Conclave (Κονκλάβιο) – 2024

Όλοι λίγο πολύ έχουν κάποια προτίμηση όταν η κουβέντα έρχεται σε ξενόγλωσσες ταινίες και παραγωγές, όπου ξενόγλωσση σημαίνει κυρίως ότι δεν μιλάνε αγγλικά. Αν βγάλουμε από το κάδρο το παρελθόν και τα ιερά τέρατα της έβδομης τέχνης, και επικεντρωθούμε στην πιο μοντέρνα εποχή, σε άλλους ταιριάζει παραδόξως πιο πολύ ο γαλλικός ή ο ιταλικός κινηματογράφος, ενώ Αλμοδοβάρ, Κορεάτες και Σκανδιναβοί σκηνοθέτες έχουν και αυτοί το κοινό τους.

Παρόλα αυτά, η Γερμανία, είναι ίσως η πιο ενδιαφέρουσα περίπτωση. Για την περίοδο που μιλάμε, η έναρξη της οποίας συμπίπτει και με την πτώση του τείχους του Βερολίνου, παρατηρεί κανείς μια ελευθερία έκφρασης με αποτέλεσμα να έχει να επιδείξει ουκ ολίγα διαμάντια.

Το Good Bye, Lenin! και οι Ζωές των Άλλων είναι αισίως ταινίες 20ετίας, ενώ η Ζώνη Ενδιαφέροντος ή το Ουδέν Νεώτερον από το Δυτικό Μέτωπο που είδαμε τελευταία είναι γροθιά στο στομάχι. Το τελευταίο, μαζί με την επίσης γερμανική σειρά Dark, ήταν τα πρώτα που μου ήρθαν στο μυαλό βλέποντας τα πρώτα λεπτά στο Κονκλάβιο.

Η Ταινία

Ο Πάπας πεθαίνει και ο senior project manager (Ralph Fiennes) του Βατικανού συγκαλεί το Κονκλάβιο, όπου μαζεύονται οι καρδινάλιοι από όλο τον κόσμο μεταξύ των οποίων θα εκλεχθεί ο νέος Πάπας.

Φαινομενικά απλό γεγονός και ειρηνική διαδικασία, θα πει κάποιος. Η ένταση όμως που χτίζεται στις πρώτες σκηνές με την μουσική υπόκρουση – ευτυχώς για λίγο, είναι εφάμιλλη και ταυτόχρονα παράταιρη με τα πάνδεινα στο Δυτικό Μέτωπο. Κοινό στοιχείο δεν είναι άλλο από τον σκηνοθέτη Edward Berger, ο οποίος πήρε παρεούλα μαζί του στο Κονκλάβιο και τον Volker Bertelmann, που έφτιαξε την βραβευμένη με Όσκαρ μουσική στο Ουδέν Νεώτερον από το Δυτικό Μέτωπο.

Το σενάριο της ταινίας δεν είναι κακό. Και σίγουρα το Κονκλάβιο είναι πολύ πιο ενδιαφέρον από τους αφόρητα βαρετούς Δύο Πάπες, που μοιραία τα βάζεις προς σύγκριση λόγω θέματος. Δεν βλέπουμε απλά μια ψηφοφορία, αλλά όλα τα παιχνίδια που παίζονται υπογείως προκειμένου ο ένας παπάς να βγάλει τον άλλον απ’ την μέση. Όταν μικραίνει σιγά σιγά η λίστα των υποψηφίων, είναι σοκαριστική η στιγμή που παραδέχονται ότι κανείς δεν υπήρξε τέλειος μέχρι τώρα, οπότε ας εκλέξουμε την καλύτερη από τις χειρότερες επιλογές.

Η διαδικασία θυμίζει λίγο και το 12 Ένορκοι, μια από τις καλύτερες ταινίες στην ιστορία. Έτσι όπως είχαν κλειστεί οι ένορκοι στο δωμάτιο και δεν θα έβγαιναν αν δεν υπήρχε ομόφωνη απόφαση, έτσι και εδώ οι καρδινάλιοι μένουν έγκλειστοι μέχρι να εκλέξουν πλειοψηφικά τον νέο Πάπα. Όσο γεμάτο όμως σε αφήνουν οι 12 Ένορκοι όταν τελειώνει η ταινία, τόσο κενό σε αφήνει το Κονκλάβιο. Το plot twist των πέντε τελευταίων λεπτών θα μπορούσε να χαρακτηριστεί και τρολάρισμα.

Αυτό που κρατάμε στο τέλος είναι μια ακόμα μεστή ερμηνεία από τον Ralph Fiennes (Ο Άγγλος Ασθενής, Σφραγισμένα Χείλη). Ο άνθρωπος έχει τρομερή γκάμα, παίζει από James Bond μέχρι Harry Potter, και θα είναι λογικά μία από τις πέντε υποψηφιότητες για Α Ανδρικό ρόλο. Πολύ καλός και ο Sergio Castellito που υποδύεται τον καρδινάλιο Tedesco, ή αλλιώς τον Jeff Goldblum. Από κοντά και ο Stanley Tucci (Spotlight) με τον πανταχού παρόντα John Lithgow (Intestellar, Ο Λογιστής), καθώς και η Isabella Rosselini (Blue Velvet).

Να τη δω;

Δεν είναι αριστούργημα, αλλά έχει το ελάχιστο που απαιτείται για να πρωταγωνιστήσει στις μεγάλες κατηγορίες στα Όσκαρ. Ήδη έχει έξι υποψηφιότητες για Χρυσές Σφαίρες και θα πάει ανάλογα καλά και εκεί. Αξίζει μια προσπάθεια, έστω για τον Fiennes.