέπεται δυσάρεστα. Απλά είναι μια προβλέψιμη ταινία, που ναι μεν γεμίζει άνετα ένα δυωράκι, αλλά δεν χάνεις κάτι αν το δεν το δεις. Θα μπορούσες ίσως να το δεις από περιέργεια, να δεις τι σόι δουλειά κάνει ο Clooney.