Εις το Όνομα του Πατρός (In the Name of the Father) – 1993

Το Guildford είναι τέλειο μέρος αν είσαι φοιτητής. Οκ, μπορεί να έχει μια High Street όπως όλες οι παρόμοιου μεγέθους πόλεις της Αγγλίας, και πάνω της να βρίσκονται τα ίδια ακριβώς καταστήματα που θα συναντήσεις και στις άλλες High Street των άλλων πόλεων.

Αλλά αυτό είναι κάτι που δεν πρέπει να σε ενδιαφέρει – όλα είναι όμορφα και ειδυλλιακά. Και διάολε, το Λονδίνο είναι μισή ώρα δρόμος με το τρένο. Πιο γρήγορα κάνεις το Guildford-Λονδίνο παρά το Πειραιάς-Κηφισιά.

Αυτό που αγνοούσα και δεν είδα ποτέ πριν από δέκα περίπου χρόνια, ήταν το μνημείο στο σημείο που βρίσκονταν οι παμπ, όπου ο ΙΡΑ είχε τοποθετήσει βόμβες, η έκρηξη των οποίων είχε αποτέλεσμα να σκοτωθούν πέντε άνθρωποι. Και αν δεν άφηνα να περάσουν σχεδόν τριάντα χρόνια για να δω το Εις το Όνομα του Πατρός, θα ήξερα ήδη ότι στο Guildford έχει γραφτεί μια μαύρη σελίδα της σύγχρονης ιστορίας.

Η Ταινία

Επαναστάτης ποπολάρος (Daniel Day-Lewis) φεύγει κακήν κακώς με την μεσολάβηση του πατέρα του (Pete Postlethwaite) από την Β. Ιρλανδία με προορισμό το Λονδίνο, μετά την εμπλοκή του σε επεισόδια μεταξύ στρατού και ΙΡΑ. Και εκεί όμως στοχοποιείται, και βρίσκεται κατηγορούμενος για την βομβιστική επίθεση σε δύο παμπ.

Και ξεκινάει η ταινία, και ακούς την χαρακτηριστική φωνή του Bono των U2 να ερμηνεύει το ομώνυμο τραγούδι In the Name of the Father, το οποίο φτάνει στην κορύφωση του την στιγμή της έκρηξης στην εναρκτήρια σκηνή. Δεν το λες και άσχημη αρχή.

Αυτή, και η τελευταία εμβληματική σκηνή στο δικαστήριο, είναι και οι μόνες για τις οποίες μπορείς να θυμάσαι τον σκηνοθέτη της ταινίας, Jim Sheridan. Το Εις το Όνομα του Πατρός είναι και το μεγαλύτερο σκηνοθετικό του επίτευγμα, αφού έκτοτε δεν έκανε κάτι το συναρπαστικό.

Αντίθετα, ο Daniel Day-Lewis (Λίνκολν, Θα Χυθεί Αίμα) ήταν από τότε ογκόλιθος. Τι να περιμένεις βέβαια από κάποιον που έκανε το κινηματογραφικό του ντεμπούντο στο Γκάντι, και είναι ο μόνος άντρας ηθοποιός που έχει κερδίσει τρία βραβεία Όσκαρ.

Πριν λίγα χρόνια ανακοίνωσε ότι αποσύρεται από την ηθοποιία, κάτι μου λέει όμως ότι θα τον ξαναδούμε. Εξάλλου είναι έτσι κι αλλιώς επιλεκτικός στις ταινίες που συμμετέχει, με το Εις το Όνομα του Πατρός να είναι η όγδοη από τις μόλις είκοσι ταινίες του, και αυτή πριν από 30 περίπου χρόνια.

Για το Εις το Όνομα του Πατρός μελέτησε πολύ τον ρόλο. Έχασε βάρος, κλείστηκε σε κελί, έβαλε να τον βρίζουν, και γενικά ακολούθησε πρακτικές όπως έκανε πρόσφατα και ο Joaquin Phoenix για το Joker. Έχασε το Όσκαρ από τον Tom Hanks για το Philadelphia, η ερμηνεία του όμως ήταν υπέροχη.

Συγκινητικός όμως ήταν και ο Pete Postlethwaite (Συνήθεις Ύποπτοι, Amistad), που υποδήθηκε τον πατέρα του. Και αυτός προτάθηκε για Όσκαρ Β Αντρικού Ρόλου, το έχασε όμως από τον Tommy Lee Jones για τον ρόλο του στον Φυγά. Α, και Emma Thompson (Αγάπη Είναι, Η Μαγική Ομπρέλα)! Η γλυκούλα, φαίνεται τόσο συνεσταλμένη, σαν να παίζει μόλις στην πρώτη της ταινία, και όμως είχε μόλις κερδίσει το πρώτο της Όσκαρ την προηγούμενη χρονιά για το Επιστροφή στο Χάουαρντς Εντ παρακαλώ.

Να τη δω;

Το 1993 δεν είχε γίνει ο κακός χαμός με ταινίες-σταθμούς όπως το 1997, υπήρχαν όμως 2-3 που έφταναν και περίσσευαν. Όπως για παράδειγμα το Μαθήματα Πιάνου, το Jurassic Park, και βέβαια η Λίστα του Σίντλερ, από το οποίο το Εις το Όνομα του Πατρός έχασε 4 από τα 7 Όσκαρ για τα οποία προτάθηκε. Παρόλα αυτά, δεν είναι εύκολο να προσπεράσεις την ποιότητα του Daniel Day-Lewis, οπότε συστήνεται ανεπιφύλακτα.

Ίσως σας ενδιαφέρουν…

Αφήστε μια απάντηση

Η ηλ. διεύθυνση σας δεν δημοσιεύεται. Τα υποχρεωτικά πεδία σημειώνονται με *