Ο Απολογισμός των Όσκαρ 2023
Τα τελευταία χρόνια βλέπουμε να υπάρχει κάποιου είδους μοιρασιά στα Όσκαρ. Αποτέλεσμα είναι η ταινία που παίρνει το βραβείο Καλύτερης Ταινίας να φεύγει στο τέλος με μόλις τρία ή τέσσερα αγαλματάκια.
Είτε πρόκειται για μια ταινία που θέλει ντε και καλά να προωθήσει το inclusiveness, όπως ήταν το CODA πέρυσι και το Moonlight το 2016, είτε για πιο σοβαρές ταινίες όπως το Argo το 2012 ή το 12 Χρόνια Σκλάβος την αμέσως επόμενη χρονιά. Και είναι λυπηρό οι τελευταίες ταινίες που πήραν το βραβείο και αναδεικνύουν την ουσία της τέχνης να έχουν γυριστεί πριν από μία δεκαετία, με φωτεινή εξαίρεση τα τρομερά Παράσιτα το 2019.
Ακόμα πιο λυπηρό όμως είναι μια ταινία σαν το Τα Πάντα Όλα να σαρώνει και να κερδίζει 7 Όσκαρ, από τα οποία άξιζε μόνο αυτό για το Καλύτερο Μοντάζ, άντε και αυτό του Β Γυναικείου Ρόλου. Για να βρούμε δε ταινία που έστω να πλησίασε τα 7 βραβεία θα πρέπει να πάμε ακόμα πιο πίσω για να συναντήσουμε το The Artist του 2011 με πέντε και το Hurt Locker του 2009 με έξι. Και για να συναντήσουμε ταινία με περισσότερα, πρέπει να ανατρέξουμε στο 2008, όταν το Slumdog Millionaire απόσπασε 8 βραβεία.

Και μάλιστα το Τα Πάντα Όλα είναι η μοναδική ταινία στην ιστορία του κινηματογράφου που έχει βραβεία στις 6 από τις 7 above the line κατηγορίες, δηλαδή τις Big 5 (Ταινία, Σκηνοθεσία, Σενάριο, Α Αντρικού, Α Γυναικείου) συν τις Β Αντρικού και Β Γυναικείου. Το βαρέλι της ντροπής δεν έχει πάτο αφού στην σχετική λίστα ξεπέρασε ταινίες όπως το Κράμερ εναντίον Κράμερ και το Στη Φωλιά του Κούκου.
Αρκετά όμως κράξαμε, το νόημα το πιάσατε. Οφείλουμε να πούμε ότι η επιτυχία της εν λόγω ταινίας είναι ακόμα μεγαλύτερη αφού σε σχέση με τις 11 υποψηφιότητες, οι επτά νίκες συνιστούν ποσοστό επιτυχίας 64%, πίσω μόνο από το 67% της Φάλαινας, που πήρε τα αναμενόμενα 2 στα 3 βραβεία (Α Αντρικού και Μακιγιάζ). Ως είθισται τις κατηγορίες Animation και Καλύτερου Τραγουδιού δεν τις λαμβάνουμε υπόψιν, καθώς οι ταινίες που κερδίζουν έχουν συνήθως υποψηφιότητα μόνο σε αυτήν την κατηγορία και πιάνουν 100άρι.

Απρόσμενα καλά πήγε το Woman Talking, που πήρε το ένα από τα δύο βραβεία, αυτό του Διασκευασμένου Σεναρίου, ενώ αναμενόμενη ήταν και η πορεία του Ουδέν Νεώτερον από το Δυτικό Μέτωπο, που κέρδισε σε 4 κατηγορίες με ποσοστό 44%. Αντίθετα, η μεγαλύτερη απογοήτευση ήρθε από τα Πνεύματα του Ινισέριν, που αν μη τι άλλο άξιζε μια διάκριση στην κατηγορία Καλύτερης Σκηνοθεσίας.
Η φετινή χρονιά ήταν τόσο άσχημη, που δεν υπάρχει καμία ταινία που μετά από κάποια χρόνια θα συζητάμε για αυτήν. Ακόμα και για την Φάλαινα, που ήταν μάλλον η καλύτερη της σεζόν παρόλο που δεν ήταν καν στην δεκάδα των υποψηφιοτήτων, αυτό για το οποίο θα μείνει στην συλλογική μνήμη είναι τα προσθετικά που έβαλαν στον Brendan Fraser.
Τα προηγούμενα χρόνια η ταινία που βραβευόταν ήταν μεν μούφα, αλλά είχες να θυμάσαι ταινίες όπως το Ο Πατέρας ή το Don’t Look Up. Το τελευταίο εξάλλου έχει και μια κάποια σύνδεση με την πρόσφατη πραγματικότητα. Πόσοι άραγε δεν σκέφτηκαν την ταινία όταν εμφανίστηκαν τα μετεωρολογικά μπαλόνια στον ουρανό πριν λίγους μήνες;